رژیم صهیونیستی؛ ناقض قوانین بین المللی

كلیه اعضای سازمان ملل متحد براساس تعهداتی كه قوانین و مقررات این سازمان برعهده آنها گذاشته و مورد تایید كشورهای عضو هم قرارگرفته است، باید مطیع الزامات ناشی از مفاد منشور سازمان ملل متحد از جمله مقررات بین المللی مربوط به رعایت حقوق بشر باشند و از زمانی كه به عضویت این سازمان پذیرفته می شوند، باید آن موارد را مدنظر قراردهند و از آنها تخطی نكنند.
اما در مورد رژیم صهیونیستی قضیه فرق می كند.
این رژیم علاوه بر این كه باید به همه قوانین و مقرراتی كه برای اعضای سازمان لازم الاجرا محسوب می گردد، پایبند باشد به علت فرآیند پیدایش رژیم صهیونیستی و پیامدهای مترتب برآن از جمله آوارگی میلیون ها نفر از مردم فلسطین در خارج از سرزمین خود و وضعیت رقت بار میلیون ها فلسطینی دیگر در داخل اراضی اشغالی، باید به الزامات استثنایی دیگری هم تن دهد كه اجرای مقررات بین المللی و رعایت حقوق بشر در مورد فلسطینیان سرآمد همه آنها است.
این در حالی است كه كارنامه رژیم صهیونیستی سرشار از صفحات سیاهی است كه با هیچیك از موازین دنیای متمدن همخوانی ندارد و صهیونیست ها در حق صاحبان اصلی سرزمین فلسطین بسیار بدتر از آنچه را كه خود برای مصیبت های قوم یهود جعل كرده اند، در عالم واقعیت روا می دارند.
اما نكته كلیدی آنجاست كه سازمان ملل خود مستقیم در «هویت بخشی» به این رژیم خلق الساعه دخالت داشته است و به همین علت مسئولیت آن در این مورد بخصوص با سایر اعضای جامعه ملل تفاوت دارد.
واقعیت این است كه كارنامه رژیم صهیونیستی در این زمینه از بی اعتنایی و نادیده انگاشتن همه قوانین بین المللی حكایت دارد. در حالی كه این رژیم خود قطعنامه ها و مقررات بین المللی مبنی بر رعایت حقوق بشر و عدم تعدی به حقوق اقوام مختلف را امضا كرده است.
آزار و تعرض به مردم غیرنظامی، ویران كردن منازل، سوزاندن مزارع، اشغال اراضی، ایجاد سیستم ضدانسانی دریافت پروانه عبور از فلسطینیان، سیم های خاردار و تازه ترین عمل خلاف قانون صهیونیست ها یعنی احداث دیوار حایل و بسیاری موارد مشابه دیگر، همگی اثبات می كند كه رژیم اسرائیل همه مقررات و قوانین بین المللی را نادیده می گیرد.
داستان فاجعه بار فلسطینیان آواره با اشغال و مصادره سرزمین آنان خاتمه نیافت. غصب و خلع ید اجباری صاحبان سرزمین فلسطین نه تنها میلیون ها غیریهودی اعم از مسلمان و مسیحی را با سنگدلی و شقاوت، بدون مقصد و وسیله معاش و محروم از حق طبیعی خود، سرگردان سایر كشورها كرد بلكه میلیون ها فلسطینی دیگر را هم در عمل در اردوگاه های قرون وسطایی محبوس ساخت.
پیشینه رژیم صهیونیستی بخوبی گویاست كه این رژیم از آغاز پیدایش خود كوشید با اقداماتی مانند آنچه در بالا آمد موجودیت مسلم ملت فلسطین را در سرزمینی كه چهار هزار سال است هویت فلسطینی دارد، با پراكندن در كشورهای دیگر تجزیه و تقسیم كند و نهایتا با اضمحلال این ملت، آنان را از صفحه روزگار محو سازد.
تراژدی آوارگان فلسطینی در لبنان، سوریه، اردن، سایر كشورهای عرب و پنج قاره جهان، فصل جداگانه ای از كتاب اعمال صهیونیست ها را به خود اختصاص خواهد داد اما ترور، قتل عام و اسارت فلسطینیان داخل اراضی اشغالی بحث جداگانه ای است كه ثابت می كند رژیم اسراییل به رعایت مقررات بین المللی وقعی نمی نهد و از كاربرد هیچ وسیله ای برای ارعاب و شكنجه مردم فلسطین ابا ندارد.
