کبکی ها مسئولیت های دولت را کاهش می دهند

این گروه ها در كبك كانادا نه براساس كسب منفعت بلكه به منظور همكاری ایجاد شده اند و كارگاه های اقتصادی با كاركرد اجتماعی به وجود آورده اند. كمتر زمانی بوده است كه به مطالبات آنها توجهی نشده باشد و در موارد بسیاری این خواسته ها تصمیماتی سیاسی را تحت تاثیر خود قرار داده اند. آنها در ارائه راه حل برای بهبود اوضاع جامعه پیشتاز هستند. به علاوه اینكه دولت نیز در امور بهداشت، جمع آوری مهاجران و حمایت از جوانان از این گروه ها استفاده می كند. در بطن این جنبش اجتماعی است كه چند كارگاه اقتصاد اجتماعی ایجاد شده اند. «مدل كبكی» به منظور هماهنگی میان بازیگران مختلف جامعه پی ریزی شد و این گروه های اجتماعی به عنوان بخش تكمیلی این مدل محسوب می شوند و مخاطبان نیروهای مردمی هستند. دولت لیبرالی جان چارست (Charest) نیز می بایست یاد بگیرد كه چگونه با آنها همكاری كند. در كبك هزاران گروه اجتماعی بدون وقفه برای بقای جهانی بهتر تلاش می كنند. با وجود تنوع و گستردگی در میان آنها در فعالیت هایشان متحد هستند و شبكه های سنتی قدرت چه شبكه های سیاسی و مالی، چه شبكه های صنعتی و سندیكای را به چالش می كشانند. این گروه ها به بازیگران مسلط جامعه تبدیل شده اند. گروه هایی كه در زمینه های فقر، بهداشت، خانواده، مصرف، كشاورزی، بیولوژیك، محیط زیست، مشكلات جوانان به فعالیت های خود ادامه می دهند. مشكلات جمعیت ها را آشكارا بیان می كنند و راه حل هایی را در جهت دفع آنها ارائه می دهند. میشل دووال (Duval) استاد مكتب كار اجتماعی در دانشگاه كبك در مونترال می گوید: «آنها شیوه ای جدید از زندگی كردن را در جامعه به وجود آورده اند و شهروندان را در قدرت سهمیم می كنند.» گروه های اجتماعی توجه رسانه ها را به سوی خود جلب كرده اند. رابطین برخی از این شبكه ها مانند فرانسوا سیان (Saillant) از جبهه عمل مردمی در محافظت از حومه شهر بسیار فعالند.ایوان كوموی جامعه شناس استاد مكتب كار اجتماعی دانشگاه لاوال (Laval) اعتقاد دارد كه این گروه ها محرك های تغییرات اجتماعی شده اند. آنها قادر به بسیج توده ها هستند و می توانند دولت را وادار كند سیاست هایش را تغییر دهد. این جنبش ها محصول تصویب قانون كبك در سال ۲۰۰۲ هستند كه مبارزه علیه فقر و انحصار اجتماعی را دنبال می كرد. از سال ۱۹۶۰ اصلاحات بزرگ «انقلاب آرام» رویكرد سوسیال دموكراسی را در آمریكای شمالی به وجود آورد. رویكردی كه بر مبنای همكاری میان بازیگران مختلف اجتماعی پی ریزی شد. كبك در پی ترسیم آینده خویش است. در سال ۱۹۹۶ شاهد رشد بالای اقتصادی و افزایش اشتغال در این ایالت بودیم و در اكتبر گذشته مباحث نسل ها مطرح شد و در عین حال گروه های اجتماعی در حوزه مردم شناسی و دارایی های عمومی فعال هستند. هر چند آنها در برخی موارد با دولت همكاری می كنند اما رویكرد انتقادی خود را همواره حفظ می كنند. آنها هر جا كه لازم بدانند در ابراز پرهیاهوی مخالفتشان به خود تردید راه نمی دهند. نخست وزیر