این ایتالیا است که می تازد

بهتر است كلیشه های «سابق» را دور بریزیم و امروز را ببینم. امروزی را كه ایتالیا نه مجری «كاتاناچیو»ی منفی و دفاعی بلكه یك بازی مدرن و «به روز» است و همان قدر به حمله بها می دهد كه به دفاع.انگلیسی ها هنوز مجری فوتبال «بزن و بكوب» و كشیدن به زیر توپ و دویدن به دنبال آن و یك بازی سرراست و فاقد ابتكارند.
اما ایتالیایی ها چنان كه پیشتر آمد، به طور اساسی تغییر رویه داده اند. هر كس كه فكر می كرد ایتالیا در بازی اواسط هفته پیش خود با آلمان در مرحله نیمه نهایی ۱۰ «تكل زن» بی رحم و ۱۰ مدافع تمام وقت را در وسط میدان برای حمایت از یك «ابردروازه بان» خود (جان لوئیجی بوفون) به خدمت می گیرد، بر اثر آنچه واقعاً در شهر دورتموند به چشم دید، حیرت شده شد. درست است كه ایتالیا در این دیدار جانانه دفاع كرد، اما هر موقع كه فرصت به دست آورد، حملاتی با حساب و كتاب و دقیق و موثر را نیز به روی دروازه حریف پیاده كرد و حتی در بخش هایی قابل توجه از مسابقه آلمان را به یك مدافع صرف بدل كرد و خودش از هر سو می تاخت.
در وقت اضافی هم این «ایتالیای میهمان» بود كه حمله وران و مهاجمان بیشتری را در قیاس با آلمان میزبان در خدمت داشت و سه مهاجم به اضافه دو هافبك تهاجمی را به جان تیم یورگن كلینزمن انداخته بود و هدفش این بود كه از كشیده شدن كار به پنالتی ها و تقابل با كابوس ینس لمن در این ضربات پرهیز كند و هر چند بسیار دیر اما سرانجام به هدفش رسید. وقتی مارچلو لیپی در اواخر وقت یك هافبك توپ نگه دار را بیرون كشید و یك فانتزی باز را جانشین او كرد، دیه گو مارادونا نتوانست جلوی حیرتش را بگیرد.
كاپیتان تیم فاتح جام جهانی ۱۹۸۶ و ستاره اسبق فوتبال آرژانتین رو به دوربین یك شبكه تلویزیونی اسپانیا كرد و گفت: «باورنكردنی است، باورنكردنی است.»رسانه های اسپانیایی نیز بازی ایتالیا را در آن روز یك نمایش دوست داشتنی توصیف كرده اند. كافی است این را در نظر بگیرید كه كشوری این حرف را زده كه از دیرباز منتقد اصلی و همیشگی فوتبال ایتالیا بوده و آن را قبول نداشته و پیوسته روی آن عیب گذاشته است.
با این حال نباید تصور كرد كه این یك تحول یك شبه و یك چیز خلق الساعه و بدون مقدمه بوده و برعكس چند سالی است كه به آرامی در حال شكل گیری و تدوین و تكوین بوده است.كافی است به این نكته «دور از نظر مانده» توجه كنید كه طی ۳ سال گذشته تعداد گل های به ثمر رسیده در هر مسابقه در «سری A» بیشتر از گل های ثبت شده در هر دیدار لیگ برتر انگلیس و یا لالیگا بوده است. شما را به فینال جام قهرمانان باشگاه های اروپا ۲۰۰۵ ارجاع می دهیم؛ چه چیزی باعث شد میلان بازی ۰-۳ برده را ۳-۳ و در نهایت با ضربات پنالتی به لیورپول انگلیس واگذار كند؟ بدیهی است كه عدم قوام و استحكام دفاعی با میلان چنین كرد، وگرنه خط حمله آن تیم كارش را در حد كمال انجام داده بود.
● مربیان قبلی محتاط بودند
تفاوتی كه اخیراً پدید آمده، این است كه بالاخره تجلی تغییرات فوق به تیم ملی ایتالیا نیز بسط یافته است و دیگر به تیم های باشگاهی این كشور منحصر و محدود نمی شود.
آن كس كه این تفاوت را به وجود آورده، مارچلو لیپی است وگرنه تیم هایی كه دینو زوف، جووانی تراپاتونی و پیش از آنها چزاره مالدینی در اختیار داشتند نیز بالقوه تیم های خوب و پرمهره ای بودند اما هنر استفاده از آن را نداشتند و بهتر بگوییم چون سنتی بودند و ایده آل های دیگری داشتند، به دنبال چیزی نرفتند كه لیپی با نسل فعلی آن را جست وجو می كرده است و تازه، تعداد زیادی از نفرات فعلی لشكر لیپی، دقیقاً همان هایی هستند كه از ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۴ در اختیار تراپ و از ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۰ زیرنظر زوف بودند.مربیان فوق، صاحب تداوم نیز در كار خود نبودند.
