۶۰ سال رژیم نامشروع

این روزها رژیم اشغالگر اسراییل مشغول برگزاری جشن شصتمین سال تاسیس کشور صهیونیستی است.
سران کشورهای غربی از جمله آمریکا، رهبران تل آویو را در این جشن همراهی می کنند و آنها که نتوانسته اند خود را به تل آویو برسانند برای «ایهود اولمرت» نخست وزیر رژیم اسراییل پیام تبریک می فرستند درحالی که اسراییل و حامیانش مشغول پایکوبی هستند این سوی ماجرا مردمی قرار دارند که این روز را «روز نکبت» نامیده و شصتمین سالگرد این روز سیاه را به سوگ نشسته اند.
با فروپاشی امپراتوری عثمانی، دولت های فرانسه، روسیه و انگلیس براساس قرارداد «سایس -پیکو» سرزمین های باقی مانده از این امپراطوری را میان خود تقسیم کردند و فلسطین در این میان سهم بریتانیای کبیر آن روزگار بود.
درسال ۱۹۱۷ «لرد بالفور» وزیر خارجه وقت انگلیس طی نامه ای به آژانس یهود به آنان قول داد لندن تمام سعی خود را برای تشکیل دولت صهیونیستی به کار خواهد بست.
این نامه که بعدها به اعلامیه «بالفور» موسوم شد، تلاش های پیدا و پنهان را برای تشکیل دولت صهیونیستی تسریع و تسهیل کرد و کسی از لرد انگلیسی نپرسید به چه مجوزی می خواهد ملت و کشوری را از روی نقشه جهان پاک کرده و کشور جدید با مردمان جدید را جایگزین آن کند، اما ظاهرا نام بریتانیای کبیر برای این جنایت تاریخی کافی بود.
درسال ۱۹۲۰ متفقین و جامعه ملل به طور رسمی قیمومیت فلسطین را به انگلیس واگذار کرد و لندن نیز یک یهودی را به عنوان حاکم فلسطین انتخاب کرد. درپی این تحولات و با کمک آشکار انگلیس مهاجرت یهودیان به فلسطین آغاز شد و فلسطینی ها به طور روزافزونی تحت فشار قرار گرفتند.
صهیونیست هایی که با وعده زندگی بهتر به «سرزمین موعود» کوچ کرده بودند، اقدام به تشکیل گروه ها و سازمان های شبه نظامی از جمله «هاگانا» کرده و با سلاح گرم به جان فلسطینی ها افتادند تا آنها را هرچه زودتر و بیش تر از سرزمین های خود اخراج و آواره سازند. آتش زدن مزارع، ترور افراد سرشناس، ربودن افراد و تخریب منازل، رویه ای بود که صهیونیست های تازه وارد برای تحکیم پایه های خود درپیش گرفته بودند.
طی دهه ۲۰ و ۳۰ کشورهای اروپایی به صورت آشکار و پنهان مهاجرت یهودیان به فلسطین را تسریع و تشویق می کردند ا ما به رغم تمام تلاش های آنان در سال ۱۹۳۸- شروع جنگ جهانی دوم- کمتر از یک سوم جمعیت فلسطین را یهودیان تشکیل می دادند.
طی این دو دهه بارها ساکنان اصلی فلسطین با مهمان های ناخوانده خود درگیر شدند. اولین درگیری درسال ۱۹۲۹ رخ داد که طی آن بیش از ۳۵۰ فلسطینی به شهادت رسیدند.
قیام «شیخ عزالدین قسام»، شهید «عبدالقادر حسینی» و شهید «حسن سلام» از دیگر نمونه های ایستادگی در برابر صهیونیست هاست. شعله ورشدن جنگ جهانی دوم، باعث شد نگاه کشورها از فاجعه فلسطین منحرف شود.
ادعای کشتار یهودیان توسط حکومت نازی آلمان- موسوم به هولوکاست- و تبلیغات گسترده پیرامون این موضوع راه را برای اشغالگری هموارتر کرد.
سه سال پس از پایان جنگ جهانی دوم، لندن که قدرت سابق را نداشت، تصمیم به خروج از فلسطین و پایان دادن به مسئله قیمومیت گرفت.
لندن ۱۴می ۱۹۴۸ نیروهای خود را از فلسطین خارج کرد و تمام امکانات و تدارکات خود را برای صهیونیست ها به جا گذاشت.
ساعت چهار بعد از ظهر همان روز شورای ملی یهود در تل آویو تشکیل جلسه داد و «بن گورین» طی بیانیه ای به صورت یکجانبه از تأسیس کشور اسرائیل در سرزمین فلسطین خبر داد.
دقایقی پس از اعلام تاسیس اسرائیل، «ترومن» رئیس جمهور وقت آمریکا، اسرائیل را به رسمیت شناخت و ضمن اعلام حمایت از آن کمک ۱۰۰میلیون دلاری به آن اختصاص داد.
فلسطینی ها که زندگی خود را برباد رفته می دیدند، ۱۵می را «روز نکبت»- فاجعه- نامیدند. فاجعه ای که ۶۰ سال از قدمت آن می گذرد و هر روز ابعاد گسترده و عمیق تری به خود می گیرد.
● جنگ ۱۹۴۸
