دانه درشت های سوداگران مرگ

تاکنون طرح های بسیاری را در مبارزه با سوداگران مرگ تجربه کرده ایم ولی هیچ گاه نتیجه درستی از آن نگرفته ایم.
همه ساله اقداماتی در خصوص مبارزه با قاچاقچیان موادمخدر در کشور صورت می گیرد که اگر این مساله استمرار داشته و قانونمند باشد می توان به نتیجه آن امیدوار بود; اما شل کن و سفت کن ها در این امر بسیار حیاتی موجب شده عاملین اصلی در طول مدت طرح خود را مخفی نگه داشته و آفتابی نشوند.
برخی از مسوولان امر هراز گاهی طرح مبارزه و دستگیری سوداگران مرگ را در دستور کار قرار داده و رعب و وحشت در دل آنها می کارند اما متاسفانه پس از چند روز این ضرب الا جل فروکش کرده و به فراموشی سپرده می شود.
مشخص نیست طراحان چنین طرح هایی چرا در طول سال این مساله را دنبال نکرده و به طور مستمر این کار را دنبال نمی کنند تا سوداگران مرگ بدانند این گونه مبارزات همیشه در دستور کار بوده تا خواب آشفتگان آشفته تر شود.
آیا مسوولا ن محترم مبارزه با موادمخدر فکر نمی کنند با انجام عملیات مقطعی هیمنه خود را زیر سوال برده و با شل کن و سفت کن های خود عملیاتی کردن چنین طرح هایی را در بین قاچاقچیان لوث و بی اثر می نمایند؟
در طرح مبارزه با سوداگران مرگ که از هفته پیش آغاز شده اگر توجه شود، مشتی خرده پا دستگیر شده اند که اگر پای درد دل آنها بنشینیم، آنها خواهند گفت که بیکار هستیم و با توزیع موادمخدر در بین معتادین پول توجیبی خود را در می آوریم و این عمل را فقط بهتر از سرقت می دانیم.
تجربه این گونه طرح ها که یک شبه تصمیم گیری شده و اجرایی می شود به مصداق «پیدا کن پرتقال فروش را» گویا قرار نیست عاملین اصلی و واردکنندگان موادمخدر هیچ گاه در چنگال قانون گرفتار شوند یا اگر هم دستگیر شوند آن قدر پول دارند که حتی یک شب هم در بازداشت به سر نبرند!
اگر مسوولا ن هیاتی را برای بررسی و شناسایی دستگیرشدگان در نظر بگیرند و آنها با این افراد به گفت وگو بنشینند، درمی یابند که اکثر آنان افرادی هستند که اگر شغلی برای آنها فراهم شود هیچ گاه مرتکب چنین اعمالی نمی شوند. اکثر آنها از خانواده هایی هستند که درآمدشان کفاف زندگی را نمی دهد و به همین خاطر ساده ترین راه و نزدیک ترین مسیر برای درآوردن پول توجیبی خود را فروش مواد مخدر می دانند و بسیاری از آنها چون خود معتاد هستند در این داد و ستد اول خود را به قول خودشان می سازند و بعد دیگر معتادان را.
گویا مافیای موادمخدر یعنی همان «دانه درشت ها» از تیررس نیروی انتظامی دور هستند. در این که نفس عمل برخورد با این موضوع بسیار خداپسندانه بوده و اجرای چنین طرح هایی دعای خیر مردم را به دنبال دارد، هیچ تردیدی وجود ندارد و قابل ستایش است، اما بدون دستگیری عاملین اصلی، ریشه کنی این معضل خانمانسوز فکری عبث خواهد بود.
گویا مافیای اقتصادی و موادمخدر نباید در مظان اتهام بوده و گرفتار شوند بلکه این خرده پاها هستند که تاوان و خون بهای آنان را می پردازند.
متاسفانه آفتابه دزدها همواره در چنگ قانون اسیرند اما چرا برخی سارقین بیت المال و زراندوزان میلیاردی در کمال آرامش زندگی کرده و از هر گونه گزندی در امان باشند؟
در خصوص اراذل و اوباش هم سال ها بود که عده ای بی شخصیت، بی هویت و از خدا بی خبر زورگو با اعمال ننگین خود خون مردم را به شیشه کرده بودند تا این که در هنگام اجرای طرح سهمیه بندی بنزین به فکر مبارزه و دستگیری آنان افتادیم. در صورتی که این عمل شایسته و زیبنده نظام اسلا می می بایست سال ها قبل اتفاق می افتاد.
حال که موادمخدر آن هم از نوع صنعتی آن به وفور وارد کشور شده و در لا براتوارهای داخلی هم ساخته می شود و گوی سبقت را از موادمخدر سنتی ربوده است و می رود تا تاروپود جامعه را از هم بپاشد. می طلبد که با تمام قوا و به طور مستمر به جنگ آن رفت.

نویسنده : محمود افشار

منبع : روزنامه مردم سالاری