یافته‌های جدید در تشخیص و درمان کانسر پستان

تاکنون درمان زنان مبتلا به کانسر اولیه پستان، بر اساس احتمال گسترش تومور اولیه در بدن صورت می‌گرفته است. به تازگی، مطالعات انجام شده نشان می‌دهند که نوعی از کانسر پستان تحت عنوان کارسینوم لوبولاردرجا (LCIS) دارای بالاترین خطر گسترش و تهاجم است. علاوه بر این، مشخص شد که زنان مبتلا به کارسینوم داکتال‌درجا (DCIS) که زیر ۵۰ سال، سیاه‌پوست و یا اسپانیائی‌تبار هستند، نیز در معرض خطر بالای ابتلا به تومورهای مهاجم قرار دارند. تعداد موارد تشخیص داده شده DCIS و LCIS، از سال ۱۹۸۰ به‌واسطه افزایش استفاده از ماموگرام و انجام بیوپسی از پستان، به ۷ برابر رسیده است. تا قبل از انجام این مطالعات، هیچ‌گونه مواردی از گسترش و تهاجم این کارسینوم‌ها به بافت‌های مجاور دیده نشده بود.
براساس مطالعات انجام شده، بر روی زنان مبتلا به کانسر اولیه پستان و پی‌گیری آنها از نظر گسترش بیماری مهاجم، ریسک فاکتورهای این بیماری مهاجم و الگوهای تهاجم DCIS و LCIS مشخص شد. همان‌طور که گفته شد، خطر کانسر مهاجم، در بیماران مبتلا به LCIS به‌ویژه در پستان مقابل، بسیار بالاست. این یافته‌های جدید، اصول درمان بیماران مبتلا به کانسر پستان را تا حد زیادی تحت‌تأثیر قرار می‌دهند، به‌طوری‌که بیماران مبتلا به LCIS به‌واسطه خطر تهاجم و گسترش تومور، نیازمند درمان جدی‌تر خواهند بود. همچنین درمان قطعی در بیماران مبتلا به LCIS، تحت درمان قرار نمی‌گیرند، اما به‌طور منظم و با کمک ماموگرافی‌های سریال، پی‌گیری و کنترل می‌شوند. اما با توجه به پیش بدخیم بودن این کانسر، افراد مبتلا، نیازمند درمان جدی و بررسی‌های بیشتری در هر دو پستان خواهند بود. بنابر نتایج به‌دست آمده، توصیه می‌شود که زنان مبتلا به LCIS و DCIS، برای کاهش خطر ابتلا به کانسر مهاجم پستان، تحت درمان با داروی تاموکسیفن قرار گیرند. استفاده از این دارو به‌عنوان یکی از استراتژی‌های مهم در کاهش ریسک گسترش و تهاجم این تومورها به شمار می‌رود.
● تأثیرات انزوای اجتماعی در افزایش شانس مرگ و میر کانسر پستان
شانس بهبود و ادامه زندگی در کانسر پستان، تا حد زیادی وابسته به ارتباطات اجتماعی است. زنانی که در زمان تشخیص کانسر پستان، دارای دوستان صمیمی کمتر و یا اعضاء خانواده کمتر و شبکه اجتماعی محدودتری هستند، نسبت به افراد فعال از نظر اجتماعی، خطر مرگ و میر بالاتری دارند. در بین زنان مبتلا به کانسر پستان، انزوای اجتماعی سبب کاهش دسترسی به مراقبت‌های لازم جهت بیماری و محدود شدن آنها به‌ویژه کاهش مراقبت‌ها و توجهات اعمال شده از سوی خانواده و دوستان خواهد شد که در نتیجه، بر نتایج بیماری، تأثیراتی منفی خواهند داشت. شبکه اجتماعی، وضعیت تأهل تعداد دفعات و تناوب ارتباط با دوستان نزدیک و برخورداری از حمایت عاطفی اجتماعی مناسب، همگی در پیش‌آگهی این کانسر، نقش به‌سزائی دارند. مرگ و میر ناشی از کانسر پستان در بین زنان منزوی از نظر اجتماعی، افرادی‌که تعداد دوستان و بستگان اندکی دارند و در هیچ یک از گروه‌های اجتماعی عضویت ندارند، ۶۶ درصد بالاتر است. شرکت در فعالیت‌های مذهبی و اجتماعی، دارا بودن روحیه بالا، اعتماد به‌نفس، همسری دلسوز و فرزندان نیز، از عوامل کاهش این میزان مرگ و میر به شمار می‌روند. بنابر یافته‌های به‌دست آمده، زنانی که کانسر پستان در آنها تشخیص داده شده است، باید بدانند که اطرافیان آنها نقش بسیار مهمی در سیر و پیش‌آگهی بیماری‌شان خواهند داشت.

Jornal of Clinical Oncology, march ۱, ۲۰۰۶
Health Day News
Cancer, March ۱۵, ۲۰۰۶
مترجم: دکتر سارا آرین‌مهر

منبع : نشریه پزشکی طبیب مردم