تاثیر روش های آماده کردن سطح مینا بر استحکام باند براکت ارتودنسی

● زمینه و هدف:
با معرفی مواد مختلف ترمیمی چسبنده به مینا و عاج، روش های مختلفی برای افزایش پلیمریزیشن و استحکام پیوند برشی این مواد ارایه شده است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تاثیر استفاده از یک آغازگر خود ‌اچ کننده بر استحکام پیوند برشی براکت ‌های ارتودنسی و تعیین نوع شکستbracket/adhesive انجام شد.
● روش‌ بررسی:
در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، براکت‌ ها مطابق با یکی از روش های زیر طبق دستور کارخانه سازنده، به ۳۶ دندان پیشین گاو متصل شدند.
گروه ۱: سیستم چسباننده چند مرحله ای رایج (۱۲ نمونه)
گروه ۲: سیستم آغازگر خود ‌اچ کننده (۱۲ نمونه)
گروه ۳: اسید فسفریک +%۳۷ سیستم آغازگر خود ‌اچ کننده (۱۲ نمونه)
نمونه‌ها به وسیله دستگاه یونیورسال (Instron-Canton-Mass) تا مرحله شکست، بارگذاری شدند. جهت مقایسه استحکام پیوند برشی گروه ها با یکدیگر از آزمون آنالیز واریانس ANOVA و برای بررسی و مقایسه درجات ARI (Adhesive Remnant Index) بین گروه‌ ها از آزمون کروسکال والیس استفاده و p<۰.۰۵ به عنوان سطح معنی ‌داری در نظر گرفته شد.
● یافته ها:
میانگین استحکام باند برشی بر حسب مگاپاسکال برای گروه های ۱، ۲ و ۳ به ترتیب ۱۱.۷±۴.۲، ۱۰.۵±۴.۴ و ۱۰.۹±۴.۷ بود که تفاوت معنی‌ داری بین سه گروه نشان نداد (p=۰.۸۰۰). درجه های ARI که نشان‌ دهنده میزان مواد رزینی باقیمانده بر روی مینا بود، تفاوت آماری معنی داری بین گروه‌ های مورد مطالعه نشان نداد (p=۰.۵۵۴).
● نتیجه گیری:
نتایج این مطالعه آزمایشگاهی نشان داد، استفاده از آغازگر خود اچ‌ کننده، می‌تواند جایگزین روش های سنتی کاربرد اسید فسفریک به منظور آماده سازی سطح قبل از عمل اتصال در ارتودنسی باشد.

عبدالرحیم داوری
صغری یاسایی
علیرضا دانش کاظمی
محمدحسین یوسفی

منبع : پایگاه اطلاعات علمی