لیبرال جان چارست در بهار ۲۰۰۳ انتخاب شد. زمانی كه دولت وی طرح «صنعتی شدن» یا به تعبیری مدرنیزاسیون را اعلام كرد با خشم گروه های اجتماعی روبه رو شد. نوسازی مورد نظر دولت دخالت نیروهای مردمی را به حداقل می رساند و همكاری با بخش خصوصی را در اولویت قرار می داد. این رویكرد با عكس العمل شدید گروه های اجتماعی _ به طور كلی جناح چپ _ روبه رو شد و با نیرویی عظیم به صحنه آمدند. با اكثریت سندیكاهای بزرگ مركزی متحد شدند و در سال ۲۰۰۳ +شبكه نظارت» را متشكل از ۶۰ سازمان اجتماعی به وجود آوردند. این شبكه یك تظاهرات پنج هزار نفری را در مقابل ساختمان كنگره مونترال سازماندهی كرد جایی كه حزب لیبرال كبك حضور دارد. آنها علیه سیاست های ضداجتماعی دولت چارست شعار دادند و خواستار اصلاح در خدمات اجتماعی و اعطای كمك هزینه و بورسیه به دانشجویان شدند. اریك بوندو كه مدعی بود همه مردم ناراضی هستند فریاد زد: «اینچنین همبستگی میان گروه های اجتماعی هرگز به وجود نیامده است.» این موضوع زمینه ای شد تا جنبش چپی به یك حزب سیاسی تبدیل شد حزبی كه در بهار گذشته كه «انتخاب شهروندی» نام گرفت و توسط فرانسواز دیوید مدیر سابق فدراسیون زنان كبك پایه گذاری شد و با جذب چندین شخصیت از گروه های اجتماعی فعالیت خود را آغاز كرد. مانیفست این حزب در ماه مه ارائه شد. مانیفستی كه از طریق آن فرانسواز دیوید برای استقرار جامعه ای مطلوب تلاش می كند و در رویای كبكی فمینیستی، سرشار از برابری و عاری از بحران های محیط زیست به سر می برد.با این وجود گروه های اجتماعی به مطالبات حداقلی خود راضی نشدند. از سال های ۱۹۸۰ خواستار خدمات دولت در بخش های متعددی شدند: حق سكونت برای زنان بی سرپناه، حمایت از مهاجران، حمایت از والدین، معلولان و جوانان. در این میان به توافق هایی با دولت دست یافتند. بنا به عقیده صاحب نظران این همزیستی فعال با دولت در آمریكای شمالی بی نظیر است.برخی دیگر از این گروه ها مایلند در مقابل نهادهای مردمی استقلال خود را حفظ كنند. مانند گروه «مسافرخانه های قلب» كه هر سال ۲۰۰۰ جوان ۱۲ تا ۳۰ ساله را جذب می كنند. مدیر این گروه رمی فرازر می گوید: «وقتی آنها نزد ما می آیند یا منزوی هستند یا عضو باندهای تبهكار خیابانی هستند. هدف ما این است كه آنها با شركت در فعالیت های جمعی در زندگی شان قدرتمند شوند.» «ایجاد قدرت» برنامه عملی اكثر گروه های اجتماعی است. جمعیت حمایت از بیماران ذهنی نیز از این قاعده مستثنی نیست. جان نیكلا اوئلت توضیح می دهد: «قبل از اینكه بیماران روانی در بین دیوارهای نهاد روانكاوی منزوی شوند ما سعی می كنیم آنها زندگی در اجتماع را یاد بگیرند». این شبكه حدود صد مركز بحران، گروه های امدادی، سرویس های شنیداری تلفن و خانه های مراقبت را در ایالت كبك به وجود آورده است. گروه های اجتماعی خدمت اجتماعی خود را در حدود صد محله محروم ارائه می دهند، برای مثال خدماتی مانند فعالیت های كمك تحصیلی، كمك های غذایی و نیز كارگاه های آموزشی. برای مثال سازمان جوانان پارك اكستانزیون یكی از صد جمعیت بومی است كه سعی دارد شرایط زندگی مردم منطقه را تغییر دهد.