جولیا - Julia

سال تولید : ۱۹۷۷
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : ریچارت رات
کارگردان : فرد زینه‌مان
فیلمنامه‌نویس : آلوین سارجنت، برمبنای داستانی نوشته لیلیان هلمن.
فیلمبردار : داگلاس اسلوکوم
آهنگساز(موسیقی متن) : ژرژ دلرو
هنرپیشگان : جین فاندا، ونسا ردگریو، جیسن روباردز جونیر، ماکسیمیلیان شل، هال هالبروک، رُزمری مورفی، مریل استریپ، دورا دال، جان گلاور و کاتلین نسبیت.
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۸ دقیقه.


در اوایل دهه 1930، در خانه‌ای ساحلی در شرق آمریکا. «لیلیان هلمن» (فاندا)، که در مانده شده و پشت سر هم سیگار دود می‌کند، سعی دارد تا با توصیه‌های دوست خود، «داشیل همت» (روباردز جونیر) نوشتن نمایش‌نامه‌اش را به‌ پایان ببرد. «لیلیان» به «جولیا» (ردگریو) دوست و آموزگارش می‌اندیشد و روزهائی را که با او در خانه اعیانی پدربزرگ گذرانده بود به یاد می‌آورد. «جولیا» اکنون به وین رفته تا نزد «فروید» به تحصیل ادامه دهد، و «لیلیان» که به توصیه «همت» به پاریس سفر کرده، بیهوده تلاش می‌کند تا با او تماس بگیرد. در آنجا «لیلیان» شاهد تظاهرات کارگران است و وین، به ملاقات «جولیا» که زخمی شده، در بیمارستان می‌رود. سپس، «جولیا» به‌طرز مرموزی ناپدید می‌شود و «لیلیان» به خانه باز می‌گردد تا نمایش‌نامه‌اش را به پایان ببرد. او که تصمیم گرفته در جشنواره تآتر مسکو شرکت کند، چند روز در پاریس می‌ماند تا با دوستانش، «آلن کامبل» (هالبروک) و «دوروتی پارکر» (مورفی) باشد؛ اما قاصدی از طرف «جولیا» برایش پیغامی می‌آورد، که در آن از او خواسته شده مسیر سفرش را تغییر دهد و به برلین برود تا پنجاه هزار دلاری را که برای کمک به قربانیان نازیسم تهیه شده، به آنان برساند. «لیلیان» می‌پذیرد و با کمک فعالان نیروی مقاومت سفر پُر خطر را به‌سوی برلین با قطار آغاز می‌کند. در آنجا «جولیا» را می‌بیند که یک پایش را از دست داده، ولی همچنان استوار به مبارزه ادامه می‌دهد. او پس از سفر به مسکو، خبردار می‌شود که نازی‌ها «جولیا» را کشته‌اند و جسدش به لندن منتقل شده است...
* از کامل‌ترین فیلم‌های متکی بر بازیگر که نمایانگر توانائی زینه‌مان در کار با بازیگران است. اقتباس از یکی از داستان‌های کوتاه هلمن که با شکل روائی بسیار مناسبش (رفت و برگشت‌های زمانی) تماشاگر را هم در حس نوستالژیک هلمن شریک می‌سازد. ردگریو یکی از درخشان‌ترین بازی‌های خود را ارائه می‌کند، هر چند که نطق سیاسی‌اش در مراسم اسکار همان سال منجر به حذف او از نقش‌های مهم فیلم‌های هالیوودی شد. زینه‌مان بیشتر در تلاش برای نوستالژیک نمایاندن فعالیت‌های چپ‌ها در آن سال‌هاست تا نمایش وجوه سیاسی و حزبی آنان، و دقیقاً به‌همین دلیل فیلمش از اثری صرفاً سیاسی فراتر می‌رود و هر تماشاگری را مجذوب می‌کند. نخستین حضور سینمائی استریپ.