درویش ناصر ناصر بخارائی

جنسیت: مرد
تولد و وفات: ( ... - ۷۷۹/۷۷۳) قمری
محل تولد: بخارا
شهرت علمی و فرهنگی: شاعر و خطاط
معروف به شاه خواجه ناصر. وی از معاصران شاه شجاع از آل مظفر (۷۶۰-۷۸۶ق) بود. دوران جوانی را در ماوراء‌النهر گذرانید و از مشایخ آنجا کسب فیض کرد. سپس به سیاحت پرداخت ، بعد از مدتی به بغداد رفت و به دربار سلطان اویس بن شیخ‌حسن ایلکانی (۷۵۷-۷۷۶ق) راه یافت و در ملازمت شاه قرار گرفت. گویند مدتی در بغداد اقامت گزید و بین او و سلمان ساوجی ملاقات و مشاعره صورت گرفت. ناصر پس از چندی از ملازمت شاه کناره گرفت و به سیر و سلوک پرداخت. او با شیخ نورالدین عبدالرحمان اسفراینی ملاقات کرد و در سلک درویشان و صوفیان درآمد. وی بعد از گرفتن اجازه ارشاد به جانب حجاز رفت و مشهور است که به خدمت علاء‌الدوله سمنانی هم رسیده و سؤالاتی از وی نموده و جواب هائی را کسب کرده است. ناصر در قصیده و غزل استاد بود. قصیده را به شیوهٔ گویندگان قرن ششم و هفتم می‌سرود و غزل‌های او نیز لطیف و پر از مضمون‌های تازه ، بکر و دارای الفاظی منتخب و فصیح و موضوع آنها بیشتر نعت خداوند و منقبت نبی و ولی و وعظ و اندرز و استقبال از قصاید مشهور انوری ، ظهیر و دیگر شاعران بوده است. ناصر در هنر خط نیز مهارت داشت. از آثار وی: "دیوان" شعر ، مشتمل بر قصیده ، غزل ، قطعه ، رباعی ، در حدود چهل‌هزار بیت. صاحبان "تاریخ نظم و نثر" و "الذریعه" مثنوی "هدایت‌نامه" را نیز از آن او می‌دانند.

منبع : مطالب ارسالی