راهبرد ورود

اگر چه نزدیک به ۱۰ ماه با انتخابات دوره دهم ریاست جمهوری فاصله داریم اما در اردوگاه اصلاح طلبان شیپور زودهنگام انتخابات نواخته شده و گروه ها و جریانات سیاسی اصلاح طلب سعی در تجمیع قوا و همسان سازی دیدگاه های خود برای پیروزی در این میدان بزرگ دارند.
هر چند، عدم توفیق جریان دوم خرداد در انتخابات شوراهای سوم و مجلس هشتم با وجود سرمایه گذاری سنگین و هزینه کردن چهره هایی چون آقای خاتمی، شرایطی بوجود آورده که تردید سنگینی را بر گروه های دوم خردادی نسبت به اجماع روی یک گزینه واحد، تحمیل کرده است.
اگر در عرصه انتخابات«وحدت» را عامل پیش برنده و مؤلفه اصلی در پیروزی بر رقیب بدانیم، با نگاهی گذرا به اخبار، مصاحبه ها و تیترهای روزنامه های دوم خردادی و اخباری که از جلسات درون گروهی آنان به بیرون درز می کند و با توجه به شرایط فعلی اصلاح طلبان، به نظر می رسد آنان بازهم نتوانند به وحدتی فراگیر و همسو دست یابند. اختلاف و کشمکش بین حزب «مشارکت» که حق قیمومیت در جبهه اصلاح طلبان برای خود قائل است و حزب «اعتماد ملی» که داعیه استقلال از جبهه دوم خرداد داشته و از انتخابات دوره سوم شوراها ساز جدایی می زند، به عنوان شاهدی آشکار بر شکست وحدت در اردوگاه اصلاح طلبان، کافی است.
البته از این نکته هم نباید گذشت که اگر تحولاتی رخ دهد و اصلاح طلبان احساس کنند که می توانند مردم را به حمایت کلی از خود در انتخابات آتی دعوت کنند، شاید بتوانند در حداقل هایی با یکدیگر به ائتلاف دست یابند. همین موضوع، هوشیاری بیشتر گروه ها و جریانات اصولگرا و البته ضرورت هایی را می طلبد. در این باره چند نکته گفتنی است؛
۱) اصل «وحدت» میان اصولگرایان بایستی به عنوان پایه استراتژیک و یک نیاز اساسی همواره مدنظر باشد و تلاش شود منجر به ساز و کارهایی گردد که حضور حداکثری افراد و جریانات اصولگرا را به دنبال داشته باشد. جبهه اصولگرایی برای رسیدن به این مهم از هم اکنون فرصت کافی و لازم را در اختیار دارد.
جریان اصولگرا بایستی با توجه به اقتضائات و فضای سیاسی کشور، مدل های مختلف و الگوهای فراگیری را طراحی و ایجاد نماید تا با جامعیتی که حاصل خواهد شد امکان حضور تمامی طیف های اصولگرا را برای استفاده از ظرفیت حداکثری این گرایش سیاسی، فراهم آورد تا بتواند شرایط را برای پیروزی مجدد اصولگرایان در انتخابات آتی مهیا کند.
برای تحقق این کار ضرورت دارد اصولگرایان پیش از تعیین «راهکار اجماع»، استراتژی ورود به انتخابات را تدوین نمایند چرا که پس از آن، طراحی مکانیزم رسیدن به وحدت آسان خواهد بود. بدون تردید تدوین استراتژی جدید موجب نزدیکی هرچه بیشتر گروه های اصولگرا شده و زمینه وحدت آنها را بیش از پیش پدید می آورد.
۲) شاید برای ورود به انتخابات دهم ریاست جمهوری و حفظ وحدت و حصول اجماع، بایستی به مدلی فراگیرتر و برتر از ۶+۵ و جبهه متحد اصولگرایان فکر کرد. در انتخابات مجلس هشتم شورای اسلامی، «وحدت و اجماع» برای رسیدن به لیست ۳۰ نفره کاندیداهای تهران و تعداد بیشتری در شهرهای مختلف کشور بود، اما در انتخابات آینده این وحدت و اجماع بایستی بر سر یک نفر بدست آید که به نظر کار سخت تر و پیچیده تری می رسد. باید مسیر به گونه ای ترسیم شود تا در نظامی جامع تمامی چهره های اصولگرا از همه جریانات سیاسی این طیف وارد عرصه تصمیم گیری برای انتخابات آینده ریاست جمهوری شوند.