همچنین این گروه ها در خارج از شهرها و سایر مناطق حتی در كوچك ترین روستاها و در مناطق دور افتاده و كم جمیعتی مانند تمیسكامینگ (Te,miscamingue) در شمال غربی مونترال یا در شبه جزیره گاسپزین یافت می شوند.این گروه ها ثروت زیادی را در اختیار دارند. حدود شش هزار كارخانه اقتصاد اجتماعی كبك معادل ۳/۴ میلیارد دلار درآمد دارند و زمینه اشتغال را برای ۶۵۰۰۰ نفر فراهم كرده اند. لوئیس فاورو (Favreau) جامعه شناسی كه صاحب كرسی تحقیق توسعه جمعیت های كانادا در دانشگاه كبك است اعتقاد دارد: «این گروه ها آلترناتیو واقعی نئولیبرالیسم هستند. نانسی نیمتان (Neamtan) مدیر و دبیركل كارگاه اقتصاد اجتماعی اضافه می كند، هدف این گروه ها قبل از كسب سود بازدهی اجتماعی است.» سرمایه گذاری آنها در حوزه های مختلف مانند مراكز حمایت از زنان خانه دار، مراكز حمایت از كودكان، حمایت از فناوری های نوین و جمع آوری ضایعات محیط زیست باعث شده است مردم ایالات كبك از توسعه اجتماعی، اقتصادی برخوردار شوند. آینده نه چندان مشخص جنبش های اجتماعی باعث نگرانی برخی از سخنگوهای آنها شده است. فرانسوا سیان می گوید: «توانایی ما به طور مرتب از سوی نیروهای مردمی و بیشتر از آنها توسط جان چارست بررسی می شود. او مدعی است كه چارست با ما مشاوره می كند اما اكثر تصمیم ها پشت درهای بسته اتخاذ می شود.»
ساكا (saca) «دبیرخانه عمل خودمختار اجتماعی» است كه به پنج هزار ارگان كمكی معادل ۵۳۰ میلیون دلار در سال می كند. این دبیرخانه قصد دارد میزان كمك ها را كاهش دهد. در ماه اوت گذشته كلود بشارد (Bechard) وزیر كار، همبستگی اجتماعی و خانواده كه بر ساكا نظارت می كند با ارائه طرحی خواستار جلوگیری از كار مضاعف برخی از گروه ها شد تا از این طریق در هزینه ها صرفه جویی شود.لوئیس فاورو با عصبانیت می گوید: «در حالی كه كمك های فعلی پاسخگوی نیازهای ما نیستند صرفه جویی نیز آغاز شده است.»برخی از این گروه ها مجبور شده اند فعالیت های خود را متوقف كنند. بن دیو (Bon Dieu) ارگان حمایت از جوانان بی سرپناه مونترال مجبور است یكی از مراكز تجاری خود را كه جوانان را در زمینه های اجتماعی _ سیاسی آموزش می داد و برای آنها اشغال فراهم می كرد ببندد. فاورو معتقد است: «دولت به بهانه صرفه جویی خلاقیت و ابتكار عمل را از بین برده است» در آن سوی دنیا Tohu شهرك جدید هنرهای سیرك مونترال احداث شده است كه نشان می دهد این ابتكار عمل آنچنان هم محدود نشده است. ارتباط گیری گروه های اجتماعی، جذب كارگاه های اقتصاد اجتماعی و جمع آوری ضایعات محیط زیستی و استفاده از انرژی سبز باعث پیدایش زندگی نوینی شده است و این امید را زنده می كند كه می توان فقر و آلودگی را از بین برد. هزار و یك پروژه مرتبط با توسعه پایدار، اقتصاد اجتماعی در حال اجرا است. بدون شك زیباترین نمونه «مدل كبكی» رویكرد اجتماعی آن است.
منبع: اكسپرس

منبع : باشگاه اندیشه