زنگ خطر برای سازمان کنفرانس اسلامی

اقدامات رژیم صهیونیستی علیه ملت فلسطین در نوار غزه که از هشت ماه پیش شکل تازه ای به خود گرفته است، در روزهای گذشته به اوج خود رسید تا جایی که فلسطینیان ساکن این ناحیه مجبور شدند، روزهای سرد زمستانی را بدون برق و منابع گرمایی پشت سر بگذارند. با قطع برق، بیمارستان ها دیگر قادر به خدمات رسانی نبودند و جان بسیاری از مجروحان، بیماران قلبی و دیالیزی در معرض خطر قرار گرفت. دیگر ملت ها برای ابراز همدردی با فلسطینی ها در یکی از شب های قطع برق در غزه به مدت بیست دقیقه روشنایی را از خانه هایشان گرفتند و تمامی چراغ ها را خاموش کردند. اما مجامع بین المللی و آنهایی که انتظار می رفت در حمایت از ملت فلسطین فریادشان بلند شود، از جمله سازمان کنفرانس اسلامی در رسیدگی به این اوضاع خاموشی اختیار کردند و با وجود درخواست هایی از جمله از جانب ایران، آنگونه که شایسته و ضروری بود به دفاع از حقوق این ملت رانده شده برنخواستند.
در واقع باید گفت که با محاصره غزه ۵/۱میلیون فلسطینی به محاصره در آمده اند افرادی که نمی توانند برای امرار معاش وارد اراضی اشغال شده شوند، درآمدی ندارند و خانه های شان هر روز با بولدوزرها تخریب می شود. این محاصره و تحریم ها تاکنون جان چند صد نفر را گرفته است. اما همه اینها باعث نشد تا شورای امنیت سازمان ملل حتی برای یک بار هم که شده جنایات رژیم صهیونیستی را که با ادعای »دفاع از خود» علیه ملت غیر نظامی فلسطینی انجام می دهد، محکوم کند و توقف این اقدامات را خواستار شود.
این مجازات ملتی است که دی ماه سال ۱۳۸۴ در انتخاباتی دموکراتیک و آزادانه حماس را برگزید. این پاسخ امریکای مدعی برقراری دموکراسی و اروپای مدعی همیشگی حقوق بشربه انتخاب آنها است. مردم غزه از آن زمان مجبور شدند تحریم و تشدید روزافزون تحریم را به جان بخرند.
رای به حماس، فریاد اعتراضی از جانب فلسطینی ها بود که امریکا و اروپا نخواستند آن را بشنوند و به هر طریقی کوشیدند تا مانع از تشکیل دولت حماس شوند. در حالی که در ماه های اخیر سازمان های امدادرسان وابسته به سازمان ملل در مناطق فلسطینی اعلام کرده اند، فلسطینی ها محتاج کمک های مستقیم غذایی هستند و آنچه در غزه می گذرد جنایت جنگی است، اما نشست شورای امنیت این سازمان که وظیفه حفظ و برقراری صلح را به عهده دارد، بی آنکه قطعنامه ای در خصوص لغو تحریم غزه به تصویب برساند به کار خود پایان داد و بار دیگر مخالفت های آمریکا با محکوم کردن جنایات این رژیم، شورا را به بازیچه ای در دست واشنگتن تبدیل کرد.
این حمایت ها وقاحت و گستاخی صهیونیست ها را به جایی رسانده است که سخنگوی کابینه این رژیم گفت: سازمان ملل باید حماس را محکوم کند و چون این کار را نمی کند ما هم گوشمان به روی درخواست های سازمان ملل بسته است.
اینگونه است که جنایت جنگی و نقض آشکار حقوق بین الملل به راحتی نادیده گرفته می شود و رژیم صهیونیستی با حمایت قدرت های جهانی ابتدایی ترین اصول حقوق بشر را زیر پا می گذارد و با نقض معاهدات و کنوانسیون های بین المللی هر آنچه را بخواهد، انجام می دهد بی آنکه مسوولیت بین المللی در انتظارش باشد. بد نیست اشاره کنیم که خشونت علیه مردم غزه پس از سفر جورج بوش، رییس جمهور امریکا به اراضی اشغالی و سفرش به کشورهای عربی حوزه خلیج فارس افزایش چشم گیری پیدا کرد و حتی برخی مقامات صهیونیست گفتند که چراغ سبز بوش را برای اقداماتشان دریافت کرده اند.
غلامعلی حداد عادل، رییس مجلس شورای اسلامی کشورمان حوادث فلسطین و نوار غزه را برای فلسطین سخت اما برای آینده جهان مثبت خواند و گفت: این حوادث بطلان ادعاهای امریکا در طرفداری از آزادی را اثبات می کند.
باید این سوال را مطرح کرد که کاخ سفید چطور ادعای حمایت از آزادی و دموکراسی را سر می دهد در حالی که نقض تضمین حق ملت ها در تعیین سرنوشتشان، چیزی که امریکا و اروپا در قبال حماس و انتخابش از سوی ملت فلسطین در پیش گرفتند، خود جنایت بین المللی محسوب می شود؟
اگرچه شورای امنیت در تصویب قطعنامه ای در محکومیت اسراییل ناکام بود اما شورای حقوق بشر سازمان ملل قطعنامه ای را با این محتوا در حالی تصویب کرد که امریکا و رژیم صهیونیستی جلسه دو روزه شورا را تحریم کرده بودند غربی ها از جمله فرانسه، انگلیس و آلمان غایب بودند و کانادای مدعی حمایت از حقوق بشر به آن رای مخالف داد.
