در جست وجوی راز رئیس جمهور

در سپهر ناموزون سیاست در ایران جایگاه هر فرد در حمایت احزاب و سخنگویی رسانه ها از آرا و دیدگاه های وی تعیین می شود. به سخن دیگر یک چهره سیاسی به اندازه یی که از حمایت احزاب و رسانه ها برخوردار باشد توان اثرگذاری بر آرایش سیاسی و قدرت را داراست. البته سیاستمداران ایرانی ترجیح داده اند از خیر حزب و رسانه های فراگیر بگذرند و به مدد شبکه جهانی اینترنت به تاسیس سایت های خبری روی بیاورند. احمد توکلی حامی سرسخت دیروز احمدی نژاد و منتقد منعطف امروز وی پس از تعطیلی روزنامه کم تیراژ «فردا» به تاسیس سایت خبری «الف» روی آورد یا محمود احمدی نژاد از روزی که به قدرت رسید در کنار رسانه های حامی خود سایت های خبری ریز و درشتی احداث کرد که رد آنها را می توان در فهرست سایت هایی که موسویان از آنها شکایت کرده است، گرفت. سرآمدترین آنها هم سایت خبری رجانیوز است.
در این میان محسن رضایی سردار دیروز سپاه و سیاستمدار امروز ابتدا سایت خبری بازتاب را راه اندازی کرد که با حکم دادستانی فیلتر شد و در ادامه فعالیت همان سایت، تابناک را روی شبکه جهانی اینترنت قرار داد تا از پنجره این سایت خبری جهان را آن گونه که می خواهد به نظاره بنشیند.
محسن رضایی متولد ۱۳۳۳ در یکی از روستاهای مسجد سلیمان است. از سال ۱۳۴۹ فعالیت های سیاسی اش را آغاز کرد و در سال ۱۳۵۲ با روی آوردن به فعالیت های چریکی و مسلحانه از پیگیری آرمان هایش به روش سیاستمداران ناامید شد. از سال ۵۲ تا ۵۷ به کمک دوستانش گروه منصورون را که از گروه های مسلح مذهبی قبل از انقلاب بود راه اندازی کرد. با پیروزی انقلاب اسلامی باز هم شوق به فعالیت های سیاسی در محسن رضایی شعله ور شد.
بر همین اساس به کمک برخی دوستانش هفت گروه چریکی مذهبی را درهم تلفیق کردند که از دل آن سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی سر برآورد، پس از چند ماه از شورای مرکزی سازمان استعفا کرد و راهی نهاد تازه تاسیس سپاه پاسداران شد. ابتدا مسوولیت دفتر سیاسی سپاه به وی پیشنهاد شد اما خودش سازمان حفاظت اطلاعات سپاه را به وجود آورد. اندکی پس از شروع جنگ با حکم بنیانگذار فقید جمهوری اسلامی ایران فرماندهی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را به عهده گرفت. لباس های نظامی محسن رضایی تا پایان جنگ هیچ ستاره و درجه یی نداشت اما پایان جنگ «برادر رضایی»، «سردار رضایی» و همین بهانه یی شد که مرحوم گل آقا تغییرات سردار را دستمایه یک کاریکاتور در ماهنامه اش کند. آن گونه که در زندگینامه رضایی آمده است وی در سال ۷۳ برای نخستین بار از سمت فرماندهی سپاه پاسداران استعفا کرد اما این استعفا مورد موافقت قرار نگرفت. سه سال بعد و درست یک هفته بعد از پیروزی شگفت انگیز سیدمحمد خاتمی در دوم خرداد ۷۶، استعفای محسن رضایی مورد موافقت فرماندهی کل قوا قرار گرفت و از سپاه به مجمع تشخیص مصلحت نظام رفت و دبیری این نهاد را به عهده گرفت. اوج فعالیت سیاسی محسن رضایی که در دوران فترت مدرک دکترایش را هم گرفت به نامزدی وی در انتخابات خرداد ۸۴ برمی گردد.
محسن رضایی نیز همانند علی لاریجانی، محمود احمدی نژاد و محمدباقر قالیباف در انتخابات ریاست جمهوری حاضر شد اما نیمه های راه و هنگامی که برای شرکت در یک میتینگ انتخاباتی از تهران خارج شده بود انصراف خود را از ادامه حضور در رقابت های انتخابات ریاست جمهوری اعلام کرد. درباره علل این تصمیم رضایی هنوز توضیح متقنی ارائه نشده است. هر چند وی علت کنار کشیدنش از مخمصه رقابت ها را اعتراض به شیوه لشکرکشی و به هم زدن شفافیت تصمیم گیری مردم و از خاصیت انداختن رقابت برمی شمارد، اما بسیاری از صاحب نظران علت کناره گیری «سردار» را به جلسه سه شنبه پیش از انتخابات بی ارتباط نمی دانند. براساس جلسه یی که روز سه شنبه پیش از ۲۷ خرداد ۸۴ برگزار شد، بنابر نوع رفتار بدنه جریان اصولگرایان و عدم اقبال به محمدباقر قالیباف - به علت نوع تبلیغاتش- فرماندهان جریان اصولگرایی پشت سر احمدی نژاد قرار گرفتند. پس از آن جلسه محسن رضایی ناچار به کناره گیری شد و شورای نگهبان در یک اقدام متهورانه اقدام به انتشار یک نظرسنجی کرد که برای اولین بار محمود احمدی نژاد پیش از همه نامزدها بر صدر فهرست نامزدهای انتخاباتی قرار گرفته بود. شاید اشاره تلویحی سردار رضایی به شیوه لشکرکشی و به هم زدن شفافیت تصمیم گیری مردم و از «خاصیت انداختن رقابت» به جلسه این سه شنبه باشد. شاید سردار روزی اسرار این سه شنبه را بازگو کند. اما پس از انصراف از رقابت های انتخاباتی او نه مانند لاریجانی در کابینه احمدی نژاد جای گرفت و نه مانند قالیباف به شهرداری رسید. برای ادامه کار در کنار هاشمی رفسنجانی در مجمع تشخیص مصلحت نظام ماند و همچنان دبیری مجمع را به دوش کشید. در این مدت هرازچندگاهی به احمدی نژاد انتقادی می کرد و یک بار هم بر سر چگونگی پایان جنگ و انتشار نامه یی از سوی هاشمی رفسنجانی به کانون رسانه ها آمد اما خیلی زود از کانون توجهات دور شد. محسن رضایی با تجربه یی که در این چهار سال اندوخته و در ۵۴ سالگی خود را آماده برای هدایت ستاد اجرایی کشور می بیند، اما نه حزب دارد که یا بسان خاتمی از او دعوت کند و نه رسانه یی دارد که در سراسر ایران سخنگویی او را به عهده بگیرد.او اگر تصمیم به سازماندهی مردان آبدیده و وفادار دوران دفاع مقدس ندارد و همچنین قصد ارائه تحلیل ها و تدبیرهای خویش از طریق رسانه یی را نیز ندارد،پس باید راز رئیس جمهور شدن بدون حزب و رسانه را پیدا کند؛ رازی که احمدی نژاد را بدون این دو بر صندلی ریاست جمهوری نشاند.

کیوان مهرگان

منبع : روزنامه اعتماد