عصر رمانتیک های چروک

جوان ها همیشه در تیررس قرار دارند. چه زمانی كه می خواهند تصمیمات كوچك اختیار كنند، چه زمانی كه قصد انتخاب های بزرگتر را دارند. انتخاب كفش و لباس یكی از همین تصمیم گیری های كوچك است كه در بیشتر موارد با اتفاق نظر از سوی والدین روبه رو نمی شود. تفاوت دیدگاهی مهمترین دلیلی است كه به اختلاف سلیقه بین جوانان و بزرگترها منجر می شود.
برای آگاهی بیشتر پیرامون روحیات جوانان در انتخاب لباس سری به مجله LaModa می زنیم و مصاحبه سوفیا كاتالونا با تام فورد، طراح لباس های Gucci را می خوانیم. تام فورد متولد ۱۹۶۲ و اهل تگزاس است.در نوجوانی مدل نمایش لباس بود. تحت تاثیر آشنایی با اندی وارهول به مركز طراحی پارسونز پاریس رفت و به تحصیل در رشته طراحی لباس مشغول شد. در سن ۲۴سالگی اولین لباس های خود را با همكاری كتی هاردویك به نمایش گذاشت.
سال ۱۹۹۰ سال شكوفایی تام فورد بود. او به گروه طراحان گوچی در نیویورك پیوست و پس از طراحی لباس های ready to wear شعبه گوچی در امارات را دایر كرد. از سال ۹۴ مدیریت شعبه گوچی در نیویورك را بر عهده گرفت و پس از كسب جایزه های متعدد در زمینه طراحی لباس تا الان كه با همكاری دومنیك دسوله كمپانی لباس و عطر و ادكلن Yves Saint Laurent را مدیریت می كند در ردیف طراحان برتر گوچی قرار دارد.
هیچ فكر كرده اید ما آدم ها از طریق غیرزبان نیز می توانیم با هم صحبت كنیم.
دردهای مشتركمان را بگوییم و همه آنچه درونمان است را بیرون بریزیم. منظور از راه های غیرزبانی چیزی غیر از نوشتن است، مثلا نوع لباس پوشیدن. شاید مسخره بیاید ولی این یك واقعیت است كه ما با لباس پوشیدن حرف می زنیم و انتقال افكار می كنیم واقعیتی كه طراحان لباس به آن اعتقاد دارند. برای همه ما اتفاق افتاده وقتی در حال عبور از خیابان هستیم، همه چیز را عادی می پنداریم تا زمانی كه جوانی را كه تی شرت سبز گلدار یا بنفش یا هر رنگی غیر از آنچه تن همه دیده می شود می بینیم. اگر غرق در مطالعه، حرف زدن، پول شمردن یا ... نباشیم حتما سربر می گردانیم و نگاهش می كنیم و با خود می گوییم: حتما طوریش هست.
اینجاست كه دقیقا یك نوع نقل و انتقال حسی صورت گرفته است. تام فورد طراح لباس های گوچی می گوید از هر كاری جوان ها را باز داریم از مدپوشی نمی توانیم. درست كردن شكل و شمایلی متفاوت از سلیقه و اندیشه های همدیگر كار جوان ها است.
اگر فردی نسبت به طرح و لباسی كه دارد می پوشد بی تفاوت باشد باید به آن شك كرد. چرا كه دچار مشكل شده و احتیاج به حمایت های روحی روانی دارد. یكی از رفتارهایی كه نشان می دهد جوان ها از نظر سلامت فكر و جسم در چه وضعیتی قرار دارند همین اهمیت دادن به مد و نوع لباس پوشیدن در آنها است.
برنده اسكار مد سال ۲۰۰۰ كه اعتقاد دارد طراحی لباس جوان ها مشكل ترین كار دنیا است، می گوید: لباس تنها پوششی كه شما را از سرما یا گرما حفظ كند و ناراستی های اندام را جبران كند، نیست، شكل متفاوتی از اعتراض یا توافق است.
