تسلیم نمی شویم

موسیقی همیشه هست. همیشه هر رویداد بزرگی حتی اگر با محوریت اصلی موسیقی نباشد باز هم ردپای این هنر بزرگ را بر خود می بیند. هر فیلمی موسیقی متن دارد، وقتی به دیدن یک گالری نقاشی می روید همیشه موسیقی ملایمی هم برایتان در سالن پخش می شود و تئاتر و اپرا هم که دیگر موسیقی برایشان عاملی حیاتی به شمار می آید.
جدا از ابعاد هنری و از پیش تعیین شده آن،موسیقی بخشی از زندگی روزمره همه مردم جهان است که گاه تا حد پیوستن به ناخودآگاه انسان ها هم پیش می رود. حال وقتی پای رویداد جهانی و بزرگی مثل المپیک در میان است مگر می شود موسیقی جایی نداشته باشد. اگر مفهوم المپیک همبستگی و اتحاد همه مردم جهان است، جدا از رنگ پوست، زبان، اعتقاد و خلق و خو، موسیقی می تواند بهترین نماد ممکن برای این اتحاد باشد.
موسیقی زبانی برای خود دارد که در همه نقاط این کره خاکی قابل درک است. موسیقی وقتی به صورت بی کلام نواخته و ساخته می شود دیگر هیچ مرزی ندارد و همه می توانند از آن لذت ببرند. این درک مشترک دقیقاً مثل یک بازی فوتبال زیبا است که همه جهانیان می توانند با آن ارتباط برقرار کنند و مفهوم ناب یکی شدن را دریابند. جدا از این سویه داستان موسیقی و المپیک و اتحاد، حضور در چنین رویداد بزرگی مسلماً می تواند آرزوی هر موزیسینی باشد.
اینجا چشم همه جهان پنجه های نوازندگان را می بیند و این به لحاظ بعد شهرت و درآمد مالی در آینده نزدیک هم می تواند موقعیتی فوق العاده باشد. برای همین کمیته برگزاری المپیک ۲۰۰۸ پکن تصمیم گرفت در فراخوانی،همه گروه های موسیقی و آهنگسازان و خوانندگان را دعوت به رقابت کند تا نهایتاً از بین قطعات حاضر در این مسابقه ۳۰ قطعه برای ساختن ویدئو و پخش در طول بازی های المپیک انتخاب شود. مسابقه آغاز شد و تعداد شرکت کنندگان در یک ماه مانده به آغاز بازی ها به سه هزار رسید و نهایتاً از بین این سه هزار قطعه تنها ۳۰ قطعه انتخاب شد تا گوش های تماشاگران المپیک را در حدود یک ماه برگزاری این مسابقات تسخیر کند. حال نگاهی می اندازیم به چند قطعه مشهور از این ۳۰ قطعه.
● موریسن و ویلیامز
امریکایی ها پیش از آغاز بازی ها یک برنده بزرگ داشتند. گروه جز باهایی که متشکل است از فیل موریسن و کیت ویلیامز که موفق شدند یکی از سهمیه های آهنگ های المپیک را به خود اختصاص دهند. این گروه که پیش از این سال ۹۹ هم در پکن توری اجرا کرده بودند چهره هایی شناخته شده در چین به شمار می روند و مردم چین آنها را با باب مارلی فقید مقایسه می کنند. نه تنها سبک موسیقی آنها به باب مارلی شباهت دارد، ترانه های آزادیخواهانه ویلیامز و موریسن هم باب مارلی را تداعی می کند. آهنگی که آنها برای المپیک آماده کرده اند نامش نیم انگلیسی و نیم ژاپنی است (Beijing Olympics Hao yuing) که معنی اش می شود همان «المپیک چین موفق باشی» در بخش هایی از این ترانه می خوانیم؛ «فقط یک خانواده انسانی است/ زمین برای این خانواده پایکوبی می کند/ برای اتحاد جهان پایکوبی می کند/ صلح و دوستی برای همه مردم/ جهانیان گرد هم می آیند/ ما دروازه ها را باز می کنیم.»
آموزه های باهایی در این ترانه کاملاً دیده می شود که با روح المپیک هم همخوانی دارد. نکته جالب اینجاست که گروه موریسن (نوازنده بیس و آهنگساز) و ویلیامز (پیانیست و خواننده) تنها امریکایی هایی هستند که موفق به کسب سهمیه حضور در المپیک شده اند. البته منظور امریکایی هایی هستند که زاده امریکا باشند. برعکس بسیاری دیگر از قطعاتی که برای المپیک انتخاب شده است که بیشتر حالت سرود دارند این قطعه کاملاً جز است و می تواند در آلبومی مستقل هم به بازار موسیقی بیاید. کیت ویلیامز در این باره می گوید؛ «ترانه این قطعه کاملاً مثبت است و می خواهد حس خوبی به شنوندگان بدهد. ما خیلی خوشحالیم که می توانیم یک بار دیگر به پکن بیاییم و اینجا کنار مردم چین باشیم. مسلماً خاطرات این یک ماه فراموش نشدنی است و ما قصد داریم این آهنگ را پس از پایان بازی ها در آلبوم جدیدمان قرار دهیم. به نظر من المپیک هدیه چینی ها به جهان است تا یک بار دیگر مردم با دوستی کنار هم قرار بگیرند. پیام ما هم برای مردم این است؛ بیایید به خانواده جهانی بپیوندید.»
