کشمش

● پیشینه
انگور از میوه هایی است كه از زمان های بسیار قدیم مورد استفاده بشر قرار گرفته است. درباره دیرینگی انگور دو نظریه وجود دارد، عده ای براین باورند كه انگور حتی پیش از پیدایش غلات مورد استفاده بوده است و معتقدند كه انگور به صورت وحشی به مقدار فراوان در جنگل ها وجود داشته و انسان های نخستین از برگ و میوه آن استفاده می كرده اند. گروهی دیگر می گویند دیرینگی انگور مربوط به ۶ تا ۷ هزار سال پیش است .
آثار برگ مو و بذر انگور در سنگواره های دوران سوم زمین شناسی دیده شده است. بر اساس روایات دینی، حضرت نوح نخستین كسی بود كه به پرورش انگور پرداخت.
در نگاره های موزاییك مصری كه قدمت آن به ۳۵۰۰ یال پیش از میلاد می رسد، (در دوران فنیقی ها و آشوری ها بر مصر) می توان چگونگی كاشت و پرورش تاك را به طور كامل مشاهده كرد. در دوره سلطنت هامورابی پادشاه بابل (۱۷۸۲ تا ۱۶۸۶ پیش از میلاد) تاكستانهای فراوانی در منطقه بین النهرین بوده كه آبیاری می شده است. برابر نظر تاریخ نگاران، شخصی به نام سایبولد (sibold)، بذر انگورهای كاشته شده (اهلی) را از منطقه ای نامعلوم به جنوب آرارات و شرق دجله (منطقه آذربایجان و كردستان) برده است.
برابر نشانه های به دست آمده، یونانیان حدود هزار سال پیش از میلاد پرورش انگور را در كشور خود آغاز كرده اند. در سال ۶۰۰ پیش از میلاد پرورش انگور در فرانسه از شهری بنام مارسی آغاز شد. رومیان نیز ۳۰ تا ۵۰ سال پس از میلاد، كشت انگور را در قسمت های جنوبی آلمان آغاز كردند.
● طبقه بندی گیاهی
درخت انگور كه در ایران بیشتر به نام "مو" و اغلب به نام "تاك" نامگذاری شده، دارای نام علمی Vitis vinifera است و گیاهی از تیره آمپلی داسه است كه آن را سارمانتاسه یا ویتاسه نیز می نامند. این تیره ده جنس مختلف دارد كه برخی از آنها زمینی هستند، به جز ویتیس كه اهمیت خوراكی دارد، بقیه اهمیتی ندارند.
جنس ویتیس دو زیر جنس به نام های موسكادینه و اوی ویتیس است كه اولی ۴۰ كروموزوم و دومی ۳۸ كروموزوم دارد.
موی معمولی از زیر جنس اوی ویتیس و از گونه های وحشی اروپایی است كه در سراسر جهان حدود ۵ هزار رقم را شامل می شود.
مو دارای ریشه های قوی ، بلند و منشعب است. بوته های مو به حالت طبیعی خزنده است و به خودی خود ساقه و تنه عمودی ندارد بنابراین باید آن را ترتیب و هدایت كرد. پهنك برگ مو توسط بریدگی های عمیقی به پنج لب یا پهنك كوچك تقسیم می شود. در فصل بهار و هنگامی كه میانگین دما به حدود ۲۰ درجه سانتیگراد برسد ، گل های انگورز باز و به صورت خوشه ای ظاهر می شود. انگور یك پایه است و اندام های نر و ماده روی یك گل قرار دارند. درخت انگور برای بیداری از خواب زمستانه به دو تا سه ماه نیاز دارد. برای تامین این سرما دمای بین ۷+ و ۱۵- درجه سانتیگراد به مدت دو تا سه ماه لازم است. چنانچه دما پایین تر از ۱۵ درجه باشد ، باعث خشك شدن شاخه های مو می شود ، به همین دلیل در مناطقی كه سرمای سخت دارند شاخه ها را زیر خاك می كنند.
میوه انگور برای رسیدن ، نیاز به فصل رشدی نسبتاً طولانی دارد. طول فثل رشد برای رقم های انگور vinifera از ۱۵۷ تا ۱۷۰ روز با میانگین دمای ۱۸ درجه سانتیگراد است.
در بیشتر نقاط انگور خیز ایران ، طول فصل رشد برای رسیدن انگور كافی است. تابش و دمای مناسب باعث بالا رفتن كیفیت انگور می شود زیرا میزان قند و اسید ، بستگی مستقیم به تابش آفتاب دارد.
به طور كلی انگور بومی در مناطق معتدل گرم و بیشتر در نواحی بین ۳۴ تا ۴۹ درجه عرض جغرافیایی كاشته می شود. در مناطق سردسیر بالاتر از عرض ۵۱ درجه ، گیاه قادر به رساندن میوه های خود نیست. در مناطق حاره ، انگور به صورت گیاهی همیشه سبز رشد می كند اما طول عمر و میزان محصول آن كم است. كاشت انگور در ارتفاعات ۳۰۰۰ متری مناطق گرمسیری تا عرض ۱۶ درجه امكان پذیر است.

منبع : ایستگاه کشاورزی