پرتاب کننده‌ها

ارزش نارنجک اندازها به‌خوبی با دلیل ثابت می‌شود. این وسیله به فرد نظامی این توانائی را می‌دهد که بدون هیچ‌گونه سلاح اضافی، یک توپخانه محدود (به‌صورت آتش غیر مستقیم) و حتی ضد تانک داشته باشد. اما استفاده از نارنجک‌اندازها باعث چند مسئله ناخوشایند می‌شود: باید نارنجک‌ها را حمل کرد، اثر آنها کوچک است، دقت و برد آنها زیاد نیست و در مواقعی که روی آنها نارنجک گذاشته می‌شود، سلاح دیگر قادر نیست که وظیفه اولیه‌اش را انجام دهد. نارنجک‌اندازهای اولیه، حدود جنگ جهانی اول فنجانی شکل بودند که به‌طور قراردادی به آنها نارنجک دستی می‌گفتند، مانند نارنجک ۳۶ یا میلز (Mills) این نارنجک‌ها با فشنگ‌های بالستیت (Ballistite) که نوعی خرج مخصوص است پرتاب می‌شدند. این موضوع می‌رساند که نارنجک‌ها با فشنگ‌های جداگانه‌ای پرتاب و فشنگ‌های طبیعی می‌بایست قبل از شلیک با پرتاب کننده‌ها تغییر شکل داده شده باشند. علاوه بر این، شلیک نارنجک‌ها از پرتبا کننده‌های فنجانی جهت زدن خودروها مخصوصاً خودروهای در حال حرکت ناامید کننده و نادرست بود.
یک راه حل برای دقت بیشتر این بود که نارنجک‌ها دارای دنباله و پر باشند که این امر باعث می‌شد توپی روی دهانه سلاح متحمل تغییرات بیشتری باشد. البته این تغییرات آنقدر زیاد نیست که از مسلح شدن و در رفتن از روی پرتاب کننده جلوگیری کنند. ماسوره‌هائی که با عمل عقب‌نشینی مسلح می‌گردند برای اینکه در هر زاویه‌ای که با هدف برخورد می‌کنند منفجر شوند، باید از ابتداء وسیله‌ای روی آن طرح شده باشد. برای بدست آوردن دقت، سرعت و برد بالا ضروری بود که وزن نارنجک بیشتر شود که این امر موجب عقب‌نشینی قابل ملاحظه‌ای می‌گردید. کاستن نیروی عقب‌نشینی در یک سطح قابل قبول و بهبود در دقت تا اندازه‌ای منجر به ناسازگاری بین عوامل می‌شد. یک مطلب نیز می‌بایست مد نظر قرار گیرد. و آن این که نارنجک‌ها دارای ناحیه مرگ‌آور بزرگی نیستند ولی می‌توانند خارج از برد مورد نیاز با یک دقت کافی به‌طور مؤثر عمل کنند.
برای پرتاب نارنجک احتیاج به یک فشنگ مخصوص می‌باشد. با شلیک فشنگ فشار حاصل از گاز باروت نارنجک را به‌سمت جلو رانده و نارنجک دارای یک اندازه حرکت مشخصی می‌شود. در پرتاب نارنجک از تله فشنگ و یا از فشنگ‌هائی‌که مستقیماً از میان نارنجک‌ می‌گذرند نیز استفاده می‌گردد. نوع اخیر این فشنگ‌ها در حین عبور مقداری از اندازه حرکت خود را به نارنجک می‌دهند. در مورد تله فشنگ باید گفت، نارنجک شامل یک سری صفحات منعکس کننده در دنباله خود بوده که با نفوذ گلوله به‌داخل این صفحات سرعتش پی در پی کند می‌شود. در همین زمان اندازه حرکت گلوله نیز به نارنجک منتقل می‌شود. قبل از اینکه آخرین صفحه سوراخ شود گلوله و نارنجک دارای یک سرعت مساوی به‌سمت جلو خواهد بود.
امروزه برای تغذیه نارنجک‌ها از یک لوله جداگانه استفاده می‌شود، این لوله معمولاً در زیر لوله اصلی قرار گرفته است. که نارنجک ۴۰mm شلیک می‌کند، اما در حال حاضر انجام این امر توسط نارنجک‌ انداز ۲۰۳M که به لوله تفنگ M۱۶A۱ نصب می‌شود، تفویض شده است.

منبع : مطالب ارسال شده