کدام آزادی؟

فرانسه کشوری آزاد است....پاریس مهد آزادی است.....حقوق بشر جزئی جدایی ناپذیر از فرانسه است.....نام دموکراسی با پاریس گره خورده است....
اینها جملاتی هستند که مقامات فرانسوی بارها ر طول تاریخ پس از جنگ جهانی دوم از آنها استفاده نموده اند و براساس آنها کشورشان را به عنوان مهد تمدن و آزادی معرفی نموده اند.اما سیاستمداران کاخ الیزه بارها این جملات فریبنده را با رفتارهای خود نقض نموده اند.ممنوعیت حجاب در مدارس فرانسه،کمکهای میتران به حکومت صدام حسین،دخالت شیراک دوویلپن و سارکوزی در امور داخلی لبنان و همراهی آنها با رژیم صهیونیستی در جنگ ۳۳ روزه و... فرصتی را باری تطهیر چهره مخدوش پاریس باقی نمی گذارد.هم اکنون “آزادی”به غریب ترین واژه در خیابانهای حومه پاریس تبدیل شده است.سارکوزی با عقاید نژاد پرستانه و افراطی خود دامنه ناامنیها در این مناطق را گسترده تر نموده است.
دوباره سوال اصلی خود را مطرح می نماییم:کدام آزادی در فرانسه خودنمایی می کند؟به راستی تفسیر مقامات کاخ الیزه از آزادی چیست؟مسلما پاسخ این سوال را افرادی مانند برنارد کوشنه و نیکولاس سارکوزی نمی تواننند بدهند.عارضه بناپارتیسم در نزد مقامات کاخ الیزه به اندازه ای فراگیر شده است که دیگر کمتر نشانه ای می توان از صلح و آرامش در پاریس یافت.
این دفعه اول نیست که بی‌محلی ماموران پلیس فرانسه به حرمت جان شهروندان، منجر به فوت چند تن آنها و اعتراض مردم می‌شود و ادعاهای حکومت فرانسه در دفاع از حقوق بشر را با سوال جدی روبه‌رو می‌کند. سرزمین فرانسه به مخالفان بعضی حکومت‌های دنیا که بعضی از آنها حتی در فهرست رایج گروه‌های تروریستی هم هستند، پناه می‌دهد و بر اساس قانون‌های خود، به کسی اجازه برخورد با آنها را نمی‌دهد.
جهت‌گیری ویژه‌ای در نوع رفتار و عملکرد این نوع گروه‌ها وجود دارد و نقطه‌های اشتراکی بین آنها هست و مثلا مخالفان مسلح جمهوری اسلامی که سابقه کشتار شهروندان بی‌گناه ایرانی را در کارنامه خود دارند، از جمله گروه‌هایی‌اند که در سایه حمایت حکومت فرانسه، سال‌هاست آزادانه در این کشور به سر می‌برند و حتی گاهی اقدام‌های تروریستی خود را از مرکز «پاریس» سازماندهی می‌کنند.
کرامت و حرمت جان انسان‌ها تا آنجا برای حکومت فرانسه محترم است که قاتلان حرفه‌ای و تروریست‌های رسمی را در کشور خود جا می‌دهد و برای چندمین بار ماموران آن با بی‌توجهی مرگ چند شهروند فرانسوی را رقم زده‌اند.این در حالیست که سارکوزی ،رئیس جمهور فرانسه حمایت خود را از قاتلان پلیس نمای وابسته به خود اعلام نموده است.
در نهایت اینکه فرانسه هم اکنون به عنوان مهد ناآرامی ،تبعیض و نژاد پرستی از سوی ملتهای جهان مورد شناسایی قرار گرفته است.در چنین شرایطی بهتر است مقامات فرانسوی جهت حفظ آبروی خود و شهروندانشان کمتر از واژگانی مانند آزادی و دموکراسی سخن به میان آورند.

صادق سعیدی نیا

منبع : روزنامه رسالت