ملاحظاتی پیرامون «اتصال متقابل»

۱) تعیین یکی از انواع پیکربندی‌های جلسات مذاکره
دو نوع پیکربندی جلسات مذاکره، پیرامون عقد توافق‌نامه‌های اتصال متقابل قابل تصور است :
الف ) مذاکرات سه جانبه، میانِ :
▪ نماینده یا نمایندگان (اپراتور) متقاضی اتصال متقابل
▪ نماینده یا نمایندگان اپراتور مقصد اتصال متقابل
▪ نماینده یا نمایندگان شرکت ارتباطات زیرساخت
ب ) مذاکرات دو جانبه، میانِ :
▪ نماینده یا نمایندگان (اپراتور) متقاضی اتصال متقابل
▪ نماینده یا نمایندگان اپراتور واگذار کننده‌ی اتصال متقابل
۲) تهیه‌ی نرم‌افزار مدیریت بر اتصال متقابل
پیش فرض تمامی فعالیت‌های مدیریتی در عصر انقلاب اطلاعات، استفاده از نرم‌افزارهای خدماتی – کاربردی‌ست. از آنجایی که توافق‌نامه‌های اتصال متقابل، طوری تنظیم می‌شوند که نظارت بر فرایند صورتحساب‌برداری برای هم متقاضی و هم واگذار کننده‌ی خدمات اتصال متقابل، از یک سو و نیز برای سازمان تنظیم مقررات، از سوی دیگر، امکان‌پذیر باشد، از این رو، به طور معمول، از نرم‌افزار ویژه‌ای، بدین‌منظور، استفاده می‌شود که باید دارای مشخصات زیر باشد :
ـ اسناد مرجع را مبتنی بر مفاد توافق‌نامه بتواند ایجاد کند.
ـ برای انواع خدمات، با احتساب نرخ‌ها، تخفیف‌ها، تعرفه‌ها، عوارض، قیمت‌ها و مالیات، مخارج قابل پرداخت توسط متقاضی اتصال متقابل را تعیین کند.
ـ هوشمندی لازم برای «مسیریابی با کمترین هزینه» را دارا باشد.
ـ مجهز به «سپرواره» برای تأمین امنیت در برابر نفوذگری، تقلب و تخریب و تحریف اطلاعات باشد.
ـ قابل استفاده در سطح بین‌المللی و لذا دارای قابلیت ترجمه، معادل‌یابی و تبدیل ارزها، به یکدیگر باشد به طوری که در تسویه حساب‌های بین‌المللی به کار آید.
ـ ظرفیت کافی برای ثبت و بایگانی اسناد، داده‌ها و اطلاعات، داشته باشد.
۳) نگاه به اتصال متقابل به عنوان مقوله‌ی راهبردی
با حضور فعال اینترنت و خصوصی‌سازی، آزادسازی و تجدیدساختار بخش مخابرات، خدمات اتصال متقابل، سریع‌الرشدترین بخش بازار مخابرات کشور، به شمار می‌آید.
حال از آنجایی که اتصال متقابل، مقوله‌ای راهبردی، برای توسعه و تأمین زیرساخت‌های ارتباطی کشور است، شرکت ارتباطات زیرساخت که در آغاز فعالیت‌های خود قرار دارد و مدیران و کارشناسانش هنوز مهارت‌های لازم برای انجام مذاکره‌ی موفق پیرامون عقد قراردادهای اتصال متقابل را کسب نکرده‌اند، باید هرچه زودتر، در این عرصه، به بلوغ لازم برسد. این در حالی‌ست که صنعت مخابرات به طور مستمر و روزافزون، پیچیده و رقابتی می‌شود و شرکت ارتباطات زیرساخت باید بتواند با برنامه‌ریزی، اخذ مشاوره و کسب تجربه‌هایی در این زمینه، حضور منطقی و فعال خود را به منصه‌ی ظهور برساند.
۴) نرخ‌گذاری معقول و حفظ روابط سالم شرکت ارتباطات زیرساخت با رقبا
اگر اکنون، شرکت ارتباطات زیرساخت، درعرصه‌ی خدمات اتصال متقابل، بی‌رقیب به نظر می‌رسد، در واقع چنین نیست ! این شرکت، رقبای پنهان و آشکار، بسیار دارد اما آنچه می‌تواند پشتوانه‌ی خوبی برای آغاز فعالیت‌های این شرکت در عرضه‌ی خدمات اتصال متقابل باشد، دارایی‌های مادی و معنوی عظیمی‌ست که رقبا، فاقد آن هستند.
