خادم پیر

صحن را جارو زده
خادم پیر حرم
من برایش گاه گاه
شاخه ای گل می خرم
خستگی پیداست در
صورت نورانی اش
می شود خیس عرق
باز هم پیشانی اش
او گلاب ناب را
پخش كرده در حرم
باز هم حس می كنم
عطر گل را در سرم
گاه گاهی دیده ام
كفشداری می كند
می شود خسته ولی
بردباری می كند
نذر كرده سال ها
خادم «آقا» شود
چشمه ایمان او
عاقبت دریا شود
در نگاهش می شود
دوستی را خوب دید
از صدای ساده اش
مهربانی را شنید
شهری از آئینه است
قلب پاك پیرمرد
گرچه پیر است او، ولی
خستگی را خسته كرد...

حمید هنرجو

منبع : روزنامه ایران