راز موفقیت جوانان در اینترنت

اگر به شرکت‌های موفق فناوری نگاه کنیم همه آنها مؤسسی بیست و چند ساله داشته‌اند کافی است به یاهو، مایکروسافت، گوگل، و اپل نگاه کنید کاترین کوک ۱۷ سال دارد و یکی از موسسینMyYearBook.com است. ایده این سایت وقتی در دبیرستان بود به ذهنش رسید و حالا سایتش در سراشیبی موفقیت قرار دارد. این سایت، طبق گفته‌های‌ خانم کوک، بعد از گذشت حدود ۲ سال از محل تبلیغات میلیون‌ها دلار در‌آمد دارد و طبق گزارش موسسه تحقیقاتی کام‌اسکور ماهانه ۳ میلیون بازدید‌کننده جذب می‌کند.
این سایت موقعیت خوبی هم برای بازار‌یابی آنلاین دارد. مخاطبان آن بین ۱۳ تا ۲۲ سال سن دارند و تقریباً همه آنها از ایالات متحده هستند.
کوک امیدوار است که تا سال آینده MyYearBook را به بزرگ‌ترین شرکت رسانه‌ای آنلاین مخصوص نوجوانان تبدیل کند. از میان برنامه‌های او برای رسیدن به این هدف، می‌توان به مواردی مثل نشریه‌ای که توسط کاربران تهیه می‌شود و یا امکان رای‌گیری و رقابت میان نوجوانان -مثلاً در انتخاب بهترین فارغ‌التحصیل سال در یک دبیرستان خاص – اشاره کرد. او در کنار تلاش برای موفقیت در بازار آنلاین، از سال آینده تحصیل در رشته تجارت بین‌الملل را در دانشگاه جورج‌تاون آغاز خواهد کرد. سی‌نت نیوز با او مصاحبه‌ای داشته است که در ادامه می‌خوانید.
▪ ایده سایت MyYearBook از کجا به ذهن شما رسید؟
ـ این ایده وقتی به ذهنم رسید که من و برادرم در دبیرستان جدیدی پذیرفته شدیم. در آن زمان ما تازه به شهر مونت‌گومری رفته بودیم و کسی را نمی‌شناختیم. ما سراغ کتاب‌های سال مدرسه رفتیم تا هم‌کلاسی‌های خودمان را بهتر بشناسیم. برادرم تصویری از یکی از همکلاسی‌هایش را به من نشان داد و فکر کردیم که چقدر خوب بود اگر می‌شد هر کسی عکس خودش را انتخاب کند و حتی یک پرونده مشخصات آنلاین داشته باشد که بتواند به دلخواه خودش پر کند. در همان زمان کار روی قالب‌های سایت را آغاز کردیم. البته ساخت قالب‌ها در هند انجام می‌شد و برادرم بر آن نظارت می‌کرد.
▪ این برادر بزرگ شما بود، درست است؟ شما برادر دیگری هم دارید؟
ـ بلی بزرگترین برادرم بود که در این کار حدود ۲۵۰ هزار دلار سرمایه‌گذاری کرد. او این پول را از سایتی به دست آورده بود که خودش در زمان دانشجویی ساخته بود. از همان زمان تیم طراحی ما در هند مستقر بود. برادرم قبلاً در کارهای برنامه‌نویسی با هندی‌ها کار کرده بود و بنابراین هند گزینه خوبی برای همه ما محسوب می‌شد.
▪ پس کل سایت در هند ساخته شد؟
ـ بلی نسخه اصلی آن در هند ساخته شد. البته کار ساخت سایت در چند فاز مختلف انجام شد. نسخه اول فقط در دبیرستان خودمان کار می‌کرد. در واقع نوعی نسخه آزمایشی بود. این سایت بسیاری از ویژگی‌های محبوب سایت‌های امروزی را نداشت. همه ویژگی‌های جالب، نتیجه نظرات بچه‌های دبیرستان ما بود. آنها در ساعت نهار درباره امکانات جالب به من پیشنهاد‌هایی می‌دادند و همان ایده‌ها تبدیل به ویژگی‌های محبوبی مثل «ستایش‌کننده ناشناس» یا «یخ را بشکن» شدند.
▪ چه جالب؛ همه ایده‌های اصلی متعلق به دوستانتان بودند؟
ـ در واقع محبوب‌ترین ویژگی سایت که نامش «مبارزه‌ها» است ایده یکی از اعضای سایت بود. این ویژگی تعداد بازدیدهای سایت را نسبت به سال گذشته ۵ برابر کرده است. او گفت که مایل است رقابت با دیگران در سایت طور دیگری انجام شود. بنابراین من به فکر ویژگی «مبارزه‌ها» افتادم. در مبارزه‌ها به جای اینکه هر نفر در کلاس فقط به یک نفر رأی بدهد، رقابت به صورت دو‌به‌دو میان همه انجام می‌شود. امکان انتخاب ویدیوی محبوب و ویدیوی موسیقی محبوب هم از ماه گذشته به سایت اضافه شده‌اند.
