جمعه, ۱۴ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 3 May, 2024
مجله ویستا
ضرورت تناسب در حساسیتها
روزهای گذشته چون همیشه پرداخت پول به نمایندگان مجلس، مسألهساز شد و مشکل ایجاد کرد. پرداخت یکصد میلیون تومان به هر نماینده ظاهراً چشم خیلیها را گرد نموده یا میکند. البته که فرهنگ عمومی و نفتی ما به پول بیش از هر چیز دیگر حساس است. اگر کسی دروغ بگوید یا وظیفهاش را انجام ندهد و از این طریق میلیاردها تومان خسارت به جامعه وارد شود، آب از آب تکان نمیخورد و کک کسی هم گزیده نمیشود اما خدا نکند که پولی پرداخت شود، همه نگاهها معطوف به آن میشود. قصد من این نیست که بگویم نسبت به این پرداختها نباید حساس بود بلکه انتقاد اصلی به متناسب بودن حساسیتها نسبت به میزان خسارتهای رفتارهای غلط است.
هر مجلسی دو وظیفه اصلی تقنین قانون و نظارت بر امور را دارد. تأیید و رد وزرا هم در ذیل این وظیفه اخیر تعریف میشود. تمامی هزینهها و درآمدهای دولتی مملکت باید تحت نظارت مجلس انجام باشد و مطابق قانون اخذ و مصرف شود. اگر مجلس به این وظایف خود به درستی عمل کند، سالانه صدها میلیارد تومان که سهل است بلکه هزاران میلیارد تومان به نفع کشور و اقتصاد جامعه و مردم است و در چنین شرایطی پرداخت ۳۰ میلیارد تومان ۳۰۰۰ نماینده و به ازای هر کدام یکصد میلیون تومان) نه تنها اشکالی ندارد که خوب هم هست و نماینده صادق هم نباید از علنی و رسانهای شدن آن نگران شود بلکه این حق جامعه است که از این پرداختها مطلع باشد و از آن دفاع هم کند، مشروط بر اینکه آنان وظایف خود را درست انجام دهند.
اما اگر مجلس قانونی بنویسد که اجرای آن از سوی دولت را با خواهش و تمنای رئیس مجلس درخواست کند و رئیس دولت هم صریحاً بگوید که ما قانون را مشروط به اینکه چنان و چنین باشد یا نباشد، اجرا میکنیم، چنین نمایندگانی، اگر یک ریال هم بگیرند باز هم از کیسه ملت رفته است، چه رسد به اینکه یکصد میلیون مازاد بر حقوقشان دریافت کنند. نمایندهای که در رأی دادن به وزرا و نظارت بر کار آنها چنان عمل میکند که در تاریخ مجلس این کشور ثبت و ضبط خواهد شد، حقوق پرداختی جاری هم به او اضافه بر عدالت و انصاف است.
نمایندگانی که با صرف ساعتهای زیاد از وقت مجلس و بودجه ملت، ساعات ادارات و بانکها و نیز عقب و جلو شدن ساعت را به قانون تبدیل میکنند و سپس با خواهش و تمنا درخواست اجرای آن را دارای و بنا به ادعای خودشان اجرا هم نشود، چه جایی برای دریافت دستمزد و کمک هزینه و... از سوی آنان میماند؟
گروهی که شعار عدالتجویی آنان در راهیابی به مجلس گوش فلک را کر کرد و از اسراف و تبذیر و حقوقهای چند میلیونی انتقاد کردند، طبعاً حقی برای دریافت این مبالغ ندارند و اگر هم چنین حقی را برای خود تعیین کردند، حق دیگران است که آنان را به باد انتقاد بگیرند.
نمایندهای که مخالف رسانهای شدن این مبلغ است، به طور عادی پذیرفته است که این حق او نیست و دوست ندارد که دیگران از آن مطلع شوند؛ دیگرانی که اطلاع از این مسأله حق آنان است اما نمایندهای هم که در میان این همه کمکاریها و اشتباهکاریهایی که ضرر و خسارت آن برای جامعه هزاران بار بیشتر از کل مبلغ پرداختی است، فقط به این موضوع انتقاد میکند، در حقیقت نعل وارونه میزند تا با سوار شدن بر موج احساسات عمومی، اذهان از مشکلات اصلی منحرف شوند.
