مد و رفاه

مد و مدپرستی را به صورت‏های گوناگون می‏توان مورد بررسی قرار داد; ولی من سعی کردم که مدگرایی را در سیر خطی مشخص مورد بررسی قرار دهم.
شکل‏گیری طبقات جدید اجتماعی و اقتصادی در کشورمان به همراه جداسازی طبقاتی، فرهنگی، مصرف گرایی، رفاه‏زدگی و تجمل پرستی و رویکرد به آنچه که طی سالیان آغازین انقلاب اسلامی مذموم شمرده می‏شد، در جامعه رشد و نمو یافت و در اشکال مختلف بروز کرد.
رشد بی‏رویه واردات خارجی و تبلیغات لجام گسیخته برای مصرف آنها، جوی را در کشور حاکم ساخت که ما را فرسنگ‏ها از آرمان‏ها و اهداف انقلاب اسلامی دور ساخت.
در هر حال رشد قارچ گونه مدگرایی و به دنبال آن تجمل پرستی و اشرافی‏گری در جامعه و نمود عینی آن در همه سطوح اجتماعی را می‏توان یکی از آثار شبیخون و هجمه فرهنگی علیه انقلاب اسلامی دانست و گرایش شدید جوانان به پدیده مد و مد پرستی، متاثر از این امر است.
تولید و عرضه انواع لباس‏های وارداتی و داخلی با عکس‏های مبتذل، جملات مستهجن، شکل‏های نامانوس با فرهنگ پوششی ما، همراه با مدل‏های موی عجیب و غریب، به یک‏باره بازار داخلی و بوتیک‏ها را اشباع کرد و افراد مدپرست و مقلد با پوشیدن این قبیل لباس‏ها اصالت و هویت‏خویش را به بازی گرفتند.
در اینجا این سؤال به ذهن می‏رسد که آیا فروشندگان کالاها هر نوع کالا و لباسی را می‏توانند وارد کنند؟
تاسیس مناطق آزاد تجاری، رواج آنتن‏های ماهواره‏ای و انواع فیلم‏های مبتذل و همراهی بسیاری از نشریات، عملا نقش مهمی در ترویج مد پرستی داشته است.
مد و مدگرایی را می‏توان در منازل، شرکت‏ها، ادارت و وزارتخانه‏ها و در وسایل و ابزارهایشان مشاهده کرد که این باعث تجمل گرایی و توجه بیش از حد به زرق و برق دنیا می‏شود.
این عمل، تحریک شهوات، خیالبافی، در رؤیا زندگی کردن، اسراف، بی عاطفه بودن و ظلم و خیانت را به همراه دارد. با رواج این فرهنگ، عده‏ای به درآمد بالا دست می‏یابند و هر روز زندگی و وضع مالی خود را بهتر و مجلل‏تر می‏کنند و عده‏ای تنها در آرزوی آن می‏مانند و این باعث فاصله گرفتن افراد جامعه از هم و بیش‏تر شدن شکاف طبقاتی می‏شوند و فاصله طبقاتی جامعه را رو به زوال و نابودی می‏کشاند.
بنابراین یکی از چیزهایی که می‏تواند جامعه و ارزش‏های مسخ شده جامعه را دوباره احیا کند، پشت کردن به فرهنگ مدگرایی و تجمل گرایی است.
توجه به این نکته لازم است که روح و نفس انسان تنوع طلب است و اگر بخواهیم این نفس را رها کنیم، مسلما به سویی می‏رویم که با بینش الهی و معنوی - که انسان را به سوی صلاح و رستگاری هدایت می‏کند - منافات دارد.
قرآن کریم به افرادی که گمان می‏کنند تحریم زینت و پرهیز از غذاها و روزی‏های حلال، نشانه زهد و پارسایی است، بالحن تندی می‏فرماید:
«بگو ای پیامبر! چه کسی زینت‏های خدا را که برای بندگان خود آفریده، حرام کرده و از صرف رزق حلال و پاکیزه منع کرده!» (۱)
از این رو آگاه سازی نسل جوان و دادن الگوهای مناسب به آنان، یک وظیفه عمومی است و بایستی در جامعه ما جدی گرفته شود.

نویسنده: زهرا - اکبری‏نژاد
پی‏نوشت:
۱. اعراف (۷): ۳۲.

منبع : باشگاه اندیشه