▪ سایت خود را در مقایسه با FaceBook.com و MySpace.com چطور ارزیابی می‌کنید؟
ـ ما با آنها تفاوت بسیار زیادی داریم. از لحاظ تعداد بازدید‌کننده ما در آمریکا سوم هستیم و بعد از این دو قرار داریم. اما از Hi۵ و Bebo و Tagged جلوتر هستیم. ولی مخاطبان ما نسبت به آن سایت‌ها بسیار جوان‌تر هستند. در واقع بیش از ۸۰ درصد از مخاطبان ما بین ۱۳ تا ۲۲ سال سن دارند. MySpace فقط ۱۲ درصد نوجوان دارد و FaceBook هم مدل تجاری بسیار متفاوتی دارد. ما منحصر‌به‌فرد هستیم.
یک تفاوت بسیار بزرگ دیگر این است که در آن سایت‌ها شما فقط روی مشخصات افراد کلیک می‌کنید و به گروه‌های مختلف می‌پیوندید. ولی در سایت ما فعالیت‌های مختلفی وجود دارد. در واقع فقط ۱۰ درصد از کل کلیک‌ها برای دیدن مشخصات افراد است. فعالیت‌هایی مثل مبارزه‌ها، چیستان و «مجله من» بیشتر ترافیک ما را تشکیل می‌دهند.
اینها مواردی هستند که سایت ما را متفاوت می‌کنند. سایت‌های بسیار زیادی هستند که امکان ساخت پرونده مشخصات و گروه را فراهم می‌کنند. ولی ما مسابقه و رقابت و مجله آنلاین داریم. فکر می‌کنم بیشتر از ۱۰ هزار چیستان در سایت داشته باشیم.
▪ شما «مجله‌ من» را در سایت‌تان ایجاد کرده‌اید. اما چه چیزی باعث می‌شود که فکر کنید کاربرانتان از آن استفاده می‌کنند؟
ـ «مجله‌ من» برای کسانی هست که به فعالیت‌های رقابتی علاقه ندارند و دوست دارند در محیطی ساده با دیگران همکاری کنند. به نظر می‌رسد که این ویژگی خیلی هم محبوب باشد. چون تقریباً همه محتوایش توسط کاربران تهیه می‌شود. البته ما افراد حرفه‌ای داریم که مطالب را ویرایش و مدیریت می‌کنند چون در غیر این صورت مطالب به این خوبی نبودند. فقط ۲ درصد از مطالب مستقیماً توسط ویراستاران سایت نوشته می‌شود که البته آن مطالب هم کاملاً به مسائل نوجوانان مرتبط هستند، نه مطالب بی‌محتوا درباره افراد مشهور و مد و غیره.
اتفاقاً عدم وجود این نوع مطالب در مجله‌ شما حس می‌شود. به‌هرحال این مطالب عامه‌پسند هستند.
خیلی از نشریه‌های مخصوص نوجوانان که چنین مطالبی را پوشش می‌دادند تعطیل شده‌اند یا دیگر به صورت چاپی منتشر نمی‌شوند؛ چون مخاطب نداشتند. نسخه آنلاین این نشریه‌ها هم موفق نیست چون تجربه کار آ‌نلاین را نداشته‌اند. فکر می‌کنم در این زمینه ما جلوتر باشیم. من به‌شخصه فکر می‌کنم که مجله‌های مخصوص نوجوانان بیش از حد به مسائل مد و افراد مشهور می‌پردازند. این موضوع همیشه مرا آزار می‌داده است؛ چون من اهمیتی نمی‌دهم که فلان شخص در این هفته چه کارهایی کرده یا چه لباسی پوشیده است. این اطلاعات در زندگی من هیچ تاثیری ندارند. مطالب «مجله‌ من» در سایت ما با زندگی نوجوانان مرتبط است. مطالب محبوب تا ۳۰۰۰ نظر از کاربران دریافت می‌کنند که این نشان‌دهنده مفید بودن مطالب برای آنهاست. هر مطلب در سایت ما به طور متوسط ۱۰۰۰ نظر دریافت می‌کند.
▪ فکر می‌کنید از این نظر آینده رسانه‌ها چطور خواهد بود؟
ـ فکر می‌کنم در آینده مردم باور کنند که محتوای تولید شده توسط کاربران همیشه بی‌محتوا و سطحی نیست. خیلی از رسانه‌ها و انتشارات قدیمی وقتی نام «محتوای تولید شده توسط کاربر» برده می‌شود وحشت می‌کنند، چون به محصول ذهن افراد اطمینان ندارند. ولی من فکر می‌کنم استفاده از این مطالب تنها راهی است که می‌توانیم با نیاز مخاطب حرکت کنیم و پیش برویم. فکر می‌کنم در آینده رسانه‌ها به استفاده از این مطالب روی بیاورند چون متوجه خواهند شد که در غیر این صورت از نیاز مخاطب خود آگاه نخواهند شد.