همانگونه که جریانات اصولگرا تاکنون نشان داده اند دنبال منافع فردی نبوده و اساس کارشان حرکت بر مبنای منافع ملی و تحقق آرمانهای اسلام و انقلاب است، می باید در مسیر اجماع از خواسته های درونی خود چشم بپوشند و با احصاء ویژگی های رئیس جمهور مطلوب و براساس منافع ملی بر سر یک کاندیدای واحد به اجماع برسند.
۳) کسانی که معتقد و وفادار به اصول و آرمانهای انقلاب بوده و به مبانی و ریشه های اعتقادی برخاسته از بطن اسلام پایبند هستند جزء اصولگرایان به حساب می آیند؛ چه تابلو و آرم مشخص سیاسی داشته و چه از عامه مردم باشند. انتخابات گذشته نشان داد که اکثریت مردم ایران به اصول و مبانی اصولگرایی علاقمند بوده و به اسلام و ولایت فقیه عشق می ورزند.
اصولگرایان بایستی خواسته ها و انتظارات بر حق مردم را در قالب مؤلفه های «اهداف» و «راهبرد»های خود تنظیم و راهکارهایی برای اجرایی کردن و تحقق آنها ارائه نمایند. آنان برای ورود به عرصه انتخابات ریاست جمهوری باید کارآمدی قوای مجریه و مقننه را افزایش داده و با حل مشکلات مردم خصوصاً در حوزه معیشتی و اقتصادی، باعث افزایش اعتماد و رضایت مردم شوند.
مردم دنبال شرایطی هستند که پیروز میدان، کام آنان را از طریق خدمت خالصانه، رشد و اعتلای مادی و معنوی کشور و رفع مشکلات و دغدغه های زندگیشان، شیرین کند.
امروز ۲ شهریور و آغاز هفته دولت است. هفته دولت، هفته اقتدار و سرافرازی دولتی است که حمایت و پشتیبانی آحاد ملت را به همراه دارد. هفته سپاس و قدردانی از دولت خدمتگزاری است که هدفش اجرای حدود و احکام الهی و بسط عدالت، امنیت و رفاه در جامعه اسلامی است.
حمایت از دولت به معنای فقدان اشکال و نقص در کار دولت نیست. بطور قطع دولت نهم در کنار خدمات و کارهای برجسته و بعضاً کم نظیری که انجام که داده، اشکالات و نواقصی هم دارد. هرچند اشکالات هر چه باشد قابل قیاس با انبوه کارهای مفید و سازنده دولت نیست.
دولت اصولگرای نهم در کنار جهت گیری های کلانی چون عدالت خواهی، پایمردی بر استقلال و حقوق مردم، استکبارستیزی، خستگی ناپذیری و مردمی بودن، از ویژگی سخت کوشی و پرکاری نیز برخوردار است. اگر دولتی در این کشور- که مهمترین نیاز آن کار است- مسئله اصلی اش کار و تلاش باشد، طبعاً مستحق حمایت خواهد بود.
مردم نجیب ایران اسلامی در طول سال های پس از انقلاب نشان داده اند که همواره حامی دولتمردان و خدمتگزاران نظام بوده و می باشند. پذیرش سختی ها و تنگناها آنجا که ناشی از پافشاری و ایستادگی بر حق و حفظ استقلال و عزت میهن اسلامیمان می شود، بر مردم فهیم و آگاه آسان است، اما همین مردم انتظار دارند با برنامه ریزی و مدیریت صحیح و سخت کوشی و مجاهدت دولتمردان و مسئولان، بار برخی از مشکلات- خصوصاً تورم- از شانه هایشان برداشته شود. سهم دولت در تورم اگر چه ضریب مشخصی دارد و بی انصافی است که علت پیدایی این پدیده تماماً به دولت نسبت داده شود ولی لازم است دولت نهم،
الف) همه تلاش خود را برای مقابله با آن به کار گیرد
ب) سهم عوامل موثر دیگر را نیز برای مردم توضیح داده و تشریح کند.

حمید امیدی

منبع : روزنامه کیهان