این سومین بار بود که این نهاد بین المللی که از ژوئن ۲۰۰۶ کار خود را آغاز کرده در جلسه ای اضطراری رژیم صهیونیستی را به دلیل اقداماتش علیه فلسطینیان محکوم می کند اما قطعنامه های این شورا بر خلاف شورای امنیت فاقد هر گونه قدرت الزام آور بوده و فقط جنبه توصیه ای دارد. اگرچه نمی توان تاثیر تصویب پی در پی قطعنامه های این چنینی را از نظر دور داشت. اگرچه اتحادیه اروپایی تلاش کرد تا خود را به مسایل غزه بی توجه نشان ندهد اما فقط به صدور بیانیه ای اکتفا کرد که در آن«حملات غیر قابل قبول و مداوم به خاک اسرائیل را محکوم نمود و حق اسرائیل برای دفاع از خود را به رسمیت» شناخت. این در حالی بود که بنیتا فررو والدنر، کمیسیونر روابط خارجی اروپا در خصوص اوضاع غزه گفت: این یک مجازات دسته جمعی است.
با وجودی که از اروپا و امریکا بیش از این انتظار نمی رفت اما از کشورهای مسلمان و در واقع سازمان کنفرانس اسلامی انتظارات بسیاری می رفت.
با توجه به اینکه این سازمان در پی شکست اعراب از اسراییل در طول جنگ شش روزه سال ۱۹۶۷ تشکیل شد و پشتیبانی از مبارزات مردم فلسطین در کسب حقوق و آزاد ساختن سرزمین شان و انجام اقدامات لازم به منظور حمایت از صلح بین المللی و امنیت متکی بر عدالت از اهداف این سازمان است که در اساسنامه اش به آن اشاره شده، این انتظار وجود داشت که حتی پیش از برگزاری نشست هر چند بیفایده شورای امنیت، این سازمان خود با تشکیل جلسه ای فوق العاده برای بررسی اوضاع دست به کار شود. اما دبیر کل سازمان در روزهای سخت غزه فقط به صدور بیانیه ای در محکومیت تجاوزات و خشونت های رژیم صهیونیستی بسنده کرد.
ایران از نخستین کشورهایی بود که برگزاری هرچه سریع تر اجلاس فوق العاده وزرای امور خارجه این سازمان را در نامه ای به دبیرکل آن خواستار شد اما تعلل بسیاری از جانب مقامات سازمان و کشورهای عضو صورت گرفت تا این سازمان که شاید بتواند تنها حامی فلسطین باشد را به یکی از آخرین هایی که در این زمینه اقدامی انجام دادند، تبدیل کند. در حالی که تحرک بیشترسازمان کنفرانس اسلامی و دیگر سازمان های بین المللی می تواند فضا را برای صهیونیست ها کاهش دهد و آن ها را وادار کند به در خواست های بین المللی پاسخ دهند.
با وجود چنین تاخیر و تعلل هایی چه طور می توان امید داشت که روزی کشورهای مسلمان قادر باشند در شورای امنیت و برای دفاع از حقوق ملل مسلمان یک کرسی دایم را به خود اختصاص دهند؟
از سوی دیگر سکوت کشورهای عربی در خصوص جنایات صهیونیست ها نیز جای تامل دارد. مقامات برخی از این کشورها به تازگی میزبان بوش در سفرش به منطقه بوده اند. روزنامه دارالخلیج در تحلیلی درباره جنایت های رژیم صهیونیستی نوشت: گویی اعراب امروز درک نکرده اند که اجرا نکردن قوانین بین المللی که کشتار دسته جمعی را تحریم می کند و نقض حقوق ملت فلسطین تنها در جهت منافع اسرائیل و شناخته شدن آن به عنوان یک موجودیت معصوم، امن و به دور از هر گونه انتقاد و محاکمه است؟
این مساله همان چراغ سبز به رژیم صهیونیستی برای تعدی علیه اعراب و کشورهای اسلامی در آینده است. در واقع این وقایع به روشنی نشان می دهد که تروریست خواندن ملت ها، تعبیر دیگری از مجوز نسل کشی است. امریکایی ها در امریکا می گفتند اگر سرخ پوست نباشد، مساله ای هم به نام سرخ پوستان نخواهیم داشت. اسرائیلی ها هم می گویند اگر فلسطینی نباشد، مساله فلسطین هم نخواهد بود. صرب ها در زمان حمله به مسلمانان در جریان جدایی از یوگسلاوی نیز همین شیوه را در پاکسازی قومی در بالکان به کار گرفتند.
اگرچه صهیونیست ها برای سرکوبی مقاومت فلسطینی ها نهایت توانشان را به کار گرفته اند اما به گفته برخی افسران این رژیم تحریم غزه نتایج معکوس برای آنها در پی داشته است چراکه دست کم باعث جلب توجه جهانی به این مساله شده و ترحم بین المللی را بر انگیخته است.
در هر حال کشورهای مسلمان باید بکوشند با تحقق بخشیدن به انسجام اسلامی واقعی مانع از تعدی علیه حقوق مسلمانان شوند. اتحاد میان ملل مسلمان در دنیای امروز که اسلام هراسی در آن به یک پدیده روبه رشد تبدیل شده، امری ضروری است و در مواردی نظیر غزه است که چنین اتحادی نمود پیدا می کند. شایسته نیست سازمان کنفرانس اسلامی که نشانه ای از تلاش برای ایجاد و حفظ اتحاد میان کشورهای اسلامی است، در چنین مواردی دچار تعلل شود. چنین تعللی زنگ خطر را برای سازمان کنفرانس اسلامی به صدا در آورد اما آیا صدای آن شنیده شد؟

منبع : روزنامه جوان