از سوی دیگر تعیین کننده برای ایجاد رقابت سالم، در عرصه‌ی مخابرات کشور، فعالیت بدون تبعیض شرکت ارتباطات زیرساخت در عرضه‌ی خدمات اتصال متقابل با نرخی معقول است، به ویژه برای شرکت ‌های نوپا و تازه‌وارد به بازار مخابرات کشور.
پرسشی که در این زمینه، برای مدیران شرکت ارتباطات زیرساخت و نیز شرکت متقاضی، مطرح است این باید باشد : با مبلغی که شرکت متقاضی خدمات اتصال متقابل به شرکت ارتباطات زیرساخت، خواهد پرداخت، آیا قادر است به سوددهی برسد ؟
۵) یاری در راستای تدوین قانون عمده‌فروشی خدمات اتصال متقابل
از آنجایی که راهبردی‌ترین خدمات شرکت ارتباطات زیرساخت، همین خدمات اتصال متقابل است، نباید تصدی آن را «برون سپاری» کند. بلکه تنها در صورتی که مقررات موجود اجازه دهند، می‌تواند، به عمده‌فروشی ترافیک صوتی و داده‌ای که بزرگترین بازار اتصال متقابل است، رو بیاورد.
رونق بازار مخابرات، ارتباطات و اطلاعات در بخش عمومی و خصوصی کشور، به شدت وابسته به همین امکان عمده‌فروشی ترافیک صوتی و داده‌ای، خطوط استیجاری و پهنای باندِ مجاری مخابراتی‌ست که خود منوط به وجود سند قانونی، در این زمینه است. لذا در نبود چنین سند جامعی، شرکت ارتباطات زیرساخت باید به یاری رگولاتور، همت گمارد.۶ ) رعایت اصل ایستایی در عین پویایی در توافق‌نامه‌ها
هنر ماندگاری در بازار پرتلاطم مخابرات،‌کاری شبیه به بندبازی در ارتفاع، بدون تور حفاظتی است :
اکثر توافق‌نامه‌های اتصال متقابل، از یک سو، برای مدتی بلند و طولانی بسته می‌شوند و از سوی دیگر، مضنه‌های بازار و مخارج اتصال متقابل، به سرعت تغییر می‌یابند. به طور معمول، با ورود یک فناوری جدید به بازار مخابرات و با مطرح‌شدن یک تقاضای جدید برای اتصال متقابل و یا یک نیازمندی جدید، از سوی طرفین توافق‌نامه‌ای موجود، مدل‌های محاسباتی قیمت‌های خدمات اتصال متقابل، به هم‌می‌ریزند و (معمولاً) تقلیل می‌یابند. به همین علت توافق‌نامه‌ها، در عین پایداری و ایستایی کلی، در قسمت‌هایی که به مسائل مالی – پولی اشاره دارند، پویا تدوین می‌شوند و لذا مدیران مالی، بدین منظور، از روش صورتحساب‌گیری آبشاری یا Cascade Billing استفاده می‌کنند.
۷) اطمینان‌ازوجود یاعدمVOIPبه‌عنوان‌مسأله‌ای‌بحرانی برای عقد توافق‌نامه‌های اتصال متقابل
شرکت واگذار کننده‌ی اتصال متقابل، به ویژه‌ی شرکت ارتباطات زیرساخت که حافظ منافع عموم است، به‌هنگام واگذاری اتصال متقابل باید مطمئن شود که آیا جریان ترافیک بین‌المللی، خواه صادره یا وارده و خواه هر دو، جزو توافق متقابل هست یا نیست ؟!
زیرا VOIP (انتقال صوت روی پروتکل اینترنت)، واگذاری خدمات اتصال متقابل را به مسأله‌ای بحرانی برای سازمان تنظیم مقررات، رقابت سالم بازار مخابرات وعلیه امنیت کشور، تبدیل کرده است.
۸) به دنبال ساختاردهی به هزینه‌گذاری خدمات اتصال متقابل
تعیین اجزای تشکیل‌دهنده‌ی هزینه‌ی اتصال متقابل، روال حسابداری، «کف» و «سقف» یا حداکثر و حداقل قیمت اتصال متقابل به تفکیک خدمات، نیاز به همکاری و پشتیبانی سازمان تنظیم مقررات دارد. در این زمینه، دولت یا قانون‌گذار و به نیابت آن‌ها : سازمان تنظیم مقررات، باید مصوبه‌ای را برای ساختاردهی به چگونگی تعیین مخارج خدمات اتصال متقابل، ابلاغ کند.
