قدیمترین ونخستین نوول‌های کشور اندونزی

قدیمترین و نخستین نوول‌های کشور اندونزی در سال ۱۹۲۰ به زیور طبع آراسته شد به قلم مری سایرگار Siregar ماراه روسلی Marah Rusli و Abdul Muis نویسندگان اندونزی که در روزنامه‌نگاری کسب تجربه کرده و بیشتر آنها هنوز روزنامه‌نگار هستند، بود. این نویسندگان به دو دسته تقسیم و متوجه دو مشرب فکری و شیوه نویسندگی گشتند عده‌ای به سوی ادبیات اروپائی مخصوصاً‌ انگلیسی گروهی به ادبیات قومی و ملی و افسانه‌ای آسیائی رو کردند. امیر حمزه شاعر مهم و مشهور و اریجان‌پین Pane نوول نویس رئالیست برجسته (۱۹۴۰ Shackled)، و سانوسی پین Sanusi Pane مهمترین نمایشنامه‌نویس (مرد جدید ۱۹۴۰) می‌باشند. در سال ۱۹۳۰ در Medan یک جنبش و نهضت اسلامی برخاست و نویسندگان کارهای جالبی در زمینه ترقیات اجتماعی و ناسیونالیسم و تجدد مذهبی بر اساس کارهای غربی عرضه کردند. گروهی از نویسندگان و شاعران مشکلات کارگران و رنجبران را مورد توجه قرار دادند. چاریال انور که در سال ۱۹۴۹ درگذشت شاعری بود که زبان اندونزی را تکمیل کرد. همچنین Vsmar gmial شاعر و نمایشنامه نویس، روزین انور Rosihan (شاعر و سردبیر روزنامه) ابوحنیفه آمال حمزه و آناس Ma’ruf در بعد از سال ۱۹۴۰ دسته‌ای از نویسندگان معروف بودند که در سالهای ۱۹۴۵ به بعد پدید آمدند و آثاری خلق کردند Machtar Lubis مخترا لوییس نویسنده‌ای بزرگ است (فردا نیست در سال ۱۹۴۸) و ماهر روزنامه‌نویس، نویسنده، سردبیر بود که از سال ۱۹۵۰ تا ۵۶ سردبیر روزنامه اندونزی Raya بود و از آن ببعد در خانه‌اش دستگیر شد. دیگر نویسندگان شامل Pramoed Ananta toer, Idrur, Asrul Sani (خانواده گئوریلا ۱۹۵۰) و Achdiat K.Mihardja (منکر خدا – ملحد ۱۹۴۹) نویسندگان دیگری توجه خود را به پدید آوردن داستان کوتاه مشغول کردند. در ۱۹۵۹ اندونزی ۶۴ روزنامه که تیراژ آنها از یک میلیون بیشتر بود داشت.

منبع : شبکه رشد