بهترین ترکیب تیم ملی

اگر از قهرمانی تیم ملی فوتبال کشورمان در بازی های غرب آسیا و ضعف حریفانی که در آسیا هم جا و مکانی در رده های اول و دوم و شاید بیشتر از این ندارد، بگذریم و این قهرمانی را ملاک و سنجشی برای توان و قدرت واقعی تیم ملی به حساب نیاوریم، دیدار با تیم ملی آذربایجان تا حدودی به ارزیابی ما کمک می کند تا دریابیم که هنوز نمی توانیم ادعا کنیم تیمی یکدست، هماهنگ و قابل اعتماد روانه میدان ریاض می شود و می توان در شرایط عادی و اتفاقات دور از انتظار، به پیروزی آن دل بست. شاید پیوستن نکونام، هاشمیان و تیموریان بر وزن تیم کنونی بیفزاید و ما را کمی امیدوارتر کند، اما نمی شود باور کرد که ورود این لژیونرها به ترکیب اصلی، موجب یکدستی و هماهنگی بیشتر می شود. علاوه بر این، تیمی که مقابل آذربایجان برنده از زمین بازی بیرون آمد، تیمی بود که در خط حمله کارآیی نداشت و تدابیری برای شکستن دیوار دفاعی حریف، نه در هوا و نه روی زمین، از پیش نیندیشیده بود.
حال با این امکانات، توانایی ها، فرض ها و پیش فرض ها، باید حداکثر قدرت خود را در قالب تیمی که از تجربه و دوندگی کافی برخوردار باشد، به ریاض بفرستیم و عربستان را که در جست وجوی یکی از سهمیه های آسیایی جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی است، از رؤیای پیروزی بر ایران، بیرون آوریم.
آنچه یقین است، استفاده از هاشمیان در نوک حمله تیمی که این روزها دغدغه گلزنی دارد و کمبود یک تمام کننده واقعی را حس می کند، ضروری است.
او بازیکنی است که روی زمین و در هوا تبحر دارد، به شرط آن که پشت سر او بازیکنانی قرار گیرند که حرکات او را زیر نظر بگیرند و بموقع با پاس های تودر و رو به جلو، فرصت گلزنی را از او دریغ نورزند. نیز، بازیکنانی که از کناره های زمین پیشروی می کنند، مدافعان کناری را دور می زنند و قادر به ارسال توپ های بلند می شوند، موقعیت او را در جلو دروازه ارزیابی کنند و توانایی های دروازه بان حریف را در خروج از دروازه و دفع این گونه توپ ها تشخیص دهند. علی دایی و کادر فنی تیم آن قدر فرصت دارند که این مسئله را برای هاشمیان و بال های تیم توجیه کنند.
دایی که خود در دوران بازیگری بیشتر گل هایش را با ضربه سر به ثمر رسانده است، نباید اجازه دهد روی ضربه های ایستگاهی، کرنرها و ارسال های بلند، به آسانی فرصت ها هدر رود و با اجتماع مهاجمان در یک نقطه، مدافعان حریف در دفع توپ مجال کافی داشته باشند. با این وصف، در میانه میدان حضور بازیکنانی چون جباری، صادقی، نکونام، تیموریان ضروری می نمایند.
جباری و صادقی که خود قادرند به خط حمله بپیوندند و نقش یک مهاجم را پیدا کنند، تبحر کافی در تغذیه مهاجم نوک دارند و هاشمیان می تواند از این نعمت به درستی بهره مند شود و اگر غلام نژاد و احتمالاً ستار زارع فرصت نفوذ کافی به دست آورند، می تواننددر ارسال توپ های بلند، هاشمیان را در موقعیت سرزنی قرار دهند.
وجود تیموریان و نکونام در جلو مدافعان و قرار گرفتن در نقش هافبک دفاعی می تواند هم بر اطمینان مدافعان بیفزاید تا ناچار به دفع بی حساب و کتاب و ضربه های بی هدف نباشندوهم با اعتماد به نفس بیشتر توپ را به این دو مرد میانی، بویژه نکونام بسپارند تا به لطف تکنیک خوب، تجربه و مهارتی که در ارسال پاس های کوتاه و بلند دارد، بازیکنان کناری و یا نوک حمله را در موقعیت مناسب و تهدیدکننده قرار دهد.
تردید نیست که زوج عقیلی- بنگر یا عقیلی- حسینی در قلب دفاع و حضور غلام نژاد و زارع (آل نعمه) در راست و چپ دیوار دفاعی بر مقاومت و استحکام این دیوار می افزاید و شک نباید کرد که در حال حاضر، رحمتی مرد شماره یک نگهبانی از دروازه ایران است. واکنش های مطلوب او، بازی اش با پا و انگیزه های بالایش در حفظ این پست، امتیازاتی است که او دارد.
خوشبختانه بازیکنانی چون رضایی، زندی، حاج صفی، میداودی، شجاعی، معدنچی ، خطیبی و کیانوش رحمتی، هر کدام ذخیره های طلایی برای تعویض های مناسب و تغییرات تاکتیکی محسوب می شوند که علی دایی را برای رویارویی با عربستان قوت قلب می بخشند.
آنچه یقین است، این که عربستان با تدابیر هجومی مقابل ایران ظاهر می شود و عاقلانه است که نخست با پرسینگ باید هر «تک» حریف را از کار انداخت و در نیمه دوم با «پاتک»های سنجیده و برنامه ریزی شده، در پی گشودن دروازه و فرو ریختن برج و باروی حریف برآمد.
گرچه پیروزی در خانه حریف شیرین است، اما این اولویت نباید تیم ملی را آن قدر بی پروا و جسور کند که از حفظ و سلامت دروازه خویش باز دارد. این باور در تیم ملی باید جا بیفتد که حفظ توپ با پاس های سالم و مطمئن و اداره بازی، بهترین تدبیری است که می تواند ترفندها و نقشه های عربستان را از کار بیندازد و ما را به مقصود نزدیک تر کند.

پرویز زاهدی

منبع : روزنامه ایران