باید توجه داشت که :
مسائل مربوط‌به‌اتصال‌متقابل‌باورودنخستین‌اپراتور «دوم» ثابت در شبکه‌ی مخابرات استانی، مطرح‌وشروع شده است اما هنوز دور نهایی برای تدوین (چه رسد به تصویب و ابلاغ !) چنین مصوبه‌ای در مدنظر نیست.
۹) احراز کیفیت و کمیت، در گرو هویت است !
آوازه و نام نیک هر شرکت، وابسته به کیفیت و کمیت خدمات آن است اما حرص و ولع مدیران برای گرفتن سهم بزرگتری از بازار، به هر قیمت، ممکن است به بهای از دست رفتن نام نیک شرکت تمام شود. شرکت ارتباطات زیرساخت، بزرگترین شرکتی‌ست که در سطح کشور، به عرضه‌ی خدمات پی بستر (Back bone) می‌پردازد، با این وجود نباید از کسب آوازه و نام نیک، غافل باشد. احراز هویت شرکت، فرایندی‌ست پیچیده که به راحتی به دست نمی‌آید اما به سرعت ممکن است از دست برود. با احراز هویت شرکت، فرهنگ کاری شرکت و همانندسازی فرد و شرکت، شکل می‌گیرد. در ضمن خدمات نیز نیازمند «هویت»‌اند که با نام‌گذاری مناسب روی هر یک از آن‌ها، احراز می‌شود. در این زمینه، تخصص‌های زبان‌شناسی، اصطلاح شناسی و جامعه‌شناسی باید زمینه‌ساز تعیین نام‌های تجاری مناسب برای خدمات باشد.
۱۰) تأخیر، جایز نیست !
شرکت ارتباطات زیرساخت، باید سرصحبت اتصال متقابل را با سازمان تنظیم مقررات و اپراتورهای دولتی و غیردولتی در بخش مخابرات کشور باز کند.
نماینده‌ی تمام اپراتورها باید نخست در یک همایش عمومی، توجیه شود و سپس طبق یک زمانبندی معین به سرمیز مذاکره دعوت شود. پس از مذاکره نیز، طرفین باید به جدّ، نسبت به انجام تکالیف و تکمیل امور مورد توافق، موظف شوند.
عقد توافق‌نامه‌های مربوط به اتصال متقابل، به ورود تازه واردان به بازار مخابرات، سرعت می‌بخشد و هرگونه تأخیر در تکمیل و اجرای آن، باعث ضرر و زیان برای طرفین و حضور ضعیف و ناموفق در بازار می‌شود.
۱۱) کاستن از ظر فیت‌های «بایر»
شرکت ارتباطات زیرساخت باید بکوشد تا هزینه‌های اتصال متقابل را به حداقل برساند. لیکن یکی از مشکلات این کار، ظرفیت‌های «بایری» است که به علت ارتقای فناوری، به ویژه در شبکه‌ی انتقال، به وجود می‌آید و باعث هزینه‌های اضافی می‌شوند. از این رو، بازاریابی مداوم و پائین‌آوردن قیمت‌ها، انگیزه‌ی استفاده از این ظرفیت‌ها را بیشتر می‌کند.
۱۲) یادگیری از تجربیات گذشته و دیگران
شرکت ارتباطات زیرساخت باید از اخذ هرگونه وثیقه (Security deposit) پرهیز کند و واگذاری خدمات اتصال متقابل را منوط به پیش پرداخت نکند.
منافع عملکرد مطلوب شرکت ارتباطات زیرساخت، فراگیر است اما – خدای ناکرده – عملکرد نامطلوب آن می‌تواند باعث اِعمال حکمیت از سوی کمیسیون و سازمان تنظیم مقررات گردد و محدودیت‌هایی را به وجود آورد.
البته شرکت ارتباطات زیرساخت به علت پیشگام‌بودن (و به اصطلاح : «خاکریز اول بودن») همواره در مخاطره‌ی ارتکاب خطای «پایلوت» است که به – دست کم – دو طریق می‌تواند از این مخاطره بکاهد :
الف ) همواره خطای رگولاتوری را که تازه کار است به حساب آورد.
ب) به خاطریادگیری از بهترین تجربیات دیگران (در سطح بین‌المللی) از مشاوران استفاده کند و خود را با بهترین‌های جهان محک بزند.

منبع : ماهنامه دنیای مخابرات و ارتباطات