شنبلیله

گیاهی است یك ساله، علفی، ایستاده، تقریبا بدون كرك با ریشه عمودی و به ارتفاع ۵۰۱۵ سانتی متر. ساقه آن منفرد، راست، توخالی با انشعابات كم، بدون كرك یا كرك های پراكنده است. برگ سه برگچه ای، متناوب، واژ تخم مرغی ، گلبرگ ها سفید متمایل به زرد و گاهی در قاعده دارای لكه های بنفش است. دانه هایی شنبلیله اندام دارویی گیاه را تشكیل می دهند. زمان جمع آوری دانه های شنبلیله در موقع رسیدن كامل آنها و از اواسط تیر تا اوایل مردادماه است. شنبلیله گیاه بومی آسیای غربی و اروپای جنوب شرقی است و امروزه در بسیاری از كشورها پرورش می یابد. مواد متشكله اصلی دانه شنبلیله را ساپونین ها، تركیبات موسیلاژی و آلكالوئیدها تشكیل می دهند. دانه شنبلیله دارای آثار پایین آورنده قند و كلسترول خون، ضدالتهاب، ملین، خلط آور، اشتهاآور و افزاینده ترشح شیر بوده و به عنوان چاشنی و ادویه نیز به كار می رود. در طب گذشته شنبلیله به عنوان نرم كننده موضعی، ضدلك، ضدالتهاب، تسكین دهنده سرفه، اشتها آور و ملین مورد مصرف قرار می گرفته است. از دانه شنبلیله در فرمولاسیون داروهای گیاهی زیر استفاده می شود: ۱ قطره شیرافزا ۲ پودر جنرال تونیك ۳ پودر آنتی دیابتیك
دانه شنبلیله بایستی در ظرف سربسته و دور از نور و رطوبت نگهداری شود. از این گیاه هم به صورت موضعی و هم به صورت خوراكی استفاده می شود.
سحر شهنازی

منبع : روزنامه شرق