پرها

پرهاى شترمرغ ۴ مرحله تکاملى را طى مى‌کند:

۱. کرک‌هاى پس از بيرون آمدن از تخم.

۲. پرهاى زمان جوجه‌گى.

۳. پرهاى دوران جوانى.

۴. پرهاى دوران بلوغ.

کرک‌هائى که پس از بيرون آمدن جوجه از تخم برروى بدن وجود دارند به رنگ زرد مايل به قهوه‌اى مى‌باشند و نقش استتار پرنده را دارند. بعد از ۱ تا ۲ هفته کرک‌ها با پرهاى جوجه‌گى که به‌علت ظاهر نيزه مانند آنها اسپادوناس (Spadonas)، ناميده مى‌شوند، جايگزين مى‌گردند. کرک‌هاى اوليه کنده شده به فراوانى در رأس پرهاى جوجه‌گى يافت مى‌شود. انتهائى‌ترين قسمت پرهاى جوجه‌گى به رنگ قهوه‌اى روشن و ابتدائى‌ترين بخش آن خاکسترى تيره است. در سن ۵ تا ۶ ماهگى پر و بال دوران جوانى جايگزين پرهاى جوجه‌گى مى‌گردد. در مزارع آفريقاى جنوبى پرهاى کامل شده دوران جوانى شترمرغ‌ها را در ۱۶ ماهگى مى‌چينند. به‌تدريج پرهاى دوران بلوغ جايگزين شده و در دوران ۲ سالگى به نهايت تکامل خود مى‌رسند. در پايان اين مرحله بدن شترمرغ نر از پرهاى بسيار سياه و بال و دم از پرهاى سفيد پوشيده شده است. شترمرغ‌هاى ماده رنگ قهوه‌اى تا خاکسترى پرهاى دوران جوانى خود را همچنان حفظ مى‌کنند.

با شروع رويش اولين پرهاى دوران بلوغ و در شرايط اقليمى مساعد، مى‌توان پرهاى شترمرغ را هر ۸ ماه يکبار چيد. اين پرچينى مداوم بعد از ۴ تا ۵ سال منجر به افت کيفيت پرها مى‌شود.

سه تکنيک مختلف براى چيدن پرها وجود دارد. روش اول کوتاه‌کردن (Clipping)، مى‌باشد که همان قيچى کردن ساده پرها است. روش دوم کشيدن (Plucking)، و روش سوم کندن (Quiling)، پرها با سابقه است.

با ارزش‌ترين پرها، پرهاى سفيد شترمرغ نر است که تقريباً ۲۴ پر ميانى در اولين رديف پرهاى بال هستند. از اين پرها غالباً براى تزئين لباس‌هاى مد روز و دکوراسيون، خصوصاً در صحنه‌هاى تئاتر استفاده مى‌کنند. پرهاى ديگر که از کيفيت نامرغوب برخوردار هستند به‌دليل داشتن خواص الکترواستاتيک در ساخت گردگير استفاده شده که از انواع مصنوعى آن مؤثرتر مى‌باشند.

پرهاى شترمرغ طى تغييرات تکاملى اين پرنده که از پرواز به دويدن رسيده است، از اهميت کمترى برخوردار شده است. بر همين اساس پيشرفت تکاملى پرهاى شترمرغ متوقف گشته و دژنره شدن آنها در قرن حاضر مشهود است. Duerden در سال ۱۹۱۰ ميانگين تعداد پرهاى يک بال شترمرغ را در حدود ۸۲/۳۶ عدد تخمين زد، در صورتى‌که براساس گزارش Smith در سال ۱۹۶۰ اين تعدا در حد ۷/۳۲ عدد کاهش يافته بود. اين ارزيابى بيانگر کاهش ۴ پر در طول ۵۰ سال مى‌باشد. يک چهره ديگر از زوال‌پذيرى پرهاى شترمرغ روند ميله‌اى شدن آنها است. کندى روند رشد چنگک‌هاى ريز انتهاى خارچه‌هاى پر، باعث ضعف محل اتصال پرها شده و در نتيجه مانع اصلى به‌وجود مى‌آيد. آشکار است که اين ضعف به تمامى شترمرغ‌ها تعميم داده مى‌شود. اين اعتقاد وجود دارد که علت اصلى اين ناتوانى فشار خون پائين شترمرغ‌ها مى‌باشد که علاوه‌بر ضعف تغذيه‌اي، استرس، جراحات، انگل‌ها، معالجات اشتباه در رابطه با دفع انگل‌ها و تغييرات ناگهانى هوا باعث چنين عارضه‌اى مى‌گردد.