بلوم عاشق - Blume In Love

سال تولید : ۱۹۷۳
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : پل مازورسکی
کارگردان : مازورسکی
فیلمنامه‌نویس : مازورسکی
فیلمبردار : بروس سورتیس
آهنگساز(موسیقی متن) : -
هنرپیشگان : جرج سیگال، سوزان آنسپاچ، کریس کریستوفرسن، مارشا میسن، شلی وینترز، ارین اوریلی و مازورسکی.
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۷ دقیقه.


«استیون بلوم» (سیگال)، یک وکیل بورلی هیلزی امور طلاق است که اکنون خود طلاق گرفته و در ونیز به سر می‌برد. عشاق میدان سان مارکو، او را به یاد ازدواجش می‌اندازد: خاطرات ماه عسل خوشی که شش سال پیش با همسرش، «نینا» (آنسپاچ) در ونیز گذرانده و آن روز نحسی که «نینا» او را با منشی سیاه‌پوستش در خانه گیر می‌اندازد. آن دو در نوادا از هم طلاق می‌گیرند؛ «بلوم» به محبوبه قدیمی‌اش، «آرلن» (میسن) پناه می‌برد؛ «نینا» نیز در این بین با «المو» (کریستوفرسن)، یک موزیسین بی‌کار دوست می‌شود. او دو به‌طور اتفاقی یکدیگر را در رستورانی می‌بینند و «بلوم» می‌فهمد که هنوز «نینا» را دوست دارد. به او توصیه می‌شود که رابطه جدیدی را شروع کند اما دوستی با «سیندی» (اوریلی) تنها حالش را بدتر می‌کند. او به خانه قدیمی‌اش که حالا «نینا» و «المو» در آن زندگی می‌کنند، برمی‌گردد و آرام‌آرام رابطه دوستانه‌ای را با «المو» آغاز می‌کند اما با این همه سعی می‌کند بار دیگر خود را در دل «نینا» جا کند. تا این که یک شب که «المو» خانه نیست، او کنترلش را از دست می‌دهد و به «نینا» نزدیک می‌شود. «المو» کتکش می‌زند و «آرلن» نیز به او اعتنائی می‌کند. بعدتر «المو» به دفترش می‌آید و می‌گوید که «نینا» از او باردار شده و این که خودش نیز از آنجا می‌رود. «نینا» که ترجیح می‌دهد مستقل باشد می‌گوید که برای مدتی از آنجا دور شود. «بلوم» نیز به ونیز می‌رود و قرار می‌شود برای تولد نوزاد بازگردد. در حین اجرای نمایشی خیابانی، ناگهان «نینا» در میدان سام مارکو پیدایش می‌شود اما ملاقات دوباره آن دو با شروع دردهای زایمان به هم می‌خورد. در راه بیمارستان «نینا» اصرار دارد که دیگر همسر «بلوم» نیست.
* سومین فیلم مازورسکی، پس از باب و کارول و تد و آلیس (1969) و الکس در سرزمین عجایب (1970)، به تمامی مشاهده یک ازدواج از هم پاشیده و تلاش بی‌وقفه ونومیدانه مرد برای بازیابیِ مهر و علاقه زن است طبعاً این ازدواج به سبک آمریکائی دهه هفتادی، پیچ و خم‌هائی بیش از یک ازدواج نمونه‌ای معقول دارد. باب و کارول و... مضمون آزادی جنسی - بحث روز در آغاز دهه هفتاد - را از طریق رابطه میان دو زوج ناهمگون به میان می‌کشیدد، ولی بعضی منتقدان استفاده گسترده مازورسکی از مُدهای روز و شوخی و لودگی سبک‌سرانه را نپسندیدند. بلوم عاشق همچنان حاویِ تصوویری از ذائقه و فرهنگ دهه هفتاد است، ولی نمی‌گذارد نشانه‌های ارجاعی، رابطه‌های شخصیت‌هایش را تحت‌الشعاع قرار بدهد. فیلم در واقع برای بازنگری رابطه عاشقانه و بحران‌های آن، شیوه‌ای را به کار می‌برد که بعدها در سینمای دهه‌های هشتاد و نود آمریکا به دفعات استفاده می‌شود. تکه‌هائی گوناگون از زندگی زناشوئی اینک به بن‌بست رسیده، از منظر «حال» مشاهده می‌شوند و مجموعه‌ای از صحنه‌ها، لحظه‌ها، جزئیات و اعتراف‌ها، تماشاگر راا به درک چگونگی فراز و نشیب‌های این زندگی رهنمون می‌شوند. خود مازورسکی چند سال بعد نسخه مؤنث بلوم عاشق را با نام یک زن مطلقه (1978) ساخت و از سوی مقابل به دوران پس از طلاق نگریست. اینجا «بلومِ» سرگردان و سردرگریبان در میدان سان مارکوی ونیز و کافه‌هایش می‌گردد و گذشته را مرور می‌کند. دوروبرش فضائی آکنده از حس و حال عشاق وجود دارد (از جمله با معادلی هجوآمیز برای عشق مسکوت مرگ در ونیز، ساخته لوکینو ویسکونتی، 1971). او به این نتیجه رسیده است که «آدم وقتی به دو عاشق نگاه می‌کند، یکی کمی احسان آنان به او هم دست می‌دهد». در گذشته‌ها نیز ماه عسلی که در ونیز گذرانده‌اند، تنها تصویر عاشقانه آرامش‌بخش به نظر می‌رسد. حُسن بلوم عاشق ظرافت در پرداخت جنبه‌های مختلف رابطه عاشقانه است و گریزش از راه‌حل‌های آسان و قراردادی. مازورسکی مرتب موقعیت‌هائی می‌سازد که از طریق آنها شخصیت‌ها توهم‌ها را کنار بگذارند. برخورد آدم‌ها با مسائل عاطفی و جنسی، روراست و فاش گویانه است و همین باعث می‌شود بلوم عاشق فیلمی دلپذیر و صمیمی باشد که در آن طنز، تلخ‌کامی را نمی‌پوشاند. سیگال در نقش خود عالی است و کریستوفرسن هم هیپیِ مفرحی خلق می‌کند. میسن نقش زنی را که می‌داند محبوبش به او فکر نمی‌کند، با راحتی و فراغ‌بال درخشانی ایفا می‌کند. استفاده فیلم از موسیقی هم توأم با هوشمندی و بداعت است و باز الگوئی برای سینمای بعدیِ آمریکا. به‌ویژه در پایان که انتظارِ «بلوم» و ملاقات آرامش‌بخش او و «نینا» در میدان سان مارکو با نوای «لیبشتود» اپرای تریستان و ایزولده ریشارد واگنر - که ارکستری در فضای باز آن را می‌نوازد - توأم می‌شود، کاربرد موسیقی همزمان طنزآمیز و پُراحساس است. و باعث می‌شود تا تجدید پیوند مرد و زنِ حالا حامله، ناگهان قدر و ارزشی غیر منتظره پیدا کند. با این حال در اواسط کار، روایت گاه شلخته به‌نظر می‌رسد و کارگردان سمت و سوی لازم را از دست می‌دهد. ‌