اگر نیمه اول بازی ایتالیا با سوئد در یورو ۲۰۰۴ را به یاد بیاورید، لابد متوجه خواهید شد كه نمایش ایتالیا طی آن مقطع حتی از بازی اواسط هفته پیش تیم سرزمین چكمه ای در برابر آلمان در نیمه نهایی جام جهانی ۲۰۰۶ هم بهتر بود اما به محض این كه ایتالیا ۰-۱ جلو افتاد تراپ به شاگردانش دستورداد كه عقب بنشینند و حفظ توپ كنند و سوئد با استفاده از همان دستورالعمل گل مساوی اش را زد و یاران نستا و كاناوارو براساس همان نتیجه در مرحله نخست حذف شدند و از گروه خود بالا نرفتند.
لیپی چنین اشتباهاتی را در كار خود ندارد و توفیق های او در یوونتوس در دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه جاری براساس شهامت و «بازی رو به جلو در مواقع مقتضی» به دست آمد و اگر چشم بینا و عقل بیداری داشتیم، باید قبل از شروع دور پایانی جام جهانی امسال نیز متوجه آن می شدیم. زمانی را می گوییم كه ایتالیایی ها در دیدارهای تداركاتی ۱-۴ بر آلمان و ۱-۳ بر هلند چیره شدند و در مقاطعی از آن مسابقات به نظر رسید كه نتیجه برایشان مهم نیست وگرنه بیشتر از آن هم می زدند.
● بازی با سه مهاجم
در هر دو بازی مذكور ایتالیا به جای دو مهاجم سنتی سه فوروارد را به خدمت گرفته بود و با این وجود آنچه در دیدار با آلمان طی هفته گذشته روی داد از تمام اینها فراتر می رفت. لیپی پس از اتمام آن دیدار گفت: «این بازی و نتیجه آن مایه بزرگترین سرور در زندگی من است زیرا تا واپسین ثانیه ها هم مشخص نبود كه چه خواهد شد.»
با این همه اگر هم دیدید كه آتزوری ها برای مسابقه پایانی سیاستی متفاوت با آنچه گفتیم در پیش گرفته اند، تعجب نكنید. هر چه باشد، فقط نتیجه است كه اهمیت دارد و به یادگار می ماند و لیپی در گذشته و منجمله در همین جام نیز به سیستم استفاده از یك مهاجم روی آورده و با آن خوش نیز بوده است.
حتی در میان شاگردان فعلی لیپی نیز كم نمی یابید كسانی را كه معتقدند باید به روش های قدیمی و بهتر بگوییم به ایتالیایی بودن روی آورد. یكی از آنها «كاپیتان كاناوارو» است كه پس از تساوی ۱-۱ با آمریكا (در مرحله گروهی) گفت: «فكر می كنم وقتش رسیده است كه روشی دفاعی تر و محتاط تر را در پیش بگیریم و مثل خودمان بشویم.»با این حال قرعه ایتالیا به حدی خوب بود كه توانست با پیروزی بر استرالیا و اوكراین در مراحل یك هشتم و یك چهارم نهایی هم كارش را از نو بسنجد و هم روحیه بگیرد و بفهمد كه كجا ایستاده است و «نیمه تهاجمی» باقی بماند.
حسن بزرگ و اصلی نمایش شهر دورتموند این است كه ایتالیایی ها به طور تمام و كمال به قابلیت های خود ایمان آورده اند و نیك می دانند كه مهارت های بالقوه شان به چه حدی می رسد و حالا كه می دانند وقتی با تمام مهارت هایشان می تازند، هیچ حریفی نمی تواند مقابل شان بایستد، از این موقعیت نخواهند گذشت و اگر هم بخواهند چنین كنند، لیپی مربی ای نیست كه از چنین فرصتی بگذرد.و اگر بخواهیم حرف آخر را بزنیم و به صراحت نیز بزنیم، ایتالیا بهترین تیم این تورنمنت است و برخی مهره های آن مثل كاناوارو، زامبروتا و جیجی بوفون فوق العاده ظاهر شده اند. اگر این تیم امشب فارغ از احتیاط های سنتی فوتبال ایتالیا و مراقبت های ویژه یك فینال بزرگ در لحظات مورد نیاز به دروازه فرانسه بتازد، آن گاه صحنه هایی تماشایی را خواهیم دید و قهرمانی این تیم بسیار محتمل خواهد بود و اگر هم چنین نكند، دل به این خوش خواهیم داشت كه این توان بالقوه را دارد. چیزی كه پیشتر متبلور و متجلی نشده بود و اطمینانی در مورد آن وجود نداشت.
● باید خوش اقبال باشید، وگرنه...
این كه فرانسه در برابر چنین سیستم شكوفاشده ای چه خواهد كرد، سئوالی است كه باید صبر كرد و دید. فوتبال معدن رازها است و خروس ها نیز چنان اوج گرفته اند كه در روز خوب شان قادر به غلبه بر این «ایتالیا»ی ولو درخشان هستند. اما همین كه فرانسوی ها هم می دانند این بهترین و خطرناك ترین «ایتالیا»ی سال های اخیر است و برای شكست دادنش باید بسیار خوش اقبال باشند و بهترین نمایش ممكن را ارائه بدهند، برای تیم لیپی یك پیروزی بزرگ قبل از «پیروزی احتمالی اصلی» است.

منبع: guardian

منبع : روزنامه شرق