کندر

درختی است به ارتفاع حداكثر ۹ متر و واجد پوست تنه كاغذی شكل و به رنگ قهوه ای روشن تا متمایل به زرد كه به صورت نوارهای طولی از روی تنه بلند می شود و جای بریدگی آن بر روی تنه سرخ فام است، برگ‌های گیاه شانه ای فرد واجد ۱۹-۱۳ برگچه بدون پایك، با حاشیه هلالی- اره ای به شكل مستطیلی- سرنیزه ای است. هر دو سطح برگ های گیاه در دوره جوانی دارای كرك های نرم است كه در نهایت سطح بالایی آن فاقد كرك می شود. گل ها به رنگ سفید همراه با لكه های صورتی است كه قبل از برگ‌ها ظاهر می‌شود. میوه آن كپسول به رنگ قرمز و سه وجهی گلابی شكل است. دانه های اشكی كم وبیش تخم مرغی شكل كندر فرآورده دارویی حاصل از گیاهان مزبور را تشكیل می دهند. رنگدانه های كندر متمایل به زرد، آبی یا سبز است كه در صورت شكسته شدن خرد می شود و سطح داخلی آنها حالت مومی و نیمه شفاف پیدا می كند. طی اواخر زمستان و اوایل بهار بر روی تنه متورم درختان مزبور شكاف ها و برش‌هایی متوالی و موازی با یكدیگر ایجاد می كنند كه به دنبال آن اولئوگم رزین از مجاری موجود در پوست به خارج ترشح می شود. این ترشحات را در اولین فرصت ممكن جمع آوری می كنند. به طور كلی كندر حاوی ۳۵- ۲۷ درصد صمغ، ۷۰- ۶۰ درصد رزین و حدود ۸-۳ درصد روغن فرار است. كندر به صورت موضعی به عنوان ضدالتهاب به كار رفته و به عنوان ماده معطر در صنایع آرایشی- بهداشتی و همچنین در مصارف خانگی به عنوان خوشبوكننده هوا مورد استفاده قرار می گیرد. در طب گذشته برای كندر اثر تقویت كننده حافظه قائل بوده و به عنوان ضدالتهاب مورد استفاده قرار می گرفته است. كندر می بایست در ظروف كاملاً بسته نگهداری شود و نكته مهم تر آنكه هیچ گاه نباید آن را به صورت پودر نگهداری كرد. این گیاه بومی عربستان، شمال شرقی آفریقا و... است.

سحر شهنازی

منبع : روزنامه شرق