آنچه كه اشاره شد مورد تایید صدها كارشناس بیطرف خارجی است كه بارها اعلام كرده اند رژیم اسراییل تعهدات و الزامات بین المللی را محترم نشمرده است و از فلسطینیانی كه با تحمل همه مشقت ها و ناملایمات در سرزمین آباء و اجدادی خود مانده اند، بی كم و كاست آوارگانی از نوع دیگر ساخته است كه از كمترین حقوق طبیعی هر انسانی بی بهره اند و در برابر دیدگان ناظران حقوق بشر و افكار عمومی جهانیان در درون كشور خود آواره و محروم هستند.
این آوارگان در اردوگاهها و محلات كثیف و غیربهداشتی استقرار یافته اند و از كوچكترین تسهیلات مربوط به زندگی بشر امروز برخوردار نیستند و شاید به تعبیری می توان گفت آنان در موطن خود در تبعید بسر می برند. صهیونیست ها پس از مصادره و غصب منازل و مزارع فلسطینیان، آنان را در مناطق انتخاب شده تحت كنترل خود جای داده اند و عملا در آن نقاط حكومت نظامی برقرار است.
آنان باید برای رفتن به محل كار خود و از نقطه ای به نقطه دیگر پروانه عبور و مرور داشته باشند و تازه اگر موفق شوند از «سازمان واكنش سریع نظامی» این پروانه را دریافت كنند، باید ساعت ها در صفوف طولانی و خسته كننده در پست های ایست و بازرسی صهیونیست ها رفتاری تحقیرآمیز را تحمل كنند و بسیاری مواقع پس از ساعات طولانی انتظار، بدون نتیجه به محل زندگی خود بازگردند.
طرفه اینكه در موارد بسیاری میان عملكرد صیهونیست ها و عوامل رژیم آپارتاید سابق آفریقای جنوبی تشابه زیادی به چشم می خورد. به عنوان نمونه آنچنان كه رژیم نژادپرست پرتوریا در مورد سیاهان این سرزمین عمل می كرد، صهیونیست ها نیز در اراضی اشغالی با استناد به قوانین داخلی خود مانند «قانون مربوط به رفتار با زندانیان» مجازند هر فلسطینی مشكوك را بدون اقامه دلیل و تفهیم اتهام به مدت یك سال بازداشت كنند و مدت این بازداشت تا زمانی كه مسئولان نظامی و امنیتی صهیونیست لازم بدانند قابل تمدید است و هیچگونه ضمانتی برای آزادی فلسطینیان دربند پذیرفته نمی شود، نمونه عینی تداوم و اجرای متواتر این قانون جوانان محبوس فلسطینی هستند.
مجمع عمومی سازمان ملل متحد به دنبال درخواست های برخی كشورها و محافل عدالتخواه در بیستم نوامبر سال ۱۹۶۳ برای «حذف هرگونه تبعیض نژادی و رعایت حقوق بشر» قطعنامه ای را تصویب كرد كه رژیم اسراییل نیز برای حفظ پرستیژ ظاهری خود به آن رأی مثبت داد. مجمع عمومی در ۲۱ دسامبر سال ۱۹۶۵ هم «قرارداد بین المللی الغای هرگونه تبعیض نژادی» را از تصویب گذراند كه باز هم رژیم صهیونیستی برای ظاهرسازی در ماه مارس سال ۱۹۶۶ به موافقان این قرارداد پیوست.
اما عملكرد صهیونیست ها در اراضی اشغالی به گواهی نهادها و ناظران بین المللی جای كمترین تردیدی باقی نمی گذارد كه رژیم اسراییل كمترین تقید و پایبندی به قراردادهایی كه خود امضا كرده، نداشته است.
تساوی حقوق همه افراد در دادگاهها، اجرای عدالت در سازمان های مدنی، احترام به حقوق فردی، آزادی مسافرت، دسترسی به شرایط عادلانه اقناع كننده برای فرصت های شغلی، حمایت از بیكاران، حق استفاده از مزد برابر در قبال كار مساوی و دریافت پاداش عادلانه از جمله مواردی است كه جزء اسناد سازمان ملل به ثبت رسیده اما مضحك آنكه هرگز شامل حال فلسطینیان نشده است.
محرز است كه رفتار تبعیض آمیز صهیونیست ها با فلسطینیان و نقض مقررات و قوانین بین المللی و حقوق بشر در تضاد صریح با قراردادهایی است كه هرگونه تبعیض نژادی را ممنوع كرده و رژیم اسراییل هم با امضای خود ملزم به اجرای آنها شده است.
