ژن های اعتیاد

اعتیاد نیز مانند بسیاری از بیماری ها دلایل ژنتیكی دارد. در گذشته دانشمندان تفاوت های زیست شناسی كه ممكن بود افراد را نسبت به اعتیاد كمتر یا بیشتر آسیب پذیر كند، جست وجو می كردند. برای كشف این موضوع آنها از مدل های حیوانی به ویژه موش استفاده كردند. البته راه های مختلف اعتیاد در موش و انسان كاملا شبیه به هم نیست اما وجود ژن هایی در موش برای داشتن استعداد معتاد شدن راهنمای خوبی برای جست وجوی این ژن ها در انسان شد. ژن ها از طرق مختلف این آسیب پذیری را افزایش می دهند. تائید موروثی بودن این بیماری از دنبال كردن شجره های مختلف به دست آمد، كه این تائید با مقایسه توالی DNA افراد سالم و بیمار حاصل شد. اما آرایش ژنتیكی یك فرد نمی تواند او را محكوم به معتاد شدن بكند و نباید نقش محیط را نادیده گرفت.
این كه شما مستعد معتاد شدن هستید به این معنا نیست كه شما حتما معتاد می شوید بلكه تنها معنی آن این است كه بیشتر از بقیه مراقب خود باشید. در ضمن استعداد ابتلا به اعتیاد از نظر ژنتیكی در نتیجه واكنش ژن های زیادی است و مانند بیماری های تك ژنی دارای یك ژن انحصاری نیست. لازم به ذكر است كه انواع مختلف اعتیاد دارای ژن های متفاوتی هستند. برای مثال ژ ن های اعتیاد به الكل با مواد مخدر به میزان زیادی متفاوت است هر چند كه در برخی موارد شباهت هایی نیز به چشم می خورد. مثلا وجود آال A۱ ژن گیرنده دوپامین نه تنها در افراد معتاد به الكل بلكه در معتادین به كوكائین نیز بسیار شایع تر است. اما نقطه مقابل ژن های مستعد كننده ژن های محافظ اند. تمام مواردی كه در مورد ژن های مستعد كننده وجود دارد در مورد ژن های محافظ نیز صادق است. بنابراین داشتن ژن های محافظ نیز نباید باعث شود تا مراقب خود نباشیم و مسئله محیط را از یاد ببریم.

آیدا عرب

منبع : روزنامه شرق