● سلین دیون
محبوبیت سلین دیون در چین هم مثل اکثر نقاط جهان به خاطر آهنگ و ترانه جاودانه فیلم تایتانیک(قلبم ادامه خواهد داد) است. اما پیش از آن خواننده کبکی در المپیک ۹۶ آتلانتا معروف شد و با اجرای آهنگ «قدرت رویا» چشم همه را به خود خیره کرد.
این آهنگ یکی از جاودانه ترین ترانه های تاریخ المپیک شد که حتی در بعضی سایت ها و مطبوعات از تکه پایانی آن به عنوان شعار المپیک استفاده کردند؛«یاد می گیریم/ قدرت رویا را پیش بکشیم/ وقتی دنیا در امید و صلح متحد می شود/ آرزو می کنیم دنیا همیشه همین طور باشد/ به قدرت رویا ایمان بیاوریم.»
امسال هم سلین دیون یکی از چهره های مشهور المپیک است که با آهنگ «یک جهان، یک رویا» قرار است هوادارانش را به وجد بیاورد. سلین دیون ۱۲ آوریل به همراه همسرش رنه آنژلیل در یک برنامه تلویزیونی در شبکه ملی چین شرکت کرد و گفت برعکس بسیاری دیگر از هنرمندان او مخالف صد درصد بایکوت کردن المپیک است.
«وقتی درباره المپیک حرف می زنید هیچ بویی از سیاست نباید در آن باشد. ما درباره قدرتی جهانی حرف می زنیم. ما درباره عشق حرف می زنیم و دست آخر رویایی می ماند که همه باید به آن ایمان بیاوریم. پیام من برای همه مردم جهان این است که این رویا را برای فرزندان مان هم حفظ کنیم.»
سلین دیون همان ماه کنسرتی در شانگهای برگزار کرد و بعد به پکن رفت تا حمایت خود از المپیک را نشان دهد. در این مراسم رئیس کمیته برگزاری المپیک مجسمه یی کوچک به عنوان یادگاری و قدردانی زحمات سلین دیون برای هر چه بهتر برگزار شدن این بازی ها به او داد که رویش نوشته بود؛«شعله جاودانی» دیون وقتی این نوشته را روی مجسمه دید گفت؛ «بیایید این شعله را جاودانه نگاه داریم.»
● لوئیس فونس
یکی از بهترین قطعه های امسال را خواننده و آهنگساز پورتوریکویی یعنی لوئیس فونس ساخته است. فونس که ۱۸ ماه روی آلبوم جدیدش کار کرده بود و به قول خودش مثل یک «بیمار روانی» خود را وقف آن کرده بود، نهایتاً به آنچه می خواست رسید. من برای بستن این آلبوم نزدیک ۱۲۰ قطعه ساختم تا بتوانم موسیقی را که مورد نظرم بود، کشف کنم. این یک کار متفاوت است شاید باورتان نشود اما من روزی ۲۵ آهنگ گوش می دادم و هر چه به دستم می رسید را با دقت بررسی می کردم.اسم آلبوم فونس (کلمات سکوت) «Palabras del Silencio» است که قطعه تسلیم نمی شوم نقطه درخشان آن لقب گرفته است. این قطعه از سوی کمیته برگزاری المپیک به دو دلیل در لیست ۳۰ آهنگ قرار گرفت؛ یکی موسیقی فوق العاده اش بود و دیگری ترانه اش که با مفهوم المپیک و رقابت ورزشی کاملاً همسو بود.من اصولاً خواننده یی اجتماعی نیستم و ادعایی هم برای این کار ندارم. ولی اگر بتوانم با موسیقی رمانتیکم پیامی به همه مردم جهان بدهم، باعث خوشحالی ام می شود. این روزها دوران خوبی را سپری می کنم و از اینکه قرار است ترانه ام در المپیک پخش شود، احساس غرور می کنم.
● شریل کرو و تیلور سوئیفت
پیش از المپیک ۹۶ آتلانتا خیلی از امریکایی ها المپیک را جدی نمی گرفتند و مردمش ترجیح می دادند بیشتر به تماشای همان مسابقات NBA یا بیسبال بروند اما سال ۹۶ وقتی برای اولین بار موسیقی کانتری (موسیقی فولکلور غرب وحشی) وارد دایره موسیقی المپیک شد همه چیز فرق کرد و علاقه امریکایی ها به المپیک افزایش یافت. اولین بار این نیل دایمون بود که با قطعه «امریکا» کانتری را به المپیک آورد و حالا پس از گذشت ۱۲ سال باز هم این موسیقی زیبا در المپیک جایگاهی ویژه دارد. شریل کرو و تیلور سوئیفت زوج کانادایی که سال ها به اجرای موسیقی کانتری پرداخته اند امسال در لیست ۳۰ آهنگ المپیک قرار گرفتند تا باز هم موسیقی دلنواز کابوی ها را این بار از شرق بشنویم.

آرش حقیقی

منبع : روزنامه اعتماد