سال آخر بوش

تنها تعداد معدودی از رئیس‌جمهوران آمریکا تا به حال در آخرین سال تصدی‌گری خود دوران بی‌دغدغه و مطلوبی را سپری کرده‌اند. آنها در سال پایانی ریاست‌جمهوری خود نتایج اقدامات و فعالیت‌های پیشین خود را مشاهده می‌کنند، موضعگیری‌ها و سخنان سیاسی آنان پایان می‌یابد، مشاوران آنان نگران وصول چک‌هایشان می‌شوند و اذهان عمومی آمریکا درگیر مساله جایگزینی رئیس‌جمهور است.
وودرو ویلسون در سال آخر دوره ریاست‌جمهوری خود به خاطر شکست آمریکا برای عضویت در اتحادیه ملل بسیار تحقیر شده بود. آیزنهاور دلمشغول ماهواره‌های روسی بود و با مریضی خود دست و پنجه نرم می‌کرد، رونالد ریگان درگیری‌های ذهنی بسیاری در مورد مساله ایران داشت و بیل کلینتون نیز به خاطر مساله مونیکا لوینسکی سال پرمشغله‌ای داشت. ‌
به نظر می‌رسد جورج بوش، رئیس‌جمهور فعلی آ‌مریکا نسبت به ویلسون سال بهتری را داشته باشد، اما مسلما نسبت به سایر رئیس‌جمهورهای آمریکا سال کاری سخت‌تری را در پیش‌رو خواهد داشت، ولی سال ۲۰۰۷ به طور غیرمنتظره‌ای بعد از شکست‌ها و درهم‌ریختگی‌های سال ۲۰۰۶ سال خوبی برای جورج بوش بود. در این سال افزایش نیرو در عراق نسبتا برای جورج بوش موفقیت‌آمیز بود و باعث شد تصمیم‌های شخصی بوش در مقابل خرد جمعی گروه بررسی و مطالعه عراق، مورد تایید قرارگیرد. ‌
کاخ سفید نیز بازی دفاعی موفقیت‌آمیزی را در مقابل کنگره تحت کنترل دموکرات‌ها به معرض نمایش گذاشت و توانست در تصمیم‌گیری‌های مربوط به همه‌امور، از بودجه عراق گرفته تا بودجه فدرال آمریکا و لا‌یحه‌های انرژی و استراق سمع، از موضع قدرت وارد شود. آقای بوش هم برنامه بیمه‌درمانی کودکان را که با آن موافق نبود، متوقف کرد. وی هم اکنون می‌گوید دوره ریاست‌جمهوری‌وی به سرعت در حال پایان یافتن است.
اما وضعیت بوش در سال ۲۰۰۸ فرق می‌کند؛ تنها یک نفر از هر سه آمریکایی با سیاست‌های بوش موافق است، تقریبا همه مشاوران نزدیکش از پست خود کناره‌گیری کرده‌اند و کنگره آمریکا تصمیم گرفته که انتقام خود را از وی بگیرد و با هر لا‌یحه فرستاده‌شده از جانب بوش به کنگره مخالفت کند. در واقع بوش در سال جاری زمان بسیار اندکی دارد. کنگره آمریکا در ماه آگوست برای تعطیلا‌ت تابستانی تعطیل می‌شود و بعد از آن فعالیت‌های مقطعی محدودی خواهد داشت و تنها لا‌یحه‌های مربوط به بودجه‌های خاص را تصویب خواهد کرد. اگر حزب جمهوریخواهان رهبری را برای خود انتخاب کند، احتمالا‌ بوش رهبری حزب خود را نیز واگذار خواهد کرد. ‌
اگر این حزب همان‌طور که بسیاری از مردم انتظار دارند نتواند رهبری را برای خود انتخاب کند تمام کشور در تب و تاب مساله انتخاب جایگزین برای حزب جمهوریخواهان، فرو خواهد رفت. ‌
ممکن است آخرین فرصت بوش برای جلب توجهات عمومی سخنرانی سالیانه‌اش در تاریخ ۲۸ ژانویه باشد. ‌
همزمان با کاهش یافتن قدرت بوش، وی با کوهی از مشکلا‌ت در آمریکا و خارج از این کشور روبه‌رو خواهد شد. اقتصاد این کشور در حال رکود است و منجر به به وجود آمدن موجی از اعتراضات علیه وی می‌شود. تا به حال شعله‌های عوام‌زدگی در آمریکا به این شدت نبوده است. در حال حاضر درخواست‌های بسیاری برای اقدامات محرک به منظور بهبود اوضاع اقتصادی وجود دارد. ‌
بیش از هر رئیس‌جمهور دیگری آقای بوش درگیر حوادث و مسائل خارجی است که از طرفی بر آنها کنترل کمی هم دارد؛ انفجار در پاکستان و بحران فعلی در این کشور یکی دیگر از دلا‌یلی است که نبود ثبات در خاورمیانه را به یاد می‌آورد. اگر افزایش نیرو در عراق به روند موفقیت خود ادامه دهد بوش دلا‌یلی برای خودستایی خواهد داشت، اما اگر این طرح شکست بخورد وی نیز حتما به عنوان مردی شکست‌خورده از سمت خود کناره‌گیری خواهد کرد. ‌
بوش چاره‌ای جز پیگیری برنامه داخلی آمریکا ندارد. وی که زمانی رئیس‌جمهور قبل از خود را برای ناتوانی در اداره امور خارجی به باد تمسخر می‌گرفت و از کره زمین به عنوان توپی کوچک یاد می‌کرد، هم اکنون چاره‌ای جز پیگیری امور داخلی و برنامه‌های داخلی آمریکا ندارد. ‌
کاخ سفید در حال حاضر درباره نظام درمانی و بهداشتی مربوط به داخل آمریکا صحبت می‌کند و حتی جورج بوش اخیرا به چساپیک بای سفر کرده بود تا حمایت دولت برای جلوگیری از انقراض دو نوع ماهی را اعلا‌م کند، اما حتما تا به حال یک‌سری از اتفاقات باعث شده است تعریف جورج بوش از دنیا به عنوان توپ کوچک تغییر کند.