در همین حال رژیم صهیونیستی با ادعای مبارزه با تروریسم می كوشد با فرافكنی و معكوس جلوه دادن مفروضات مسئله در غصب سرزمین مادری فلسطینیان چهره واقعی خود را زیر ماسكی دروغین پنهان سازد و خود را از الزامات حقوق بین الملل برای فیصله دادن به وضعیت اسفبار فلسطینیان معاف بداند، ولی این رژیم چه بخواهد یا نخواهد، قادر نیست از الزام به تعهد استثنایی و دوگانه ای كه سازمان ملل متحد هنگام پذیرش این رژیم بر عهده آن گذارد، شانه خالی كند كه عبارت است از:
نخست، رژیم اسراییل نمی تواند نسبت به انجام تعهداتی كه سازمان ملل متحد در زمان پذیرفتن عضویت آن الزام آور دانست، بی اعتنا و توجه باشد. دوم، سیاست تبعیض نژادی و نقض حقوق بشر فلسطینیان، نقض مشهود قواعد اخلاقی و تخطی آشكار از اصول استوار و نهادینه شده ای است كه رویه قضایی بین المللی در حق همه ملل و اقوام مقرر كرده است.
به موجب دو مصوبه صریح سازمان ملل متحد «گروههای اجتماعی در هر كشور باید از تساوی كامل بهره مند باشند و اگر در كشور محل زندگی خود از لحاظ مذهب، زبان یا نژاد با طبقه حاكم تفاوت دارند، بایستی امكان زندگی مسالمت آمیز و همزیستی بدون تبعیض برای آنان فراهم گردد.» با استناد به همین مصوبات، مشكلات قومی در لهستان و آلبانی بگونه ای موفقیت آمیز حل شد.
ازجمله موارد نادیده گرفتن مقررات بین المللی از سوی سردمداران «تل آویو»، «قرارداد بین المللی راجع به الغای هرگونه تبعیض نژادی» است كه رژیم صهیونیستی هم به آن رای مثبت داد، اما همچنان كه پیش تر آمد در مواردی مانند اجرای عدالت در دادگاهها، رعایت تساوی حقوق افراد، سفر و آموزش و پرورش و رفتار تبعیض آمیز رژیم اسراییل با فلسطینیان در جهت عكس قراردادی است كه هرگونه تبعیض نژادی را ممنوع دانسته و این رژیم خود نیز آن را امضا كرده است.
سازمان ملل متحد براساس وظایف و مسئولیت هایی كه اساس مشروعیت این نهاد به شمار می رود، موظف است كمك به آوارگان درون اراضی اشغالی و رعایت مقررات بین المللی را همواره پیگیری كند و مد نظر داشته باشد اما «دفتر كمك به آوارگان فلسطین» كه به منظور كمك به بهبود وضعیت رقت بار آوارگان در نوار غزه و كرانه غربی رود اردن تأسیس شد، به علت كارشكنی های رژیم اسراییل با موانع طاقت فرسای سیاسی و مالی مواجه شد تا آنجا كه مدیران این دفتر امروز اذعان دارند كه نتایج فعالیت های آنان نتیجه ای جز شكست های نومیدانه و اسفبار در پی نداشته است.
این سازمان ملل متحد بود كه در سال ۱۹۴۷ طرح تقسیم فلسطین را تصویب كرد و سنگ بنای فتنه ای را گذارد كه نیم قرن منطقه و جهان را دستخوش بحران كرده و عامل اصلی چهار جنگ خونین میان اعراب و اسراییل بود، بنابر این تردیدی نیست كه با وجود همه گونه عذر و بهانه ها كه شاید از نظر برخی دبیران كل و مسئولان این سازمان موجه باشد، سازمان ملل متحد خود در رأس مسئوولیت آشوب ها و بلواهایی است كه به متواری شدن فلسطینیان از موطن خود و تبعید در وطن باقیمانده فلسطینیان منجر شد.
اگر سازمان ملل متحد نسبت به آوارگانی از طبقه و نوع دیگر در سایر كشورها مقید به الزامات اخلاقی و انسان دوستانه باشد، به آوارگان فلسطینی در داخل اراضی اشغالی بیش از دیگر آوارگان مدیون است.
اگرچه سازمان ملل بارها رسیدگی به نقض مقررات بین المللی توسط صهیونیست ها در اراضی اشغالی را در دستور كار خود گذارده و هربار بر رعایت حقوق اولیه و بدیهی آنان تأكید كرده است، اما آیا چنین ابراز حسن نیتی می تواند مرهمی بر زخم های ملتی كهن باشد كه با تمدن چهار هزار ساله خود، به طرزی ناروا تاوان گناه دیگران را پس می دهند؟ آیا بازی لزوم اجرای مصوبات سازمان ملل و تمرد صهیونیست ها چرخه ای است كه بدون كیفر مقصران آن تا زمان نامعلوم ادامه خواهد داشت؟

خبرگزاری جمهوری اسلامی

منبع : روزنامه کیهان