زیزو و یارانش به موقع اوج گرفته اند

احتیاج به یك نمایش عالی از سوی تیم فرانسه دارید؟ خب، كافی است از ژان ماری لوپن كمك بگیرید.
در سال ۱۹۹۸ رهبر تندرو «ملی گرا»های فرانسه از تركیب تیم ملی فوتبال این كشور به خاطر تعدد مهره های سیاهپوست در آن تیم به شدت انتقاد كرد و این قضیه چنان به ملی پوشان فرانسه برخورد كه جام جهانی را بردند!
لوپن سپس در ابتدای هفته جاری گفت كه تیم ملی فرانسه به قدری سرشار از مهره های متفاوت و آدم هایی از نژادهای مختلف است كه دیگر نمی توان با نگاه به آن فرانسه را تشخیص داد و این تیم را متعلق به این كشور دانست. این بار هم خروس ها به سرعت جواب دادند و در حالی كه هیچ كس رویشان حساب نمی كرد «برزیل بزرگ» را در مرحله یك چهارم نهایی جام جهانی ۲۰۰۶ شكست دادند و به نیمه نهایی رسیدند.
انكار لوپن در فرانسه كار سختی است زیرا او سركرده حزبی است كه در نظرسنجی های اجتماعی معمولاً ۱۵ درصد آرا را به خود اختصاص می دهد و خود او نیز به دور پایانی انتخابات ریاست جمهوری فرانسه در سال ۲۰۰۲ رسید. پس از حرف های جدید او لیلیان تورام مدافع سرد و گرم چشیده فرانسه با صراحت جواب لوپن را داد، اما جواب قاطع تر را تیم فرانسه با بازی اش در میدان و در برابر برزیلی ها داد.
با این حال تیم ملی فرانسه برای این به آلمان نیامده است تا تفاوت های شدید قومی و تعدد نژادها را در نزد خود فریاد كند و دلیل حضورش در آن جا تلاش برای فتح جام است و اگر به این هدف برسد، این كار را برای تمام ملت فرانسه انجام خواهد داد و نه فقط طبقه و نژادی كه لوپن ملی پوشان فرانسه را به وابسته و منحصر بودن به آن متهم كرده است.
وقتی فرانسه در ابتدای این هفته بر برزیل پیروز شد برای مردم این كشور در عمل فرقی نمی كرد كه از ۱۱ بازیكن ثابت فرانسه در این دیدار هفت تن سیاهپوست بوده اند و آن چه اهمیت داشت شور و غوغایی بود كه در وجود تك تك بازیكنان فرانسه دیده می شد و می توانست برای هر یك از مردم كشورشان ارزشمند باشد.
در این میان زین الدین زیدان كه از نسل و نژاد الجزایری است، یكی از بهترین نمایش های عمرش را عرضه داشت و در زمانی چنین كرد كه هیچ كس انتظارش را نداشت و مردم باور نمی كردند كه از عهده او برآید. این هافبك مشهور در ۳۴ سالگی سر برزیل را قطع كرد و این در حالی شكل گرفت كه او در سال های اخیر یك نیروی تمام شده به نظر می رسید. آنچه در شب تقابل فرانسه با برزیل دیدیم، همان «زیزو»ی قدیمی بود و مردی كه از تكل ها و مزاحمت های زی روبرتو و جونینیو با مهارت می گریخت و در همان دقیقه اول مسابقه نیز از سد گیلبرتو سیلوا گذشت و او را محو كرد.
● بازگشت به دوران خوش
هر صفت خوبی كه در زیزو می شناختیم، به نزد وی بازگشته بود. او توپ را از این پا به روی آن یكی پایش می انداخت و سپس یك پاس كارگشا برای فرانك ریبری می انداخت و با آن كافو را گیج می كرد. دقیقه ای بعد او از سد دو بازیكن می گذشت و یك پاس در عمق خط دفاع حریف برای ویرا و یا آنری ارسال می كرد، یك پاس دیگر و بهتر بگوییم یك ضربه آزاد او از این سمت به آن سمت میدان و به درون ۱۸ قدم آنری را صاحب فرصت زدن تك گل ارزشمند این مسابقه كرد و در طول مسابقه او چند بار هم حركاتی را انجام داد كه به اسم خود او و «زیدانی» نامگذاری شده است.
این نمایش ها را فقط می توان از ستاره هایی انتظار داشت كه می دانند این آخرین بازی آنها است و پس از آن كفش ها را می آویزند. بدون اینكه در نظر بگیریم نتایج مسابقات نیمه نهایی و نهایی جام جهانی ۲۰۰۶ چه خواهد بود و برای فرانسه پیروزی بار است یا منفی، هنوز دو دیدار دیگر در این جام برای زیزو مانده است و این وضعیت فقط در صورتی زایل و منتفی می شود كه او دچار محرومیت یا مصدومیت شود. آیا او می تواند در دو دیدار باقی مانده نیز چنین بازی كند؟ این مسئله مبهم و نامشخص و تا حدی دور از انتظار است اما اگر او چنین كند آن گاه فرانسه قطعاً برای دومین بار قهرمان جهان خواهد شد.