جورج بوش مسلما تمام سعی خود را خواهد کرد تا از موفقیت داخلی در دوران اول ریاست جمهوری خود دفاع کند. موفقیت‌های وی شامل طرح افزایش استانداردهای مدارس و همچنین طرح کاهش مالیات که تا سال ۲۰۱۰ اعتبار دارد، می‌شود. وی خواهد گفت که پیشرفت طرح کاهش مالیات بهترین راه برای بهبود وضعیت اقتصادی رو به رکود است. ‌
سال آخر تصدی‌گری بوش سال سیاست‌های خارجی وی خواهد بود. این موضوع تا حدی اجتناب‌ناپذیر است، زیرا وی در این سال درگیر مساله عراق و افغانستان و موضوع <جنگ علیه ترور> است. بیشتر رئیس‌جمهورها مایلند در سال پایانی ریاست‌جمهوری خود از تعهدات داخلی کشور خود شانه خالی کنند و بوش نیز از این قاعده مستثنی نیست. ‌
بوش حالا‌ در خاورمیانه است و ماه بعد به آفریقا سفر خواهد کرد. او همچنین نشست‌های خارجی متعدد دیگری نظیر اجلا‌س ماه نوامبر ناتو در رومانی، نشست اقتصادی آسیا - پاسفیک در پرو و بازدید از رقابت‌های المپیک پکن را در برنامه کاری خود دارد. کاخ سفید با اعلا‌م این مساله که <ما می‌خواهیم در جهان به خوبی مشاهده شویم> علا‌قه مفرط جورج بوش به مسافرت را توجیه می‌کند. ریگان و کلینتون هر دو در سال آخر ریاست‌جمهوری شان سعی کردند با فعالیت‌ها و اقدامات بزرگ برون‌مرزی مشکلا‌ت داخلی آمریکا را در پشت پرده نگه دارند. ‌
ریگان با برگزاری مذاکرات و نشست‌های مختلف با گورباچف و کلینتون با تلا‌ش‌های بی‌وقفه خود برای بازگرداندن صلح به ایرلند به این هدف دست یافتند. برخلا‌ف آنها به نظر نمی‌رسد که جورج بوش در این زمینه بتواند کاملا‌ موفق باشد. ‌
وی در کشورهای عرب منطقه فردی محبوب و معروف نیست و فلسطینیان نیز شرایط مطلوبی برای مذاکره ندارند، اما سفر وی به آفریقا می‌تواند تا حدودی برای وی موفقیت‌هایی را به همراه داشته باشد و شاید یکی از دستاوردهای بی‌نام و نشان وی را برجسته‌تر کند.
بوش ۱۵ میلیارد دلا‌ر برای مبارزه با ‌HIV و ایدز و همچنین یک میلیارد و دویست میلیون دلا‌ر برای جلوگیری از گسترش مالا‌ریا در آفریقا اختصاص داده است. این اقدامات شاید به خاطر آن است که آفریقا یکی از معدود نقاط دنیاست که در آن وجهه‌آمریکا در دوران ریاست جمهوری بوش، خدشه‌دار نشده است. ‌
بوش همیشه خواسته است تا رئیس‌جمهوری حامی دگرگونی‌و تغییرات باشد. بوش بیشتر زمان سال آخر ریاست جمهوری خود را صرف حمایت از کاهش مالیات در آمریکا و همچنین صرف نتایج ایجاد تغییر و تحولا‌ت در عراق خواهد کرد. البته به گفته وی جهان <توپی کوچک است!>

منبع : خبرگزاری ایسنا