رویارویی دولت و مدیریت شهری

اختلافات مدیران شهری و دولتی، اکنون به جزئی از زندگی روزمره مردم تبدیل شده است.
روزی بحث بر سر پروژهBRT است و مخالفت مقطعی شورای عالی ترافیک و روز دیگر انتقادات مدیران مترو و کنایه های آنان درباره تخصیص اعتبار ایجاد مونوریل بجای مترو بر سر زبان ها می افتد، یک روز گلایه هایی درباره پرداخت نکردن اعتبارات بلیط مترو علی رغم تصویب هیات دولت مطرح می شود و به تازگی هم انتقادات صریح عضو شورای شهر درباره کارشکنی در پرداخت اعتبارات شبکه آب و فاضلاب است که پرده ای دیگر از این اختلافات- یا حداقل ناهماهنگی ها- را در برابر افکار عمومی عیان می کند. بعد از اظهارات مدیرعامل مترو تهران مبنی بر اختصاص نیافتن یارانه ۲۰ میلیارد تومانی بلیط مترو، رسول خادم، رییس کمیسیون برنامه و بودجه شورای شهر تهران از پرداخت نشدن اعتبار۵۰ میلیارد تومانی شبکه آب و فاضلاب شهر تهران -علی رغم تصویب دولت- خبرداد.
وی در این باره می گوید: «معلوم نیست چه مجموعه ای در دولت در جهت محقق نشدن بودجه مصوب شبکه فاضلاب تهران کارشکنی می کند.»
انتقادات شدیداللحن این عضو شورای شهر نسبت به دولت البته روی دیگری نیز دارد، چراکه وی یک نماینده اصولگراست و گلایه های غلیظ وی از دولت به معنی آن است که شوری آش اختلافات از حد بیرون شده است. نکته قابل توجه دیگر در این ماجرا آن است که این دومین باری است که اعتبارات مربوط به پروژه های شهری علی رغم تاکیدات فراوان پرداخت نمی شود. همه این احوالات در حالی رخ می دهد که رئیس جمهور در هر سفر استانی اعتبارات بسیار هنگفتی را به یمن صعود خیره کننده بهای نفت، خرج می کند اما تهران ، مورد بی مهری قرار می گیرد.
سرنوشت پروژه شبکه آب و فاضلاب شهر تهران تازه ترین نمونه از مسایل پایتخت است که به دلیل عدم اختصاص بودجه مورد نیاز، دچار مشکل شده است.
این پروژه در سال ۷۳ آغاز شده است و حال با گذشت ۱۳ سال، در کشمکش های ما بین سازمان ها معطل مانده است. ارتقای سطح بهداشت عمومی، جلوگیری از آلودگی منابع آب های زیرزمینی، تبدیل هزینه های درمان به هزینه های پیشگیری، توسعه فضای سبز و جلوگیری از مصرف فاضلاب خام جهت کشاورزی، از جمله اهداف اساسی برای ایجاد تاسیسات شبکه آب و فاضلاب است اما با استناد به آمار ارائه شده از سوی کمیسیون برنامه و بودجه شورای شهر تهران بیش از ۸۳ درصد از جمعیت شهر تهران خارج از این پروژه هستند و تنها در منطقه ۱۷ این پروژه پیشرفت مطلوب داشته است. متاسفانه بعلت نبود اعتبارات در سایر مناطق به ویژه در مناطق ۱۹، ۲۰ و ۲۲، حتی طرح توسعه شبکه آب و فاضلاب نوشته نشده است. متصدی و مجری اصلی این پروژه شرکت آب و فاضلاب استان تهران است که با استفاده از منابع حداقلی حق انشعاب به سختی روی پای خود ایستاده است و اگر اعتباری باقی بماند باید آن را برای بازپرداخت وام های اخذ شده از بانک جهانی هزینه کند. در کل هیچ امیدی به تکمیل این پروژه از سوی این سازمان نیست چراکه اعتباری برای این کار ندارد. با این وجود اما دولت، تحت فشار شورای شهر بخشی از این اعتبارات را موسوم به «اعتبار توسعه و تکمیل شبکه آب و فاضلاب شهر تهران» تقبل کرده است اما این همه ماجرا نیست. این اعتبار امسال فقط و فقط یک میلیارد تومان بوده است! بد نیست بدانید که میزان این اعتبار کاملا در تضاد با اظهارات و تاکیدات شخص رئیس جمهوری است. چراکه در سفر استانی به تهران، رئیس جمهور تصویب اعتبار پیش گفته را مورد