جفای رسانه ملی به انقلاب اسلامی

یکی از وظایف ذاتی رسانه ملی، بیان حقایق و واقعیات درباب علل پیروزی انقلاب اسلامی و تبیین عالمانه دلایل پیروزی است. این وظیفه زمانی سنگین‏تر جلوه می‏نماید که در آستانه پایان دهه سوم پیروزی انقلاب باشیم چرا که اینک مخاطبان رسانه ملی عمدتاً کسانی هستند که در روزهای پیروزی، یا به دنیا نیامده بودند یا دوران کودکی را طی می‏کردند که در هر دو صورت، امکان درک حضوری علل پیروزی را نداشتند و مسلماً در چنین شرایطی وظیفه رسانه ملی انتقال عالمانه دلایل پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی به نسل‏های مذکور و فرزندان آینده ایران اسلامی است.
اما آنچه امروز در رسانه ملی می‏گذرد متأسفانه عامداً یا سهواً، نه تنها تبیین واقعیات و بیان عالمانه دلایل پیروزی انقلاب نیست، بلکه تغییر رویکرد انقلاب شناسی است. مدتی است شخصی به نام خسرو معتضد که از او به عنوان استاد تاریخ یاد می‏شود در رسانه ملی ظاهر شده و به تعریف تاریخ می‏پردازد. اینکه نقل تاریخ می‏تواند رویکرد قابل تأملی باشد، حرفی نیست، اما اینکه با وجود اساتید به نام و موسسات مطالعاتی تاریخ انقلاب اسلامی و کارشناسان مبرز، رسانه ملی به سراغ فردی رفته است که از سواد آکادمیک برخوردار نیست و سابقه چندانی در مباحث مربوط به انقلاب اسلامی ندارد، جای بسی تأمل است.
در بررسی علل پیروزی انقلاب اسلامی، مورخان و اساتید معتقدند دو رویکرد متفاوت وجود دارد. یک رویکرد که پیروزی انقلاب اسلامی را در یک فرآیند چندین ساله و حاصل غلبه گفتمان دینی بر استبداد می‏داند و بر این اساس، نهضت بیدارگری دینی یک فرآیند تلقی می‏شود که از سال‏های دور آغاز شد و با زحمات حضرت امام‏خمینی(ره) در ۱۵ خرداد ۴۲ بعنوان یک پارادایم مهم در تاریخ انقلاب اسلامی روحی تازه گرفت و با تلاش بسیاری از انقلابیون و رهبری روحانیت پیشرو به پیروزی رسید. در این رهیافت آنچه اتفاق افتاد غلبه گفتمان مبنی بر دین به رهبری حضرت امام(ره) بر ساختار استبدادی حکومت محمدرضا شاه پهلوی بود. به عبارتی آنچه منجر به ظهور انقلاب اسلامی شد، پیروزی این گفتمان بود و به همین دلیل، حکومت پهلوی دوم با حمایت‌هایی که از سوی دول بیگانه اعمال شد بر استبداد محمدرضا پیروز شد، اگر چه شاه معدوم با تمام توان در مقابل آن ایستادگی کرد و خون‌های زیادی نیز به زمین ریخت.
اما در رویکرد دوم آن چه اتفاق افتاد سقوط رژیم محمدرضا بود بدون در نظر گرفتن توانمندی گفتمانی نهضت اسلامی. این رویکرد عامداً، نقش مبارزات ضداستبدادی مردم ایران به رهبری حضرت امام(ره) را نادیده می‏گیرد و دلیل پیروزی انقلاب را ناشی از عوامل داخلی رژیم شاه و به عبارتی سقوط محمدرضا می‏داند. تحلیلگران تاریخ انقلاب اسلامی بین "پیروزی نهضت دینی" و "سقوط محمدرضا" تفاوت قائلند و معتقند که با توجه به مفاهیم عمیق نهضت بیدارگری و سمت وسوی جنبش، شاه با هر درجه‌ای از مقاومت، تاب ایستادگی نداشت و انقلاب به دلیل رویکرد استقلال‌طلبانه و دینی‏اش حتماً به پیروزی می‏رسید و تلاش شاه و حامیانش تنها زمان پیروزی را به تأخیر می‏انداخت، اما آنچه از قول آقای معتضد، این روزها در رسانه ملی گفته می‏شود، عمدتاً رویکرد دوم را دنبال می‏کند و دلایل پیروزی را در سقوط حکومت پهلوی می‏داند و این مسلماً جفایی بزرگ به حق انقلاب اسلامی و حاملان آن و بخصوص حضرت امام خمینی(ره) است که امیدواریم این رویه هر چه زودتر اصلاح شود.

سعید فاضل

منبع : دسترنج