علیرغم تمام اینها به نظر میرسد که احتمالاً بهتر است نمایندگان را از گرفتن این مبلغ محروم نکرد، زیرا کسانی که با سازوکار امور کشور آشنا نیستند، نمیدانند که چه امکانات عجیب و غریبی در بهرهمند شدن مادی برای اینگونه افراد فراهم است که ظاهراً هیچکدام هم منع قانونی ندارد یا حداقل قابل پیگیری حقوقی نیست؛ پیگیری رسانهای هم که در این موارد ممکن است و نتیجه هم میدهد، معمولاً به دلایل متعدد از جمله ترس، رخ نمیدهد. گرفتن انواع و اقسام مجوزها (اعم از مدرک تحصیلی تا مجوزهای تولیدی و موسسات و...) و نیز بدهبستانهای نامرئی که از جیب جامعه تأمین میشود، آنقدر رواج دارد و عادی است که در صورت نپرداختن این مبالغ، احتمال بسیار دارد که این رفتارها فراگیر شده و دود آن بیشتر به چشم جامعه برود.
شعارهای فریبنده را باید تبدیل به شعارهای دیگری کرد. مسلح بودن به عقلانیت و مسوولیتپذیری، دارا بودن دانش و تخصص، ملتزم بودن به حقوق ملت و استیفای آن، صد بار مهمتر از این است که وضع اقتصادی و درآمدی یک نماینده چگونه است. نمایندگانی که عملکرد آنان موجب حداقل یک درصد رشد اقتصادی بیشتر نسبت به وضع موجود شود، حتی اگر نفری ۲۰۰میلیون تومان بگیرند، صد بار ترجیح دارند به گروهی که از باب بیاطلاعی و ناآشنایی خود وضع اقتصاد را بحرانیتر میکنند اما هیچ پولی از خزانه ملت نمیگیرند. زیرا گروه اول از یکسو خود را منتفع کرده و از دیگرسو جامعه را اما گروه دوم نهتنها خود منتفع نشده است بلکه جامعه را هم به خاک سیاه مینشاند و بدتر از این گروه کسی است که خود را منتفع مینماید اما جامعه را متضرر میکند. اینکه یک نماینده یا مقام مسوول لباس ارزان بپوشد، هیچ حسنی ندارد، سهل است که بسیار هم بد است. آنچه که مطلوب است درک و فهم علمی اقتصاد و مسائل جامعه از سوی آنان است. آنچه مهم است، فراهم کردن شرایط و زمینهها برای اظهار نظر و مشارکت آحاد جامعه در حل مسائل و ارائه راهبردها و طرحها از سوی آنان است.
حساسیتهای ما و جامعه درباره مشکلات و خلافها باید متناسب باشد و تا وقتی این تناسب ایجاد نشد، امیدی به بهبود شرایط خود نباید داشته باشیم. ویژگیهای فردی امثال متواضع بودن، سادهزیست بودن در مسوولان و... به شرطی که ریاکارانه و متقلبانه نباشد، خوب است اما در برابر ویژگیهای ضروری دیگر اهمیت چندانی ندارد.
کاربلدی و دانش در حوزه مربوط به وظیفه و مشارکتجویی، داشتن صداقت و شفافیت و پرهیز از دروغگویی و ریا و تظاهر و تزویر و نیز التزام به پاسخگویی بسیار مهمتر از ویژگیهایی پیشین است.
عباس عبدی
منبع : روزنامه اعتماد ملی
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
تعمیر جک پارکینگ
خرید بلیط هواپیما
انتخابات عراق مجلس شورای اسلامی حسن روحانی دولت سیزدهم نیکا شاکرمی دولت چین مجلس رهبر انقلاب بابک زنجانی شهید مطهری
ایران تهران هواشناسی یسنا سیل هلال احمر روز معلم آتش سوزی پلیس معلم شهرداری تهران آموزش و پرورش
قیمت خودرو سهام عدالت قیمت طلا بازار خودرو حقوق بازنشستگان طلا خودرو قیمت دلار بانک مرکزی ایران خودرو سایپا ارز
عمو پورنگ موسیقی لیلا بلوکات سریال تلویزیون سینمای ایران عفاف و حجاب مسعود اسکویی سینما تئاتر
رژیم صهیونیستی اسرائیل فلسطین غزه آمریکا جنگ غزه روسیه حماس ترکیه نوار غزه انگلیس اوکراین
استقلال فوتبال پرسپولیس علی خطیر سپاهان باشگاه استقلال تراکتور لیگ برتر جواد نکونام لیگ برتر ایران رئال مادرید لیگ قهرمانان اروپا
هوش مصنوعی ناسا تبلیغات اپل اینستاگرام گوگل تلفن همراه عکاسی
خواب فشار خون کبد چرب