نقاط اوج كار زیزو را بازی فینال جام جهانی ۱۹۹۸ كه طی آن دو گل با ضربه سر به برزیل زد و فینال پیكارهای جام قهرمانان اروپا ۲۰۰۲ كه او یك گل شگفت انگیز با شوت پای چپ به سود رئال مادرید در دروازه بایر لوركوزن جای داد، دانسته اند. اما انگار او خیال های تازه ای را در سردارد. زیدان كه به دوره حضورش در رئال مادرید هم پایان داده است، می گوید: «ما برای شكست دادن برزیل به ارائه یك نمایش واقعاً عالی نیاز داشتیم و به آن نیز نائل شدیم. ما هم از نظر جسمانی كم نیاوردیم و هم به لحاظ سازماندهی و بازی مبتنی بر برنامه كامل نشان دادیم.
حالا باید همان روال را در دیدار با پرتغال نیز تكرار كنیم و اگر فقط از دیدگاه خودم به ماجرا نگاه كنم، باید متذكر شوم كه هنوز توان حضور در دو بازی سنگین در من مانده است و اگر به نتیجه برسیم، عالی خواهد بود.» اما خود زیدان هم نیك می داند كه بازی با پرتغال آسان نخواهد بود. بالا رفتن سن زیزو را شكننده تر ساخته است و او در نیمه دوم مسابقه با برزیل هم در شرایطی بازی كرد كه ران راستش بانداژ شده بود و خبر از درد در آن ناحیه می داد. پزشكان تیم فرانسه در سه روز اخیر به شدت در حال كار بر روی او بوده اند تا وی مشكلی برای حضور در دیدار با پرتغال نداشته باشد، اما امید پرتغالی ها به این است كه او در این سن بالا (به لحاظ ورزشی) سرانجام كم بیاورد و توان درخشش خیره كننده در یك دیدار بزرگ دیگر در این سطح را نداشته باشد.از یك دیدگاه كلی و حتی فنی، فرانسه شانس بیشتری برای فتح دیدار امشب دارد زیرا هم خودش تیم خوب و فنی و پرقدرتی را در اختیار دارد و هم پرتغال با ظهور در سطحی بالاتر از سطح عادی اش تا این مرحله پیش تاخته است و حتی با این سلاح نیز در برابر انگلیس و در برابر رقیبی كه ۱۰نفره شده بود، مشكلات زیادی را در مرحله یك چهارم پایانی تجربه كرد و در شكافتن خط دفاعی انگلیس ناموفق بود و در كمتر مقطعی از آن مسابقه در سطح و حدی نشان داد كه برای فتح جام جهانی كفایت داشته باشد. در عین حال پرتغال تیمی است كه تا به حال هلند و انگلیس را حذف كرده و چنان روحیه گرفته است كه حذف یك «بزرگ» دیگر را نیز باور دارد و در این زمینه خودش را كاملاً محقق می داند.
● سوابق دو كشور
اگر به تاریخ- ولو نزدیك- رجوع كنید می بینید كه پرتغال با فرانسه مشكل داشته است. نیمه نهایی جام ملت های اروپا ۲۰۰۰ بارزترین نمونه آن است كه بازی به وقت اضافی كشیده شد و آنجا كار با ضربه پنالتی ای (توسط زیدان) به سود خروس ها پایان گرفت كه پرتغالی ها مدعی بودند به ناحق گرفته شده و وقتی اعتراض آنها بالا گرفت و استادیوم بر اثر آن به هم ریخته شد، محرومیت سه بازیكن آنان شامل ابل ژاویر و پائولو بنتو را دربرداشت كه مجموعاً دو سال را در برگرفت. اضافه بر میل شدید پرتغال به تلافی آن رویداد خطر دیگری هم فرانسه را تهدید می كند و آن بی نقص دانستن خود و غرور كاذب است.
این تیم باید بداند كه به رغم درخشان بودن نمایش اش در برابر برزیل در آن شب تیمی در شهر فرانكفورت روبه رویش ایستاده بود كه فقط نامی از برزیل را یدك می كشید و به لحاظ كیفیت و شكل بازی دنیایی با آن فاصله داشت.
برزیل در بازی های قبلی اش بدون اینكه فشاری را به خود بیاورد، در مصاف با حریفانی متوسط به پیروزی رسیده بود و در نتیجه وقتی به اولین مانع سخت و بزرگ و جدی فراروی خود (به نام فرانسه) برخورد كرد تیغش نبرید و نتوانست راه حل عاجلی را برای مشكلاتش بیابد و ناكام شد. رونالدینیو و یارانش از اواسط مسابقه فهمیدند كه هوا پس است و در برابر حریفی واقعاً جدی قرار گرفته اند ولی ساز و كارشان برای چنین تقابلی مهیا و كافی نبود.
خود رونالدینیو از آن دست فوتبالیست هایی است كه بازی باید در وجودش جریان یابد، اما تیم اعزامی برزیل به جام ۲۰۰۶ چنین فرصتی را به او نمی بخشید و كندی یاران كناری وی بر مشكلات خود او می افزود و این نكته هم ثابت شد كه حتی اگر رونالدینیو به زمین سفت برسد، جوابی بر آن نخواهد یافت و مقصرتر از او پریرا بود كه به رغم دیدن ضعف ها و ركود و كندی فراوان نزد مردانش و مشاهده تیمی كه می خواهد با شهرتش (و نه با توان خود) به توفیق برسد اقدامی برای رفع معضل نكرد و نشست و تماشا كرد و چوبش را خورد.

منبع : روزنامه شرق