▪ این حرف‌ها به معنی این است که قصد دارید در کنار مطالب تولید شده توسط کاربر مطالب جدید منتشر کنید؟
ـ بلی. من خودم گاهی مقاله‌هایی برای «مجلة‌ من» می‌نویسم.
▪ آخرین مطلبی که نوشتید چه بود؟
ـ درباره این بود که محبویت هم‌کلاسی‌ها در دبیرستان زیاد مهم نیست و افراد نباید بیش از حد به آن اهمیت بدهند. من خودم شاگرد محبوبی نبودم.
▪ همین سایت MyYearBook باعث محبوب شدنتان نشد؟
ـ من خیلی مشهور بودم و همه مرا می‌شناختند ولی این لزوماً به معنی محبوب بودن میان بچه‌ها نیست. من کار‌آفرین کلاس بودم و بنابراین در سخنرانی پایان سال و همه گردهمایی‌ها از من نام برده می‌شد. ولی آنچنان محبوب نبودم و نیستم. چند دوست خیلی خوب دارم ولی فرصت چندانی برای شرکت در فعالیت‌های عمومی پیدا نمی‌کنم.
▪ چه مقدار از وقت خود را صرف کار روی MyYearBook.com می‌کنید؟
ـ در زمان تحصیل به طور متوسط هر هفته ۴۰ ساعت وقت صرف آن می‌کردم. البته در تابستان این زمان به ۶۰ ساعت هم می‌رسید. در نظر دارم وقتی وارد دانشگاه شدم زمان بیشتری را هم صرف مدیریت سایت کنم. چون فکر می‌کنم در دانشگاه غیبت از کلاس‌ها راحت‌تر باشد!
وسوسه نشده‌اید که دانشگاه را رها کنید و به‌صورت تمام وقت به کار بپردازید؟
اگر می‌خواستم می‌توانستم؛ چون شغل خوبی دارم. اما دوست ندارم چیزی را قبل از اینکه امتحان کرده باشم رها کنم.
▪ آیا برنامه‌ای برای ساخت سایت‌های جدید دارید؟ آیا MyYearBook اولین سایت شما بود و بقیه در راه هستند؟
ـ من همیشه می‌خواسته‌ام کار‌آفرین باشم. مطمئن نیستم که این کار‌آفرینی در زمینه اینترنت خواهد بود یا نه. ولی مطمئن هستم MyYearBook.com آخرین کاری که شروع می‌کنم نخواهد بود. من واقعاً آدمی نیستم که بخواهم ۱۰ سال یک کار ثابت را انجام بدهم. کمی هم عادت کرده‌ام که رئیس خودم باشم؛ واقعاً لذت‌بخش است که انسان برای خودش کار کند.
من سخنرانی شما همراه با چند کار‌آفرین نوجوان دیگر را در کنفرانس Mashup ۲۰۰۷ دیدم. به نظر ‌می‌رسید که شما خود را کمی متفاوت از آنها می‌دانید. می‌خواهم بدانم خود را از چه نظر متفاوت می‌دانید.
خب مشخص است که ما همگی انسان‌های فعالی هستیم. ولی یک سؤال خاص در آن کنفرانس مطرح شد که جواب من به آن باعث خنده همه شد. از ما سؤال شد که چطور تحصیل و کار را با هم در تعادل نگاه ‌می‌داریم. من جواب دادم که: «خب از وقت مطالعه و درس خواندنم می‌زنم». آنجا متوجه شدم که بقیه بچه‌ها تحصیل را در اولویت اول قرار می‌دهند و حاضرند کار را برای تحصیل فدا کنند. من همیشه MyYearBook را بالاتر از درس و مدرسه قرار داده‌ام.
پس لابد نمره‌های امسالتان پایین آمده است.
فکر می‌کنم خیلی هم نمره‌های خوبی کسب کردم. در سال‌های گذشته کمی نمره‌هایم افت کردند ولی در مجموع مشکل خاصی در مدرسه ندارم. سعی کردم با انجام دادن چند کار به‌صورت هم‌زمان کارها را سریع‌تر انجام بدهم. مثلا در تمام طول سال به کتاب‌های درس دانستنی‌های اجتماعی خودم نگاه نکردم. تمام درس‌های این کتاب به‌صورت پادکست در اینترنت موجود است. آنها را در آی‌پاد خودم بارگذاری می‌کردم و در مسیر مدرسه یا شرکت به آنها گوش می‌دادم.