تاکید قرار داد و علاوه بر آن مبلغ ۳۵۰ میلیون دلار فاینانس با تضمین بازپرداخت دولت نیز تصویب شد در حالی که برای پرداخت این اعتبارات هیچ اقدامی از سوی دولت صورت نگرفته است. شایان ذکر است که این روند کاملا مسبوق به سابقه است چراکه در سال ۸۴ نیز همین یک میلیارد تومان برای شبکه فاضلاب اختصاص یافت که تنها ۴۰ درصد آن پرداخت شد و بدترین اتفاق البته در سال ۸۵ روی داد که همان یک میلیارد تومان نیز حتی تخصیص نیز یافت چه رسد به اینکه پرداخت شود! گفته می شود که با روند کنونی تخصیص اعتبار، تکمیل این پروژه حساس و حیاتی که نقش مهمی در سلامت و بهداشت شهروندان تهرانی دارد، قریب به ۵۰ سال طول خواهد کشید. یکسال پیش در چنین روزهایی مدیرعامل شرکت فاضلاب شهر تهران، با بیان اینکه پروژه فاضلاب شهر تهران شرایط حادی را سپری می کند، گفت :«بعد از بازدید رییس جمهور وعده تامین اعتبار از ردیف های عمومی متمم بودجه، افق جدیدی را مقابل خود برای تامین منابع مالی می بینیم که امیدواریم تحقق یابد.» اما کدام افق و کدام اعتبار؟! در این میان کنش های برخی از دولتیان در مواجه با "پرداخت اعتبار«این پروژه محل تامل است. به نظر می رسد برخی از مسوولان استانی تمایلی برای سرعت بخشیدن به این طرح ندارند و این دقیقا همان چیزی است که عضو شورای شهر را به واکنشی تند وادار کرده است. خادم با اشاره به نظر برخی از مسوولان استانی، بدون آنکه نامی از ایشان ببرد، یک «مجموعه نامعلوم» را مسبب تخصیص اعتبار "صفر ریال" برای این پروژه می داند. البته هیچ کدام از این اظهارات چندپهلو برای مردم شبکه آب و فاضلاب نمی شود ولی ایکاش آقای خادم زودتر از اینها به این موضوع اشاره می کرد تا حداقل رسانه ها منابع معتبری برای بررسی این مسئله می یافتند و این طور موضوع سر به مهر نمی ماند. در سوی دیگر ماجرا سکوت معنادار برخی نمایندگان شهر تهران در مجلس در برابر تضییع حقوق موکلان تهرانی شان جالب توجه است. موضع گیری اغلب کرسی نشینان بهارستان به چند مورد خاص آن هم درباره طرح های آب و فاضلاب شهرهای استان تهران- ونه شهر تهران- مانند ری و رودهن و دماوند محدود بوده است. اینکه فلسفه وجودی «فراکسیون شهری» در مجلس شورای اسلامی چه بوده نامکشوف است زیرا خادم تاکید دارد که از این فراکسیون و اعضای آن تاکنون صدایی به گوش نرسیده است.
به هر حال روند در حال شکل گیری چه سازمان یافته باشد چه از روی سهل انگاری مسوولان قطعا به نتیجه مطلوبی منتهی نخواهد شد. البته امیدواریم که جنگ قدرت قبل از انتخابات این قدر بالا نگرفته باشد. چندی پیش نیز شهردار تهران در یک برنامه تلویزیونی-چراغ خاموش- به طرز تعجب آور و ناشیانه ای مورد تخریب قرار گرفت. در این برنامه به اصطلاح انتقادی، کارکردهای سامانه ۱۳۷ زیر سوال رفت. این برنامه تلویزیونی در حالی انتقادات گزنده خود از شهرداری را مطرح کرد که مجری همین برنامه در یک برنامه دیگر تلویزیونی -کوله پشتی- به تمجید و تعریف از عملکرد مدعوین دولتی می پردازد. رویارویی دولت با شهرداری ناخوشایندترین اتفاقی است که تضییع حقوق شهروندان تهرانی را سبب خواهد شد. این وسط مردم چه گناهی دارند و تاوان چه چیز را باید بپردازند، خدا می داند; اما آنچه که مسلم است تنش های انکار ناشدنی در بین بخش هایی از دولت با شهرداری و شورای شهر تهران است که بعد از قضیه مونوریل و مترو می رود تا ابعاد تازه ای به خود بگیرد.

نویسنده : محسن رنجبر

منبع : روزنامه مردم سالاری