ساعات پرالتهاب - The Desperate Hours

سال تولید : ۱۹۵۵
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : پارامونت
کارگردان : ویلیام وایلر
فیلمنامه‌نویس : جوزف هیز، برمبنای رمان و نمایش‌نامه‌ای نوشته خودش.
فیلمبردار : لی گارمیس.
آهنگساز(موسیقی متن) : گیل کوبیک.
هنرپیشگان : هامفری بوگارت، فردریک مارچ، آرتور کندی، مارتا اسکات، دیوئی مارتین، رابرت میدلتن، گیگ یانگ، مری مورفی، ریچارد آیر و آلن رید.
نوع فیلم : سیاه و سفید، ۱۱۲ دقیقه.


یک زندان به‌نام "گلن" (بوگارت)، به همراه برادرش، "هال" (مارتین) و یک زندانی دیگر، "کابیش" (میدلتن) می‌گریزد و هدفش انتقام گرفتن از پلیسی (کندی) است که او را به زندان انداخته است. آن سه نفر در راه و تا رسیدن پول، به خانه‌ای آرام و بی‌سروصدا می‌روند و افراد خانواده را به گروگان می‌گیرند. افراد پلیس با کنترل مکالمه‌های تلفنی و با کمک نامه‌ای که پدر خانواده (مارچ) می‌نویسد، به محل اختفای زندانی‌ها پی می‌برند و خانه را محاصره می‌کنند. در رویاروئی پایانی، "گلن" که تنها مانده، به دست افراد پلیس کشته می‌شود.
٭ فیلم، که از یک نمایش برودوی (با بازی پل نیومن در نقش اول) اقتباس شده، ترلزل و شکنندگی حریم امن خانواده‌ای نمونه‌ای را در جامعه‌ای به‌ظاهر آرام و خوشبخت ـ و در باطن، پر از کینه و عقده‌هایفروخورده ـ به تصویر می‌کشد و به خوبی وحشت و خفقان فضائی بسته را ـ که گریبان تک‌تک آدم‌ها را گرفته ـ به تماشاگر منتقل می‌کند. بوگارت تا پایان فیلم ـ و مرگ خود خواسته‌اش ـ تعادل نقش را روی مرز باریک میان "نفرت‌انگیز شدن" و "جلب همدلی تماشاگر" حفظ می‌کند، اما شاید مهمترین عنصر فیلم، پوست انداختن تک‌تک افراد خانواده پس از تجربه کابوسی وحشتناک باشد، به‌خصوص پسر کوچک خانواده که پیش از این ماجرا پدرش را ترسو و دست و پا جلفتی می‌دانسته و حالا به او تکیه می‌کند. در سال ۱۹۹۰ به کارگردانی مایکل چیمینو بازسازی می‌شود.