▪ اولین بار چطور برای MyYearBook پول جمع کردید؟ به جلسات جمع‌آوری سرمایه می‌رفتید؟
ـ برادرم به این جلسات می‌رفت چون او مدیرعامل شرکت بود. من خیلی روی سایت کار می‌کردم اما به هر حال باید دیپلم‌ام را می‌گرفتم. یک ارائه پاورپوینت ساخته بودم که مدل کسب‌و‌کارمان را توضیح می‌داد و قرار بود برادرم در جلسات از آن استفاده کند. آن دوره یکی از مشکل‌ترین دوران کار ما بود. بعضی از روزها فقط ۳ ساعت وقت خواب پیدا می‌کردم. اما وقتی مدل کسب‌وکار و ارائه پاورپوینت آماده شد، دیدیم که ارزشش را داشت.
▪ در آن مدت چقدر در مدرسه غیبت می‌کردید؟ پدر و مادرتان از شما پشتیبانی می‌کردند؟
ـ هر بار که از مدرسه یادداشتی مبنی بر غیبت من می‌رسید، مادرم عصبانی می‌شد و بر سرم فریاد می‌کشید که اگر یک بار دیگر غیبت کنم در مدرسه مشکل پیدا خواهم کرد. پس در آن مدت کار همیشگی‌ام این بود که به دفتر مدیر بروم و انواع استدلال‌ها را بیاورم تا ثابت کنم که غیبت‌ام موجه بوده است. این موضوع کمی اذیتم می‌کرد چون واقعاً داشتم در مدرسه اعتبارم را از دست می‌دادم. ولی مادرم به‌خوبی از من حمایت می‌کرد و تنها به فارغ‌التحصیلی من اهمیت می‌داد.
من مقاله‌ای نوشتم و در آن توضیح دادم که بسیاری از جوانان، دیگر از ایمیل استفاده نمی‌کنند و پیام‌های متنی را ترجیح می‌دهند. در میان نوجوانانی که من در آن مقاله نام بردم فقط شما هنوز از ایمیل استفاده می‌کنید. می‌خواهم بدانم نظر شما درباره آینده ایمیل چیست.
من به‌شخصه فکر نمی‌کنم ایمیل محبوبیت خودش را از دست بدهد. یکی از دلایل اصلی من این است که نوشتن ایمیل مجانی است در حالی که پیام‌های متنی و تماس تلفنی به نسبت گران هستند. دلیل دیگر اینکه در بیشتر موارد نوشتن ایمیل از تماس تلفنی و نوشتن پیام متنی ساده‌تر و سریع‌تر است. من به دوستانم هر روز ایمیل می‌فرستم و آنها هم جوابم را با ایمیل می‌دهند، پس فکر می‌کنم عقیده‌ام درست باشد.
چیزی که بدون شک از بین خواهد رفت نامه‌های کاغذی هستند. وقتی برای ثبت‌نام در دانشگاه، مکاتبه می‌کردم دیدم که حتی به‌یاد نمی‌آورم که آدرس روی پاکت چطور نوشته می‌شود.
▪ مگر برای ثبت‌نام در دانشگاه مکاتبات کاغذی انجام دادید؟
ـبرای چند دانشگاه درخواست فرستادم. همه آنها به جز دانشگاه جورج‌تاون مکاتبات را به صورت ایمیل انجام می‌دادند. برای جورج‌تاون لازم بود که نامه بفرستم.
▪ به‌جز MyYearBook.com از چه سایت‌هایی استفاده می‌کنید؟ به‌طور کلی برای تفریح چه می‌کنید؟
ـ من واقعاً سایت Gamehouse.com را دوست دارم. در مجموع همه سایت‌هایِ کوچکِ مخصوص بازی‌های آنلاین را دوست دارم. به‌جز این در سایت FaceBook هم یک صفحه دارم چون دوست دارم بدانم بقیه دانشجویان جورج‌تاون چه می‌کنند. به خواندن وبلاگ‌ها هم علاقه دارم. بازی‌های پلی‌استیشن را هم خیلی دوست دارم. به ورزش هم می‌پردازم. تقریباً همه ورزش‌ها را دوست دارم.
▪ خب این هم یک سؤال تکراری که همه دانشگاه‌ها از دانشجویان می‌پرسند: آینده خود در ۱۰ سال آینده را چطور می‌بینید؟
ـ نمی‌دانم. خیلی راحت می‌توانم خودم را در حال کار کردن در کشوری دیگر تصور کنم و به همین دلیل است که تجارت بین‌الملل را برای تحصیل انتخاب کرده‌ام. راستش سال اول دبیرستان فکر نمی‌کردم که در سال آخرش صاحب یک شرکت چند میلیون دلاری باشم پس واقعاً نمی‌توانم حدس بزنم.

منبع : پایگاه اطلاع رسانی فناوری اطلاعات و ارتباطات ایران