یک عشق خورشیدی

▪ کاش ما آدما عین خورشید یا زمین بودیم.
▪ کاش عشقمون مثل عشق زمین و خورشید بود.
▪ همیشه پیش خودم می گم چرا آدما حرف و عملشون یکی نیست.
▪ چرا آنقدر ریا دارند تو هر زمینه ای؟ چرا چرا حتی عشقی که بین آدما هست یک عشق دروغین یا شاید بشه گفت خیالیه.
▪ حتی گاهی به عشقی که بین آسمون و زمین هست هم حسودیم شده می دونی چرا؟ گوش کن:
اون زمون های قدیم که خورشید خانم هنوز جوون بود یه خاطرخواه داشت به اسم زمین. هر کار کردن به هم نرسیدن اما یه روز زمین به خورشید می گه: «الهی دورت بگردم.» و هنوز که هنوزه بعد از گذشت این همه مدت رو حرف خودش پابرجاست و داره دورش می گرده.
کاش ما آدما هم یه ذره از زمین یاد می گرفتیم و حرف و عملمون یکی بود.
اصلا کاش اون عشق بین ما آدما یک عشق حقیقی بود نه مجازی اگر قرار بود مجازی باشه کاش از اول به وجود نمی اومد.
▪ نمی دونم شاید هم تقصیر من و تو نباشه شاید زمونه، روزگار و این زندگی ماشینی ما طوری شده که یک حرف و هرچند می دونیم که نمی شه اجرا کرد ما به دلیل دلخوشی هم که شده بر سر زبون بیاریم.
اما امیدوارم که تموم آدما یا بهتر بگم عاشقای واقعی به عشق زمین و خورشید حسودیشون بشه و مثل اونا بشن. صادق و بی ریا.


نویسنده : مهدیه یزدی فر

منبع : روزنامه مردم‌سالاری