ارتقای کاری، مسئولیت بیشتر

همه ما کارمندانی را می‏بینیم که می‏گویند دوست دارند ارتقاء یابند، زیرا آهنگ علاقه به پیشرفت آنچنان در ضمیر ناخودآگاه انسان‌ها تکرار می‏شود که چنانچه فردی اعتراف کند که تمایلی به ارتقاء ندارد، به او برچسب کم عقلی و بی تفاوتی زده می‏شود.
کارکنان در جواب تمایل به ارتقاء، سر خود را به علامت مثبت (و تمایل به ارتقاء) پایین می‏آورند، اما در اعماق وجودشان، علاقه‏یی به ارتقاء دیده نمی‏شود.آنان نمی‏خواهند مسؤلیت بیشتری داشته باشند و این امر را به شکل‌های مختلف نشان می‏دهند.
در اینجا شما به عنوان مدیر باید به اندازه‏ی کافی فهیم و به قول معروف تیز باشد که این علایم و نشانه‏ها را درک کنید. این‏کارمندان معمولا از هر گونه کار و وظیفه‏ای که مستلزم کار مشترک باشد، اجتناب می‏ورزند.
اگر هم به کار مشترک تن دهند، قسمت اعظم آن را به تنهایی انجام می‏دهند، زیرا تنها از این طریق است که می‏توانند اطمینان حاصل کنند که کار مورد نظر به درستی انجام شده است، در غیر این صورت اجازه می‌دهند تا شخص دیگری حتی تا ‌٩٠ درصد کار مورد نظر را انجام دهد.
در جلسات گروهی، معمولا این افراد به ندرت نظر می‏دهند. وقتی هم تحت فشار قرار می‏گیرند که افکار خود را بروز دهند، چیزی نمی‏گویند که به واسطه‏ی آن متعهد به انجام کاری شوند.
اینان در این جلسات، حتی سر خود را بالا نمی‏آورند، زیرا می‌دانند بالا آوردن سر به معنای اظهار علاقه برای ارائه پیشنهاد است و حتی این خطر وجود دارد که شخصی، حرف آن‌ها را قطع کند؛ و همه‏ی ما می‌دانیم که‏این مسئله آزاردهنده است و این دسته از کارکنان نمی‏خواهند مورد آزار قرارگیرند.
این‌ها افراد قابل اعتماد و محترمی هستند و هرکشوری بدون آن‌ها از بین می‏رود. به علاوه، اگر همه بخواهند که به مراتب مدیریتی ارتقاء پیدا کنند، رقابت برای مشاغل مدیریتی چنان سخت و تنگاتنگ میشود که شاید ماهرگز در این میدان پیروز نشویم.
برای اینکه مدیر اثر بخش و برجسته‏یی باشیم، باید کسانی هم وجود داشته باشند که تحت هدایت و مدیریت ما قرارگیرند و این کارکنان، پیروان بسیار خوبی هستند.
http://behandish.blogfa.com

منبع : خبرگزاری ایسنا