انصاف در شناخت آسیب‌ها

ژرف‌نگری و انصاف در شناسایی و بیان آسیب‌های یک جامعه امری لازم و ضروری است . اگر آسیب‌شناسی را به عنوان زنگ خطر و هشداری برای تصحیح عملکردها، تصمیم‌ها و سیاستگذاری‌ها در نظر بگیریم ، در آن صورت نحوه بیان آن ، در مثبت یا منفی جلوه‌کردن آن اهمیت به سزایی خواهد داشت. به عبارت دیگر، نباید شناسایی آسیب‌ها و آفت‌های یک جامعه از خط اعتدال و پایبندی به مصالح و منافع کشور خارج شود. بدین معنی که ممکن است گاهی اوقات دست گذاشتن روی آسیب‌ها توسط آسیب‌شناسان جنبه تخریب به خود بگیرد و به جای توصیف و تحلیل وقایع، به صورت اشاعه ناامیدی و رسیدن به پایان خط در موضوع موردنظر درآید. هدف از شکل‌گیری آسیب‌شناسی و کشف آفت‌های یک ساختار اجتماعی اصلاح پیرایش و سروسامان دادن به اموراست و چنانچه به جمود و عدم باور به اصلاح‌پذیری تبدیل شود، علاوه براینکه سود و منفعتی از خود به جای نمی‌گذارد بلکه خساراتی سنگین و جبران‌ناپذیر در عرصه‌های مختلف نیز به همراه دارد.
در همین راستا گاهی اوقات در سطح جامعه مشاهده می‌شود که برخی از افراد به نیت آسیب‌شناسی، از روند عملکرد و دستاوردهای کشور ما یک چهره سیاه و ناامید کننده ترسیم می‌کنند که قطعا این قبیل فعالیتها علاوه براینکه منفعتی نخواهد داشت بلکه موجب ترویج ناامیدی و اشاعه روحیه شکست در سطح توده‌های مردم می‌شود. طبیعتا کسانی که در شناخت آفت‌های جامعه این‌گونه عمل می‌کنند ، حداقل پایبندی به منافع و مصالح ملی را رها کرده‌اند و به طور ناخواسته با نقدهای برون گفتمانی به دنبال ایجاد اختلال در نظام جمهوری اسلامی هستند.

سیدرضا علوی

منبع : روزنامه رسالت