پنجره و من و تو

صدا می آید از آنسو که مرز های من و تو...
شروع می شود انگار های های من و تو
من وتو پنجره ای را به روی هم نگشودیم
چه انتظار غریبی است در نگای من و تو
چقدر باید از آئینه پیر تر بشوم تا
به لحن پنجره عادت کند صدای من و تو
صدا صدای کسی جز خدای پنجره ها نیست
که بغض می کندم شب میان مای من و تو
به کوچه می زنم امشب هوا هوای من و تو...
و گریه می رسد از راه پا به پای من و تو...

سعید کیائی

منبع : نشریه الکترونیک موازی