اولین واکنش جامعه عربی به تشکیل اسرائیل، راه اندازی جنگی بود که به ۱۹۴۸ معروف شد و دستاوردی جز شکست برای اعراب و فلسطینی ها نداشت و صهیونیست ها موفق به اشغال ۸۰ درصد اراضی فلسطین و بیش از ۷۰۰هزار فلسطینی آواره شدند.
حدود یک سال بعد سازمان ملل، عضویت رژیم اسرائیل را در این سازمان پذیرفت.
طی سال های بعد رژیم اسرائیل مناطق مختلف دیگری را تحت اشغال خود در آورد.
درهمین سال به دنبال اعلام ملی شدن کانال سوئز از سوی مصر، رژیم صهیونیستی با حمایت فرانسه و انگلیس جنگ دوم اعراب اسرائیل را آغاز کردند که نتیجه این جنگ هم شکست اعراب بود.
● جنگ شش روزه
جنگ ۱۹۶۷ از سوی رژیم صهیونیستی درحالی شروع شد که کشورهای عربی، خود را از قبل برای نبردی بزرگ با دشمن آماده کرده بودند. نیروهای نظامی کشورهای عربی به طرف مرزهای اسرائیل، درحرکت بودند. رادیوهای این کشورها نیز دائم مارش نظامی پخش می کرد.
ارتش صهیونیستی از همان ابتدا به دلیل فعالیت گسترده جاسوسی، اعراب را غافلگیر و توان نظامی آنان را از کار انداخت. فرودگاه ها و مراکز نظامی مصر، اردن و سوریه بمباران شد.
اسرائیل در طی این جنگ، کرانه غربی رود اردن و نوار غزه و بلندی های جولان در سوریه و صحرای سینا در مصر را اشغال کرد. سازمان ملل متحد طی قطعنامه ای اسرائیل را به عقب نشینی از سرزمین های اشغالی دعوت کرد اما اسرائیل خودداری کرد. پس از آن رژیم صهیونیستی شهر بیت المقدس و بیت لحم و ۲۷ روستای دیگر را طبق مصوبه ای که صادر کرد ضمیمه خاک خود کرد.
● جنگ ۱۹۷۳
در اکتبر ۱۹۷۳ ارتش مصر به طور ناگهانی و از کانال سوئز گذشت و با شکستن خط دفاعی «بارلو» که در آن زمان به عنوان خط دفاعی تسخیر ناپذیر معروف بود با حمایت نیروی هوایی به صحرای سینا و داخل خاک اسرائیل هجوم برد. ازطرف شرق نیز به طور همزمان نیروی هوایی سوریه تهاجم علیه اسرائیل را آغاز کرد. در روزهای اول جنگ ده ها هواپیمای اسرائیلی نابود شد و هزاران اسرائیلی کشته و یا اسیر شدند و بر افسانه شکست ناپذیری آن خط بطلان کشیده شد. اما با حمایت سریع نظامی آمریکا و غرب در روزهای بعد، وضع جنگ تغییر کرد و در حالی که دیگر کشورهای عربی از کمک به مصر و سوریه دریغ ورزیدند ارتش اسرائیل با هلی برد نیروهایش توانست در غرب کانال سوئز منطقه محدودی را به تصرف خویش درآورد. سرانجام گفت وگو برای پایان دادن به جنگ آغاز شد و با انعقاد قرارداد صلح، جنگ پایان یافت. سازمان ملل متحد نیز در سال ۱۹۷۴ سازمان آزادی بخش فلسطین را به عنوان تنها نماینده ملت فلسطین به رسمیت شناخت.
جنگ سال ۱۹۷۳ که به جنگ اکتبر مشهور است آخرین جنگ اعراب و اسرائیل بود.
تل آویو پس از چهار جنگ آنچنان رعبی در دل کشورهای عربی ایجاد کرد که سران خود فروخته اعراب تن به سازش و تسلیم دادند.
نشست ها و توافقنامه های «کمپ دیوید یک و دو»، «وای ریور»، «اسلو»، «مادرید» و «آناپولیس» هیچکدام گره ای از بحران فلسطین نگشودند و مرهمی بر زخم مردم مظلوم این سرزمین ننهادند. مردم فلسطین پس از شش دهه تحمل ظلم و تعدی از سوی رژیم غاصب اسرائیل که با حمایت آشکار غرب و نهادهای بین المللی همراه است تنها چاره نجات خود را در مقاومت و ایستادگی می بینند. مقاومتی که اینک جنبش حماس به عنوان پرچمدار آن در فلسطین شناخته می شود.
شکست ارتش رژیم اسرائیل در جنگ ۳۳ روزه با حزب الله لبنان روح تازه ای در مقاومت فلسطین دمید و به افسانه شکست ناپذیری اسرائیل پایان داد.
روز ۱۵ می در فلسطین «روز فاجعه» نامیده شده است. فاجعه ای که در این شصت سال هر روز تکرار شده و گویا تکرار این فاجعه را به مسئله ای عادی و طبیعی برای دنیای معاصر تبدیل کرده است.
۱۱ هزار فلسطینی در اسارت زندان های رژیم صهیونیستی هستند و یک سوم آوارگان جهان (شش میلیون نفر) را فلسطینی ها تشکیل می دهند همه این فجایع در عصر پیشرفت های عجیب و غریب بشری اتفاق می افتد.
فلسطینی ها کشور ندارند شاید دنیای متمدن غرب در انتظار روزی است که علم به حدی از پیشرفت برسد که در کره ای غیر از زمین کشوری به نام فلسطین تشکیل شود.

محمد صرفی

منبع : روزنامه کیهان