از آنچه می ترسیدیم عاقبت بر سرمان آمد!؟

آن که نفرت می کارد، خشونت درو می کند
چند روز قبل از آغاز جنگ در غزه خواب دیدم که در مکانی هستم که مدام انسان هایی که در حال جنگ با یکدیگر هستند، همدیگر را می کشند و خون فواره می زد، اما از دست من کاری برای آن ها ساخته نبود. به همین سبب مقاله ای را با کمی تأخیر پیرامون مبارزه منفی در غزه نوشتم، اما دیگر خیلی دیر شده بود و کاری از دستم ساخته نبود! از آنچه می ترسیدیم عاقبت بر سرمان آمد!؟ بیم آن داشتیم که دستاوردهای صلح چند ماهه بین حماس و اسرائیل برای هر دو طرف عادی شود و بار دیگر جهنم کشت و کشتار دهن باز کند و چنین نیز شد.
عزیزان از دست رفته را نمی توانیم دوباره زنده کنیم، اما کلیه کسانی که به ناحق و مظلومانه کشته شدند، جایگاهی والا در دنیایی دیگر دارند و آن قدر از علو روح برخوردارند تا برای جهنمی که در انتظار ظالمان و جنایتکاران شان خفته است، بر ایشان ترحم کنند. رفتار اسرائیل و سردمداران با ژست صلح طلبانه شان نشان داد که تداوم خشونت در این سال های متمادی در منطقه بیهوده نبوده و عملاً آنان از فرصت ها برای ضربه زدن به در طرف مقابل شان استفاده می کنند و طبعاً بی اعتمادی جهانی نسبت به صلح ادعایی را نیز بر می انگیزند. آن ها با کشتار نفرت می کارند، پس باید خشونت درو کنند! حتی در روزهای صلح نیز حسرت می کاشتند، پس نفرت درو می کردند. صلح با نفرت دوام زیادی نخواهد داشت و این چنین فاجعه آور می شود. اما بی شرمانه تر از آن ها رفتار دولتمردان مصر است که گذرگاه ها را حتی برای کمک های انسان دوستانه و انتقال مجروحان بسته اند! حتی اگر از حماس دلخورند، این رفتارشان توجیه پذیر نیست و بی سبب نیست که خود را در دنیا تنها احساس می کنند و پیداست که بدان بلوغ نرسیده اند که از خصومت های منطقه ای فراتر روند تا جهان حسابی ویژه روی شان باز کند!


دکتر کاوه احمدی علی آبادی
دکترای فلسفه و ادیان از تگزاس آمریکا

منبع : مطالب ارسال شده