با این سه جام چه می کنی؟

اعتراض قلعه نویی از دشت اولین شکست فصل در هفته دوم را اگر کنار دفاعیه علی دایی بگذاریم، نه مقصر را می توانیم بیابیم و نه تقصیرکار را.
وقتی حق به جانب دو طرف دعواست توصیه و ارائه راهکار حل اختلاف در دستور کار دادگاه قرار می گیرد، اما این مورد خاص از آن دست اختلافاتی است که نمی توان انتظار داشت یکی به سود دیگری کوتاه بیاید و یا پس بکشد.
سرمربی استقلال معترض است به اینکه سرمربی تیم ملی از روی عمد دو بازیکن کلیدی و بدون جایگزین او را به اردوی تیم ملی دعوت کرده و با این کار سیاستمدارانه هم استقلال را پیش از بازی هفته دوم با چالش بزرگ درانداخته و هم بخشی از خرده حسابهای قدیمی خود با قلعه نویی را تسویه کرده است.
وحید طالب لو و حسین کاظمی در حقیقت تنها بازیکنان بدون جایگزین استقلال هستند و شاید اگر هر بازیکن دیگری از این تیم به اردو دعوت می شد استقلال ناکام بزرگ هفته دوم لقب نمی گرفت.
سوء تفاهمها از همین جا شدت می گیرد.
قلعه نویی از کفاشیان می پرسد: «چرا طالب لو را دعوت کرد، در حالی که می دانست ما دروازه بان ذخیره مطمئنی نداریم و چرا سراغ کاظمی آمد که مجبور شویم از یک مدافع به عنوان هافبک دفاعی استفاده کنیم؟» موضوع را اما می توان از زاویه دیگری هم نگاه کرد. امیرقلعه نویی تیمش را در فصل نقل و انتقالات طوری بست که در هر پست حداقل دو بازیکن آماده و قابل اتکا داشته باشد. اعتقاد ویژه او به طالب لو و کاظمی یک استثنا را کنار این استراتژی قرار داد. سرمربی استقلال روی این دو بازیکن به عنوان مهره های همیشه ثابت تیمش حساب کرد و شاید برای اجتناب از حاشیه سازی نیمکت نشینان اسم و رسم دار، بازیکن شناخته شده دیگری را در این دو پست به خدمت نگرفت.
پرسش کلیدی ماجرا دقیقاً همین جا شکل می گیرد. «آیا علی دایی به عنوان سرمربی تیم ملی حق ندارد به اندازه قلعه نویی نگاه ویژه ای به طالب لو و کاظمی داشته باشد؟» وقتی سرمربی یک تیم باشگاهی چنین استثنایی را برای دو بازیکن تاثیرگذار قائل می شود، طبیعتاً نظر سرمربی تیم ملی هم به سوی قابلیتهای آنها جلب می شود.
بنابراین این جا می توانیم از واژه «سوء تفاهم» استفاده کنیم. علی دایی براساس وظیفه اصلی اش دو بازیکن مهم استقلال را به اردوی تیم ملی دعوت کرده و امیرقلعه نویی هم از اینکه در غیاب آنها نتیجه را واگذار کرده، شاکی است. و این می تواند در پاسخ به منتقدانی که معتقدند، تورنمنت بی کیفیت غرب آسیا ارزش دعوت از بهترینهای باشگاهها را نداشت، از استدلال «مجبورم تیمی را که بازی تدارکاتی مناسبی نداشته در همین بازی ها محک بزنم» استفاده کند و البته این حق هم برای مربیان باشگاهی محفوظ است که نسبت به قانون «فقط بازی تیمهایی که سه یا بیش از سه ملی پوش دارند، لغو می شود» معترض باشند. چه آنکه شاید ارزش یک بازیکن گاهی برای یک تیم بیش از سه بازیکن در تیم پرمهره دیگری باشد.
حتی می توان پا را فراتر گذاشت و علی دایی را دراین دعوا محق دانست. او مختار است صرف نظر از قانونهای فدراسیون، هر تعداد ملی پوش را از هر تیمی به اردو دعوت کند و این اساساً نخستین اختیار یک سرمربی تیم ملی است.
امیر قلعه نویی که مدعی بود تیمش را برای درخشیدن در سه جام بسته، حالا اولین شکست را در غیاب دو بازیکن خود تجربه کرده و به دنبال مقصر می گردد. اگر بلایی که سر روانخواه آمد، دامنگیر طالب لو یا کاظمی هم شود، آن وقت تکلیف تیمی که برای حضور در سه جام سنگین بسته شده بود، چیست؟

امیر وفایی

منبع : روزنامه قدس