ترسو بودن قاتلان امام حسین علیه السلام

زنـدگـی آدمـی بـه گـونـه‌ای اسـت کـه گـاه از سوی برخی انسان‌ها یا پدیده‌های طبیعی در مـعـرض خـطـر قـرار مـی‌گـیـرد و اگـر فـرد بـا تـدبـیـر و شـهـامـت، از جـان و مـال و آیـیـن خـویـش دفـاع نـکند، آسیب‌هایی جبران‌ناپذیر به او می‌رسد. دست توانمند آفرینش بدین منظور، قوّه غضب را در انسان آفریده تا در برابر انواع خطرها از خویشتن دفاع کند.
در رویـداد کـربـلا بـیـشـتـر مـردم از ایـن نعمت الهی سود نبردند و در برابر ارعاب حکومت اموی تـسـلیـم شـدنـد و از یـاری رسـانـدن بـه حق باز ایستادند. تاریخ نویسان آورده‌اند که روزی عبیدالله بن زیاد، اشراف کوفه را گرد آورد و خطاب به آنان گفت: «آنان را که از ما پیروی مـی‌کـنند وعده دهید و نافرمانان را از سپاهیان یزید ـ که از شام خواهند آمد ـ بترسانید.»
اشراف نیز رفتند و خویشان و نزدیکان خود را از سپاه خیالی شام بیم دادند و از گرد مسلم پراکندند و تـرس نـابـجای آنان سبب شد که نیرنگ عبیدالله کارگر افتد و انبوه جمعیتی که با مسلم بیعت کـرده بودند، همگی بر بیعت خویش پای نهند و فرستاده امام حسین (علیه السلام) را در برابر عبیدالله و یارانش تنها گذارند.(۱)

پی‌نوشت:
۱- مقتل، ابومخنف، ص ۴۵ ـ ۴۷.
برگرفته از کتاب عبرت‌های عاشورا، علی اصغر الهامی‌نیا .

منبع : تبیان