فرانکی و جانی - FRANKIE AND JOHNNY

سال تولید : ۱۹۹۱
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : گاری مارشال
کارگردان : مارشال
فیلمنامه‌نویس : ترنس مک‌نالی، بر مبنای نمایش‌نامه‌ای نوشتهٔ خودش
فیلمبردار : دانته اسپینوتی
آهنگساز(موسیقی متن) : ماروین هملیش
هنرپیشگان : آل پاچینو، میشل فایفر، هکتو الیزوندو، نیتان لین، جین موریس، گرگ لوئیس، گلن پلامر، کیت نلیگان
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۸ دقیقه


ـ ̎فرانکی̎ (فایفر) پیشخدمت ̎ آپولو̎ رستورانی در مرکز شهر نیویورک است که زندگی تنهایش بین محل کار و آپارتمان کوچک محل اقامتش محدود می‌شود. ̎جانی̎ (پاچینو) کلاهبرداری است که پس از آزادی از هجده ماه حبس به نیویورک می‌آید و دنبال کار می‌گردد. تا این‌که ̎نیک̎ (الیزوندو)، مالک مهربان ̎ آپولو̎ او را به عنوان آشپز استخدام می‌کند. ورود این چهرهٔ تازه موجب برانگیخته شدن هیجان میان پیشخدمت‌ها می‌شود، اما این مسئله خیلی زود تحت‌الشعاع سکته و متعاقب آن مرگ ̎هلن̎، قدیمی‌ترین پیشخدمت رستوران قرار می‌گیرد. ̎فرانکی̎ و همکارانش ̎کورا̎ (نلیگان) و ̎ندا ̎ (موریس)، از دیدن ̎جانی̎ در مراسم تشییع جنازهٔ ̎هلن̎ یکه می‌خورند. در کافه ̎جانی̎ با همهٔ پیشخدمت‌ها و به ویژه ̎کورا ̎ روابطی صمیمانه می‌یابد، با این همه نظر او متوجه ̎فرانکی̎ است. او شبی از ̎فرانکی̎ برای شرکت در یک مهمانی دعوت می‌کند، ̎فرانکی̎ که مردد است، به تشویق همسایه و بهترین دوستش، ̎تیم̎ (لین)، این دعوت را می‌پذیرد. کم‌کم بین آن دو رابطه‌ای دوستانه ایجاد می‌شود، با وجود این ̎فرانکی̎ کوشش‌های ̎جانی̎ برای صمیمی‌تر شدن این رابطه را عقیم می‌گذارد. در این حال، ̎جانی̎ به ملاقات همسر سابق و فرزندانش می‌رود و بدون این‌که با آنان صحبت کند، در می‌یابد که دیگر نمی‌تواند جائی در زندگی آنان داشته باشد. ̎جانی̎ به کوشش‌هایش برای ترغیب ̎فرانکی̎ بی‌تمایل به ایجاد رابطه‌ای عاطفی ادامه می‌دهد، تا این‌که ̎فرانکی̎ به او اعتراف می‌کند اکراهش به برقراری این‌گونه روابط، ناشی از خاطرهٔ تلخ ضربهٔ عاطفی / جسمانی است که از رابطهٔ او با دوست سابقش وارد شده است. اما با درک درست ̎جانی̎ از موقعیت او، به تدریج تفاهمی بینشان برقرار می‌شود و ̎فرانکی̎ در پایان موفق می‌شود همان‌گونه که در خانهاش جائی برای ̎جانی̎ یافته بود، جائی را هم در قلبش به او اختصاص دهد.
ـ درون مایهٔ اصلی فیلم، رابطهٔ عاطفی دو انسان تنها ورای تمام اختلافات فردی و اجتماعی، مضمونی آشنا در کارهای مارشال، ساحل‌ها (۱۹۸۹) و زن زیبا (۱۹۹۰)، است. فیلمنامهٔ مک نالی (اقتباس از نمایشنامهٔ خود او که پیش‌ از این یک اجرای موفقیت‌آمیز از آن با همکاری ف.مورای ایبراهم و کتی بیتس روی صحنه رفته بود) و همچنین سبک کارگردانی مارشال (مثل همیشه) محمل لازم جهت عرض اندام بازیگران (پاچینو و فایفر، هشت سال پس از صورت زخمی برایان د پالما و در کنار هم) را فراهم می‌سازد. در این میان بهترین بازی از آن فایفر در نقش زنی سرگشته با گذشته‌ای تلخ و تباه شده و هراسان از برقراری رابطه با مردان است. حال و روز او، به ویژه در صحنه‌ای که تنهائی و ناامیدی‌اش (در تهمیدی به عاریت گرفته شده از پنجره عقبی آلفرد هیچکاک، ۱۹۵۴) با نظارهٔ وضعیت همانند زوج‌های همسایه، تعمیم می‌یابد، به چشم می‌آید. شخصیت بازندهٔ ̎جانی̎ یادآور پلیس نیویورکی تنها و ناامید پاچینو در دریای عشق (هارولد بکر، ۱۹۸۹) است. در میان نقش‌های فرعی، نلیگان در تصویری هجو آمیز از زنی ̎مرد خوار̎ که عملاً این شخصیت را تا حد انسانی قابل همدردی ارتقاء می‌دهد (تا حد زیادی متأثر از تصویر شناخته شدهٔ شر) و لین در نقش همسایهٔ هم جنس دوست ̎فرانکی̎ قابل اشاره‌اند.