دانشجویانی كه در سال ۱۹۶۸ دست به شورش های خیابانی زدند همین تفكر را داشتند. موهای بلند، شلوار جین و بلوزهای گل وگشاد مشكی نشان دهنده دید آنها به زندگی بود اینكه دنبال آزادی بودند و آن را می طلبیدند. روحیه مبارزه طلبی آنها را می شد از نوع لباس پوشیدن شان فهمید. طراحی شلوار جین كه در آمریكا ready to wear معروف است نیز از اینجا باب شد كه جوان ها دنبال رهایی از قید و بند بودند، رهایی از كت و شلوار از پاپیون كه نوعی حس اسارت به آنها القا می كرد.
تام فورد ادامه اظهاراتش درخصوص چگونگی انتخاب لباس از سوی جوان ها را این گونه كامل می كند: امروز هم جوان ها از همین شیوه برای بیان خواسته ها و تمایلاتشان استفاده می كنند و با شلوارهای گشاد و بلوزهای بی یقه چروك بی تفاوتی شان به زندگی را اعلام می دارند. اغلب ترجیح می دهند كه لباسی بر تن كنند كه به آنها حس رهایی و آزادی بدهد، دقیقا همان چیزی كه دنبالش هستند.
تام فورد كه موفقیت های بسیاری در طراحی لباس به دست آورده و آخرین بار از سوی مجله time عنوان بهترین طراح سال ۲۰۰۴ لقب گرفته، رنگ را عنصر دیگری برای بیان احساسات و اندیشه ها می داند و می گوید: با نگاه به رنگ هایی كه در سال گذشته در بین جوانان طرفدار پیدا كرد سبز، بادمجانی، مشكی و نارنجی می توان فهمید كه جوانان دو هزار و ششی زندگی را چگونه می بینند.
یكی از رنگ هایی كه با آغاز ۲۰۰۶ مد شد و هنوز هم با اینكه لباس های سفید گوچی و نقره ای ورساچه بازار را احاطه كرده اند كه از فروش بالا برخوردار است، تی شرت و پیراهن های قرمز است.
قرمز رنگ قدرت، جنبش، عشق و تنفر است. رنگی كه ذره ای از آرامش آبی در آن یافت نمی شود.
نارنجی هم امسال كم طرفدار نداشت. رنگی كه سیستم عصبی را تحریك می كند و به تشدید احساسات می پردازد. آدم های نارنجی پوش سعی می كنند نظرات دیگران را هرچه بیشتر به سمت خودشان معطوف كنند و اینجا است كه باید بدانیم با كسی كه نارنجی پوشیده چگونه رفتار كنیم، بدون اینكه از او بخواهیم تفكرات و روحیاتش را بیرون بریزد. در مورد بقیه رنگ ها هم همین طور. در معاشرت با جوانان تنها دانستن اینكه آنها به چه تیم فوتبالی علاقه مندند یا برای تفریح كجا را انتخاب می كنند، اهمیت ندارد اینكه آنها چه رنگ لباسی را می پسندند نیز مهم است. مثلا سبز رنگ آزادی و نشاط است و دقیقا آدم هایی لباس سبز را ترجیح می دهند كه دنبال تغییر و تحول بزرگی در زندگی هستند، آدم هایی كه نشاط و آزادی از دست رفته را جست وجو می كنند.
آنها كه آبی می پوشند، آدم های آرامی هستند و برعكس آبی تیره ها كه ذات آشفته دارند و می كوشند با پوشیدن لباس های سرمه ای به خودشان اعتماد و آرامش بخشند تنها به صلح و دوستی می اندیشند. بنفش پوش ها را هم نباید نادیده گرفت. تام فورد معتقد است: دانستن اینكه رنگ ها چه می گویند و پوشیدن لباس بدون یقه با نوع یقه دار آن چه فرقی دارد فقط وظیفه طراحان لباس نیست. همه ما به عنوان پدر، مادر، دوست، معلم، استاد و... باید بدانیم كه فرزند، همكلاسی یا دوستمان چه شخصیتی دارد وقتی كلامی نمی گوید درحالی كه لباس زرد بر تن دارد، چه در سرش می گذرد و احیانا در زمان برخورد با یك دوست هنرمند و رمانتیك فراموش نكنیم كه به جای تقدیم دامن پلیسه قرمز، بهتر است پیراهن بنفش با طرح چروك هدیه دهیم.

ترجمه: بهاره مهرنژاد

منبع : روزنامه شرق