این حلقه هم به کار نخواهد آمد!

از نخستیـن ماه‌های آغاز به کار دولت نهم، رئیس این دولت و همکاران او اتهاماتی را متوجه دولتمردان پیشین می‌کردند که اغلب آنها مرتبط با رانت خواریهای اقتصادی و یا سکوت در برابر ویژه خواری‌ها بود. همچنین هرگاه که لا زم می‌شد‌ گـریـزی بـه سیاست‌های فرهنگی اصلاح‌ طلبان مـی‌زدند تا برخی نابسامانیهای کشور را ناشی از <کم غیرتی فرهنگی و عقیدتی> اصلا‌ح طلبان معرفی کنند. اما با نزدیک شدن به سال انتخابات مجلس – سال ۸۶ – هم تعداد کسانی که مامور حمله به اصلاح طلبان بودند افزایش یافت و هم بر تعداد سوژه‌ها برای حمله به رقبای دولت و مجلس اصولگرا افزوده شد. اصولگرایان که ناکامی‌های اقتصادی، دیپلمـاتیـک و اجتمـاعی آنها، حتی فریادها را در مجلس هفتم و در رسانه‌های اصولگرا بلند کرده بـود، آنچنان نسبت به نتایج احتمالی انتخابات مجلس هشتم نگران بودند که پیشاپیش برای کناره گیری داوطلبانه اصلاح طلبان از عرصه انتخابات، سناریونویسی کـردند. یکی از نخستین سوژه ها، دست دادن خاتمی با زنان در ایتالیا بود که با برخی ادعاهای دیگر در خصوص عدم پایبندی اصلا ح طلبان به مبانی دینی همراه شد. واکنش اولیه خاتمی و تاکید براینکه <عطای قدرت را به لقای آن بخشیده‌ام> تا حدودی افکار و دلهای نگران اصولگرایان را آرام کرد و بسیار زودتر از آنچه تصور می‌شد، حملا ت و هتاکی هایی که به بهانه <دست دادن در ایتالیا> صورت می‌گرفتقطع شد. اما نشانه هایی که از درون جبهه اصلا حات آشکار شد، مدعیان اصولگرایی را مطمئن ساخت که تفکــر اصلاح طلبــی، ‌بنـای کنــاره گیـری کامل از فعـالیـت‌های سیاسی و به ویژه انتخابات مجلس هشتم را ندارد. بر همین اساس عده‌ای ماموریت یافتند تا پیام هایی را برای اصلاح طلبان بفرستند. خلاصه همه پیام‌ها این بود که برخی افراد با نفوذو گروهی از تریبون داران، حضور هیچ قشری از اصلاح طلبان و به طور کلی هر کس جز چهره‌های شـنــاخـتــه شــده و مــورد اعتمـاد اصـولگـرایـان رادر کـرسی‌های قدرت تحمل نخواهند کرد. یک خطیب سرشناس، در سـالگرد انتخابات سوم تیر اعلام کرد که <این انتخابات، اراده الهی برای نچرخیدن دربها بر پاشنه غلط بود.> سخن فوق پیامی‌مستقیم برای هاشمی رفسنجـانـی و طـرفداران او بود. پس از آن نیز به صراحت اعلام کردند که <دوم خردادی‌های معتدل، خطرناک‌تر از بقیه هستند.> آنها به این طریق برای خاتمی و کروبی نیز پیام فرستادند تا طرفداران این دو نیز برای فعالیت انتخاباتی به زحمت نیفتند. امـا طـرفـداران سـه رئـیـس سـابق – که تجربه‌ای ارزشمند از خالی گذاردن عرصه و یا قهر و آشتی‌ها داشتند– بی اعتنا به هتاکی‌ها و مزاحمت آفرینی‌ها به فعالیت‌های انتخاباتی خود ادامه دادند. با جدی‌تر شدن موضوع انتخابات، باز هم پیام‌های صریح و تلـویحـی مخـابـره شد، اما علیرغم قوت ظاهری <فرستنده>ها، نشانه‌ای از تاثیرپذیری <گیرنده >ها مشـاهـده نشد و گروه زیادی از اصلاح طلبان در انتخابات ثبت نام کردند. گروه مقابل نیز که قبلا اراده قوی خود برای حذف اصلاح‌طلبان را به نمایش گذارده بود، با حمایت قاطع از ردصلاحیت‌های گستـرده – که حتی نوه امام را هم شامل شد و اعتراض نوه دیگر امام را برانگیخت– نشان دادندکه حاضر نیستند بار دیگر شاهد به قدرت رسیدن اصلاح طلبان باشند.
