هیولائی از عمق ۳۶۰۰۰ متری - The Beast From Twenty Thousand Fathoms

سال تولید : ۱۹۵۴
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : برادران وارنر
کارگردان : اوژن لوری
فیلمنامه‌نویس : لو مورهایم و فرد فرایبرگر، برمبنای داستان کوتاهی نوشته ری برادبری
فیلمبردار : جک راسل
آهنگساز(موسیقی متن) : دیوید بوتولف.
هنرپیشگان : پل کریستیان، پالا ریموند، سسیل کلاوی، کنت توبی، دانلد وودز و لی وان کلیف.
نوع فیلم : سیاه و سفید، ۸۰ دقیقه.


انجام آزمایش‌های هسته‌ای در قطب شمال به آب شدن یخ‌های محل زیست یک دایناسور ماقبل تاریخ می‌انجامد. دایناسور از خواب چند میلیون ساله‌اش بیدار می‌شود و به نیویورک حمله می‌کند...
٭ از فیلم‌های "هیولائی" شاخص دهه ۱۹۵۰ و نخستین فیلم "هیولای (برآمده) بمب اتمی" سینمای آمریکا که بر "گودزیلا" (اینوشیرو هوندا، ۱۹۵۴) و دنباله‌های آن، تأثیری انکارناپذیر برجای نهاده است. موفقیت لوری در فضاسازی، در این نخستین تجربه کارگردانی‌اش، ریشه در تجربیات او به‌عنوان "طراح صحنه" (از جمله در بسیاری از آثار ژان رنوار) دارد. فیلم در نحوه طرح رابطه اصلی بین "هیولا" و جامعه تابع الگوی سنتی این گونه فیلم‌هاست: هیولا که "زیست محیط" کاملاً بدوی‌اش مورد تعرض نمایندگان جامعه متمدن واقع شده، در عوض زیست محیط انسان‌ها را مورد حمله قرار می‌دهد (خود لوری به قصد تکرار توفیق فیلم، بعدها این فرمول را مجدداً در آثار دیگرش، از جمله کورکو، ۱۹۶۱، مورد استفاده قرار داد). در این‌جا هیولا به‌عنوان تجسم هراس‌های زمان ساخت فیلم، از تهدیداتی مهارناپذیر (سلطه "سرخ‌"ها یا امکان بروز جنگ هسته‌ای) مثل دیگر هیولاهای سال‌های جنگ سرد و به‌ویژه دوران پس از دادگاه‌های سناتور مکارتی، به‌عنوان موجودی صرفاً مخرب و غیرقابل همدردی (برخلاف نه تنها هیولاهای آثار ترسناک "پیشرو" در سال‌های دهه ۱۹۷۰ و بعد، بلکه حتی نمونه‌ای کلاسیک چون "کینگ‌کنگ")، تصویر می‌شود. جلوه‌های ویژه فیلم، کار ری هاری‌هاوزن به‌ویژه در صحنه پایانی "شهربازی"، از امتیازات آن است.