خلا » احزاب قوی و رقابت اشخاص

خلا» بسیار بزرگی است که احزاب نهادینه شده و قدرتمندی در کشور ما وجود ندارند و اغلب آن ها براساس اشخاص موثر دور هم جمع شده تشکیل گروه داده اند.
با توجه به قبول نکردن احزاب از سوی برخی، هزینه سیاسی بالای فعالیت حزبی، گستردگی و حرکت عمقی احزاب هم کمتر به چشم می خورد در حالی که اگر احزاب واقعا بر پایه اصل و تفکری شکل گرفته بودند این گونه نبود; هرچند احزاب مانیفست و اساسنامه دارند اما با سستی و کندی جلو می روند.
کاندیداها اکثرا مهره های تشکیلاتی و حزبی نیستند و عقیده اغلب آن ها هم این است که حزبی نیستند، همین باعث می شود برنامه نداشته باشند و به تبع آن مردم گروه های رقیب، گروه های حامی و روشنفکران نمی توانند ارزیابی منسجم و درستی از برنامه های آن کاندیدا داشته باشند.
اگر جامعه اعتقاد به نهادینه کردن احزاب داشته باشند، اشخاص هم مجبورند با یک تیم کارآزموده، با تجربه و تشکیلاتی کار کنند و پیش از روی کار آمدن برنامه های کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت ارائه کنند به خصوص این که در عرصه کنونی زمان بندی به قدری سریع شده که به راحتی قابل ارزیابی برای گروه هاست.
اگر اشخاصی که وارد عرصه انتخابات می شوند تیم و برنامه نداشته باشند، هرج و مرج اتفاق می افتد، بخش مهمی از مردم مایوس می شوند و تصور می کنند برای شان تاثیرگذار نیست. در حالی که اگر مهره های حزبی قدرتمند وجود داشته باشند احزاب روی آن ها سرمایه گذاری می کنند زیرا بعدها باید درباره آن ها پاسخگو باشند و در این حالت با منافع مردم تضاد پیدا نمی کنند.
«بی برنامگی در هزاره سوم بلاموضوع است» اگر کاندیدایی برنامه ارائه می کند، باید در مورد اجرای آن هم تلاش کند، زیرا شعار دادن بازی با منافع ملی و اتلاف سرمایه های اجتماعی است. به خصوص در عصری که زمان عامل توسعه هر کشوری است. اگر منتخبی بدون برنامه و قائم به فرد باشد، جز این که ایران از توسعه بازداشته می شود و سرمایه نسل های آینده از بین می رود، سودی ندارد و دوران وی به بحران و دغدغه اجتماعی تبدیل می شود.
رقابت بین احزاب ما در حال شکل گیری است، اما حرکت آن در مقابل شتاب جهانی توسعه دموکراسی بسیار کند و لاک پشتی است.
وقتی در انتخابات شعاری از سوی کاندیداها داده می شود، این شعار در ذهن مردم نقش می بندد و از کاندیدای منتخب آن ها را مطالبه می کنند. این در حالی است که احزاب و گروه های سیاسی، صنفی و مدنی باید وقتی هیجان های سیاسی انتخابات فروکش کرد، نسبت به شعار کاندیداهای مورد حمایت خود پاسخگو باشند و اگر برنامه ای برای آن فرد وجود نداشته باشد مساله قابل دفاعی برای آن ها باقی نمی ماند.

منبع : روزنامه مردم سالاری