در مقابل، طرفداران رفسنجانی، خاتمی و کروبی نیز که مطمئن بودند مجلس هشتم هر چه باشد چیزی نیست که عده‌ای خواب آن را دیده‌اند با تاکید بر حضور در انتخابات – ولو حضور حداقلی – خواب پریشان یکسال اخیر مدعیان اصولگرایی را پریشان‌تر کردند. البته این تاکید نیز تاکنون بی هزینه نبوده و جناح مقابل، از هر امکانی برای انصراف داوطلبانه، کنار گذاردن اجباری، تهدید بعضی از طرفداران و ایجاد تردید در میان گروه دیگری از حامیان اصلا حات استفاده کرده و گاه تا مرحله ورود نسنجیده یا غیرقانونی بعضی از اشخاص حقیقی و حقوقی به عرصه رقابت ها، بهره گرفته است.
آنـچــه ایــن روزهــا بـه بهـانـه لـزوم وحـدت اصولگرایان در برخی همایش‌ها و محافل مطرح می‌شود، یکی از آخرین حلقه‌ها برای آن است که به اصلا ح طلبان بگویند <تا جایی که بتوانیم سهمی از مجلس برای شما نخواهیم گذاشت و اگر هم به مجلس وارد شوید، باید منتظر همه گونه هتاکی و حمله باشید.>
کسانی که امروز عدم وحدت اصولگرایان را موجب پیروزی رقیب و خوشحالی بوش یا افزایش نفوذ امریکایی‌ها در ایران می‌دانند، در واقع در حال ارسال پیام برای کاندیداهایی هستند که علیرغم همه سخت گیری‌ها صلاحیت آنها به تأیید رسیده و احتمال راCی آوردن آنها وجود دارد. این احتمال، اصولگرایان را در حدی نگران کرده است که ناچارند بـدون تـوجـه به توصیه‌های رهبری، به تخریب غیرمنصفانه رقیب– آن هم رقیبی که هیچ بهانه‌ای برای رد صلا حیت او پیدا نشده است – بپردازند.
البته در سخنان اخیر اصولگرایان، نکات ظریفی وجود دارد کــه یکی از مهم‌ترین آنها، اعتــــراف بــــه عدم جـــــدی بـــــودن بسیاری از کاندیداهاست. این ادعا که عدم وحدت اصولگرایان، موجب افزایش نفوذ امریکا بر مجلس خواهد شد تنها می‌تواند دو معنا داشته باشد: نخست آنکه اکثر تایید صلا‌حیت‌ شدگان در حدی نیستند که بر سرنوشت انتخابات اثر بگذارند و لذا عدم ائتلا‌ف اصولگرایان، موجب پیروزی اصلا‌ح‌طلبان خواهد شد؛ همان اصلا‌ح‌طلبانی که به ادعای برخی‌ حضرات ، پیـــروزی آنهــــا موجب خوشحالی بوش می‌شود و معتدل‌های آنها، خطرناک‌تر از افراطی‌ها هستند! برداشت دوم از این سخن آن است که هر کس غیر از <اصولگرایان شناخته شده> به مجلس راه یابد، موجب انحراف انقلا‌ب و افتادن کشور در دامان امریکا خواهد بود. راستی آیا کسانی که این سخن را گفته‌اند، به معنای آن نیز اندیشیده‌اند؟ آیا این سخن معنایی جز آن دارد که همه کاندیداها - که طبق ادعای دست‌اندرکاران انتخابات، اقشار مختلف مردم را نمایندگی می‌کنند - به جز کاندیداهای وابسته به جبهه متحد اصولگرایان، گرایش امریکایی دارند؟ آیا این اتفاق، دستاورد ۴ سال حاکمیت بلا‌منازع اصولگرایان است؟
به هر حال به نظر می‌رسد نشست‌های اخیر اصولگرایان، آخرین حلقه برای تکمیل زنجیره تلا‌ش‌های پیشین ایشان در جهت تسلط کامل بر ارکان حکومت است. اما ظواهر و قرائن حاکی از آن است که اراده الهی و خواسته مردم آن است که این <حلقه> نیز مانند حلقه‌های پیشین، جز بسته‌تر شدن <کار فروبسته> عده‌ای از مدعیان اصولگرایی، ثمری برای آنان نداشته باشد.

منبع : روزنامه آفتاب یزد