بالش نرم یا تخته سنگ؟

كمتر كارشناس و صاحبنظری را می‌توان در ایران یافت كه از به‌سامان‌شدن مصرف سوخت ناراضی باشد.میزان مصرف سوخت در كنار دیگر اقلا‌م انرژی و كالا‌های استراتژیك در ایران، بسیار فراتر از نرم جهانی است. مثلا‌ در مصرف آرد، شكر، روغن، لوازم آرایشی، رفتن به تعطیلا‌ت و ده‌ها چیز دیگر، مصرف ما از كشورهایی همچون چین و هند با جمعیتی مازاد بر یك میلیارد نفر بیشتر است.
از سویی، منطقی كردن مصرف سوخت و یا حذف یارانه‌ها سیاست معقولی بوده كه هم در دولت هاشمی و هم در دولت خاتمی بر آن تمركز شده بود.از منظری دیگر، قیمت سوخت در ایران از قریب به اكثر كشورهای تولیدكننده نفت نیز ارزان‌تر بوده است. در حالی كه در كشورهای اروپایی، الگوی سوخت از بنزین به دیزل تغییر یافته و یا پمپ‌های سوخت با نوسانی بسیار اندك قیمت روزانه را اعلا‌م می‌كنند، نمی‌توان مدافع اختصاص میلیاردها دلا‌ر برای مصارف داخلی بود.اما همه این دلا‌یل منطقی، نمی‌تواند موجب نادیده گرفتن روش‌های منطقی و عقلا‌یی برای اجرای این سیاست شود.
آنچه به‌عنوان اصلی‌ترین معضل مصرف سوخت در ایران مطرح است، اختصاص بخش وسیعی از درآمدهای ملی به سوبسید بنزین است. اما این امر بدان معنا نیست كه اگر مردم از هر طریق منطقی و قانونمند دیگر، بنزین و سوخت مورد نیاز را بدون پرداخت یارانه و اعتبارات ملی به دست آورند، بتوان با آن مخالفت كرد.باید در این زمینه‌ها ضمن برنامه‌ریزی مناسب و دقیق، فكر همه چیز را كرد.
مثلا‌ امروزه مردم ایران مصائب فراوانی را از حوزه حمل و نقل عمومی متقبل می‌شوند، یا مراكز گردشگری ایران به حالت نیمه‌تعطیل درآمده است.
بدیهی است اعمال یك سیاست درست نباید منجر به تخریب حوزه‌های دیگر شود. در غیر این صورت جامعه به صورت خودجوش به فكر جایگزین كردن روش‌های غیرمنطقی و یا غیرقانونی خواهد افتاد.
در میان این مجادله، اظهارات جناب حدادعادل نیز در نوع خود عجیب است. ایشان به گونه‌ای سخن رانده كه مثلا‌ اگر به زیر سر مردم بالش نرم باشد، موجب حرمان و ناراحتی ایشان و بقیه صاحب‌منصبان می‌شود! راستی آیا ایشان بر این باور است كه باید به زیر سر مردم نجیب ایران پاره‌سنگ گذاشت؟ آیا راحتی، آسایش، منزلت و زندگی بی‌دغدغه، حق این ملت نجیب نیست؟
ما اگر می‌خواهیم در انرژی صرفه‌جویی كنیم، هیچ اختیاری برای منع دستیابی مردم به دیگر منابع انرژی نداریم، سوخت را وارد كنیم و عین هزینه‌های تمام‌شده را از مردم دریافت نماییم. اینكه ملت احساس كند عالی‌منصبان درصدد در تنگنا قرار دادن آنها هستند، تصور زیبایی نیست.حداقل انتظار آن است جناب حدادعادل و همكارانشان دولت و یا بخش خصوصی را مختار سازند تا به قیمت تمام‌شده، مازاد سهمیه سوخت را در اختیار مصرف‌كنندگان قرار دهند.
به نظر، مردم این حق را دارند كه به نسبت توانایی و ظرفیت خود و با آزادی كامل سبد اقتصاد زندگی خود را چینش نمایند.دولت خدمتگزار مردم است، ارباب زندگی آنها نیست.

منبع : روزنامه اعتماد ملی