انتقاد از دولت یا نهادهای نظارتی؟

چند روز قبل خبرنگاری از من پرسید آیا این خبر درست است كه اصلا‌ح‌طلبان قصد دارند با تم انتقادی نسبت به دولت وارد عرصه انتخابات شوند؟ در پاسخ او گفتم: آیا به نظر شما این دولت نیازی به انتقاد دارد؟ هر‌چند در ابتدا این پاسخ برای او غیرمنتظره بود لیكن این سخن، بیان یك واقعیت تلخ است.
این واقعیت تلخ چند بعد دارد؛ اول اینكه انتقاد زمانی مفهوم پیدا می‌كند كه احتمال اثر‌گذاری آن وجود داشته باشد حال آنكه برای همگان ایستادگی دولت بر مواضع غیر‌كارشناسی و نپذیرفتن توصیه‌های مشفقانه اهل فن آشكار است، دوم آنكه انتقاد اصلا‌ح‌طلبان صرفا در مطبوعاتی معدود با پوشش كم انعكاس پیدا می‌كند و حال آنكه رئیس محترم دولت در پاسخ، این انتقادهای محدود را به ابزار مظلوم‌نمایی تبدیل و از تلویزیون با پوشش وسیع استفاده می‌كند، در شرایطی كه دسترسی منتقدان دولت به این رسانه فراگیر بسیار محدود است و سوم اینكه دولتی كه خود را در پیله سیاستهای متفاوت گرفتار كرده است و هر روز متن جامعه بیشتر از روز قبل، هزینه كاری‌های آن را پرداخت می‌كنند واقعا چه نیازی به انتقاد دارد؟
به نظر من اگر انتقادی وارد باشد بر نهادهای نظارتی و مهم‌تر از همه بر مجلس و بازرسی كل كشور وارد است. آیا این نهادهای نظارتی از اوضاع كشور بی‌اطلا‌ع هستند و یا با اطلا‌ع از روند مدیریت كشور، از انجام مسوولیت‌های قانونی خود سر باز می‌زنند؟ هر كدام از این دو دلیل برای قصور و یا حتی تقصیر این نهادها كفایت می‌كند.
آیا نهادهای عالی نظارت از اوضاع و احوال وزارت نفت در این دو سال بی‌اطلا‌ع بوده‌اند؟ آیا خبر نداشته‌اند كه فعالیت‌های تمدن‌ساز كشور در عسلویه در چه وضعیتی قرار دارند؟ واقعیت این است كه فعالیت‌های اقتصادی در این منطقه پر‌تحرك، طی دو سال اخیر به‌شدت كاهش یافته است. نگاهی به آمار تعداد پرواز‌های روزانه به عسلویه بیان مناسبی از ركود در این منطقه است.
به گواهی كارشناسان مطلع، اشتغال نیروهای ایرانی در این منطقه به كمتر از یك‌سوم كاهش یافته است. عملیات اجرایی هیچیك از مراحل جدید توسعه میادین گازی پارس جنوبی آغاز نشده و تكمیل مراحل قبلی هم كند شده است. این ضعف‌ها آن‌قدر جدی بوده كه آقای رئیس‌جمهور به ناچار وزیر مربوطه را كنار گذاشته است. سوال اینجاست كه چرا نهادهای نظارتی این مقدار غافل و ساكت بوده‌اند؟ یا در مورد وزارت صنایع و معادن، آیا نمایندگان ملت از عدم تحقق اهداف برنامه برای افزایش تولید ناخالص داخلی این بخش بیاطلا‌ع هستند؟ آیا از ضعف‌های مدیران جدید در حمایت از تولیدات صنعتی و معدنی كشور بی‌اطلا‌عند؟
واقعیت این است كه روحیه نشاط و سرمایه‌گذاری و تحرك در این بخش كاهش چشمگیری یافته و انرژی‌ها صرف امور كم‌بازده می‌گردد. شما به همین موضوع گوشی تلفن همراه توجه كنید، چه گزارش‌های گوناگونی از سوی دولت در این مورد صادر شد. تعرفه نا‌بهنگام ۶۰ درصدی برای واردات گوشی همراه، در شرایطی كه تولید‌كننده عمده داخلی وجود نداشت و شعارهای پر‌هزینه در مورد تولید میلیونی گوشی همراه ظرف چند ماه، بالا‌ بردن قیمت و ریختن پول مصرف‌كننده به جیب دلا‌ل‌هایی كه احتمالا‌ از این تصمیم اطلا‌ع داشته‌اند، ایجاد سردرگمی برای مردم و در نهایت آزاد‌سازی استفاده از گوشی‌های قاچاق در كشور و فراموشی همه آن حرف‌های زیبا و البته پرهزینه. جالب است در كشوری كه صنعت قند آن ۷۰ سال قدمت داشته و كشاورزان زیادی برای كارخانه‌های قند، ماده اولیه تولید می‌كنند، دولت با كاهش بیش از حد تعرفه واردات شكر، واردات شكر را تشویق كرده به طوری كه در یك سال به اندازه نیاز بیش از دو سال شكر وارد شده و اكنون كارخانه‌های شكر و به دنبال آنها كشاورزان دچار بحران هستند، به یكباره تولید گوشی همراه كه ایران هیچ سابقه و مزیتی برای تولید آن ندارد اولویت دولت و وزارت صنایع می‌شود. آیا نهادهای نظارتی از این ضعف‌ها بی‌اطلا‌ع و منتظر بوده‌اند تا آشپز هم به شوری این آش اعتراف كند؟
البته اگر آنچه در خبر‌ها و تحلیل‌ها منعكس شده كه تحمل همین دو وزیر هم برای آقای رئیس‌جمهور سخت بوده است، به هر حال انتقاد جدی متوجه نهاد‌های نظارتی است و انتظار می‌رود كه حد‌اقل در دادن رای اعتماد به وزرای جدید دقت بیشتری مبذول گردد تا شاید بخشی از اهمال‌های گذشته جبران گردد.

حسین مرعشی

منبع : روزنامه اعتماد ملی