بزرگترین فاجعه بشری‌

جان مک‌کین درباره پیام تایید جدید خود ، یکی از بسیار معدود پیام‌های تایید که از خارج دریافت کرده ، چیزی نگفت. این پیام چند روز پیش برایش رسید: القاعده در انتخابات آینده آمریکا باید از مک‌کین حمایت کند.
این پیام در سایتی گذاشته شده که ارتباط نزدیکی با القاعده دارد و معمولا مطالب مربوط به آن را منتشر می‌کند. حمایت القاعده از مک‌کین باعث حیرت و سرشکستگی مک‌کین و تشکیلات او شد.
سناتور مک‌کین چندی پیش در یک سخنرانی مهم درباره سیاست خارجی خود گفته بود چالش فزاینده زمان ما تهدید تروریسم اسلام رادیکال است و هر رئیس‌جمهوری آمریکا که این خطر را فراتر از خطرهای دیگر به شمار نیاورد شایسته ورود به کاخ سفید نیست.
این عقیده‌ای گسترده بین محافظه‌کاران است. میت رامنی (نامزد شکست خورده در انتخابات مقدماتی تعیین نامزد حزب جمهوریخواه) تهدید اسلام رادیکال را با تهدید آلمان نازی یا اتحاد شوروی مقایسه کرد. بعضی از گروه‌های محافظه‌کار حتی چندی پیش هفته «آگاهی از فاشیسم اسلامی» را برگزار کردند.
با این حال تایید مک‌کین از طرف یک وب‌سایت وابسته به القاعده از نظر کارشناسان امنیتی اصلا شگفت‌آور نیست. ریچارد کلارک، مدیر ضد تروریسم سابق کاخ سفید و جوزف نای، رئیس سابق شورای اطلاعات ملی هر دو گفته‌اند که القاعده، مک‌کین را ترجیح می‌دهد و حتی ممکن است برای کمک به پیروزی مک‌کین در انتخابات بکوشد طی چند روز آینده دست به حملات تروریستی بزند.
پروفسور نای گفت «از دید القاعده تداوم سیاست‌های بوش امکانات عالی برای جذب نیرو در اختیار آنها می‌گذارد و به احتمال فراوان مک‌کین همان سیاست‌ها را ادامه خواهد داد.»
یک رئیس‌جمهوری آمریکا که سربازان را به طور نامحدود در عراق نگهدارد، از تروریسم اسلامی بدگویی کند، به راه‌حل‌های نظامی گرایش داشته باشد و ملت‌های دیگر را دشمن بداند انگیزه‌ای عالی برای سربازگیری القاعده است.
برعکس یک رئیس‌جمهوری آفریقایی - آمریکایی با یک پدربزرگ مسلمان و علاقه به ایجاد پل‌های ارتباطی به جای از بین بردن هر رابطه‌ای، دست القاعده را کوتاه خواهد کرد.
در طول جنگ سرد، نگرانی ایدئولوژیک آمریکا از کمونیسم باعث شده بود هر انسان معقول چپگرایی را به اشتباه یک عامل شوروی به حساب بیاوریم. کوته‌بینی ما باعث شد به فاجعه ویتنام برسیم.
امروز نیز به همین ترتیب نگرانی مبالغه‌آمیز از «فاشیسم اسلامی» یک واقعیت پیچیده را پنهان می‌کند و ما را به واکنش غیرضروری و لطمه زدن به منافع خود وامی‌دارد.
شاید بهترین نمونه در این زمینه یکی از کمتر شناخته ‌شده ‌ترین شکست‌های دولت بوش در حوزه سیاست خارجی باشد: سومالی. سومالی بزرگترین فاجعه بشری امروز جهان، حتی بدتر از دارفور یا کنگو است.
این بحران ریشه‌هایی پیچیده دارد و جنگ‌سالاران سومالی مسوول اصلی آن هستند اما ترس جنون‌وار دولت بوش از تندروهای اسلامی در این فاجعه تاثیر بسیار داشت.
سومالی سال‌ها است در گرداب هرج و مرج و آشفتگی دست و پا می‌زند اما در سال ۲۰۰۶ جنبشی به نام اتحادیه دادگاه‌های اسلامی در آستانه متحد کردن کشور قرار گرفت.
این جنبش که میانه‌روها و تندروها در آن حضور داشتند، بهترین امید برای اتحاد دوباره سومالی بود. مردم سومالی از تصور داشتن دولتی که به امور کشور سروسامان دهد خوشحال بودند.
با این حال مقامات دولت بوش از تصور به قدرت رسیدن یک جنبش اسلامی که می‌ترسیدند در جنگ با تروریسم همکاری نکند ،‌ وحشت داشتند. به این دلیل به اتیوپی، رقیب قدیمی آمریکا در منطقه چراغ سبز دادند تا به سومالی حمله کند و بهترین امید سومالی برای صلح و آرامش از دست رفت.
کن منک‌هاس، از کارشناسان امور سومالی در کالج دیویدسون گفت جنبشی که به نظر می‌رسید می‌تواند به کابوس طولا‌نی ملی سومالی خاتمه دهد ، به علت اقدامات آمریکا و اتیوپی ناکام ماند. در نتیجه روحیه مبارزه‌ طلبی اسلامی و ضدیت با آمریکا افزایش یافت چون مردم سومالی، اشنگتن را مسوول توحش اشغالگران اتیوپیایی می‌دانند.
پروفسور منک‌هاس گفت: «احساسات ضدآمریکایی در سومالی امروز به قدری شدید است که در طول ۲۰ سال گذشته شبیه آن را ندیده‌ایم. مردم سومالی از آمریکا به علت حمایت از مداخله و اشغالگری اتیوپی که باعث تشدید این بحران بزرگ انسانی شد، خشمگین هستند.»
تنها برندگان گروه‌های افراطی بوده‌اند. این احتمالا دلیل اصلی حمایت القاعده از ریاست جمهوری مک‌کین است:
۴ سال دیگر چشم بستن به تفاوت‌های ظریف جهان اسلام یک فاجعه برای آمریکایی‌ها و عملا هر کس دیگری، اما موهبتی برای گروه‌های افراطی خواهد بود که می‌کوشند بمب‌گذاران انتحاری را به خدمت بگیرند.

نیکلاس کریستوف
ترجمه: علی ایثاری کسمایی
منبع: نیویورک تایمز

منبع : روزنامه جام‌جم