اصولگرایان در مواجهه با مدارا و سازش

حسین صفارهرندی یکی از مهم ترین وزیرهای کابینه احمدی نژاد است. او سهم عمده ای در نگارش مانیفست اصولگرایان دارد. صفارهرندی و حسین شریعتمداری دوش به دوش هم در جریان انتخابات نهم اصولگرایان را یاری دادند و هر دو از چهره های موثر این جریان بودند.انتخاب صفارهرندی به عنوان وزیر ارشاد کسی را متعجب نکرد.
از میان گزینه های صفارهرندی، شریعتمداری و عماد افروغ، صفار برای این سمت اجرایی تر بود. حسین شریعتمداری همواره ترجیح می دهد تئوریسین اصولگرایان باشد. کسی که مراقب است حتی اگر اصولگرایان هم از اصول خود عقب نشینی کردند با تندی و تیزی منحصر به فرد خودش با آنها برخورد کند.
اگرچه چهره بیرونی حسین شریعتمداری آدمی تندخو و سازش ناپذیر است اما اطرافیانش، کسانی که از نزدیک با او کار می کنند، فروتنی و سلامت ایدئولوژیک او را ستایش می کنند. تابه حال از میان چهره های نظام که در پست های امنیتی فعالیت داشته اند کمتر کسی است که چون شریعتمداری بر عقاید ایدئولوژیک خود پافشاری کند. گویا تساهل و مدارا دو واژه ای است که شریعتمداری از آنان خاطره خوشی ندارد.
همه این ویژگی ها می توانست شریعتمداری را در جایگاه مهم تری از وزارت ارشاد قرار دهد اما فروتنی آمیخته به غرور او هرگز نمی گذارد جایگاه مطمئن و موثر خود را رها کند و به جایی برود که ناچار به تساهل و مدارا شود.
صفارهرندی نیز در این ویژگی ها با یار دیرینه خود مشترکاتی فراوان دارد.اگر او اینک در وزارت ارشاد دچار چالش های جدی شده و گاه از کنار آنها می گذرد و با رفتاری قاطعانه چیزهایی را که با تساهل و مدارا بهتر و مطلوب تر حل می شود رها می کند از همین ویژگی ناشی می شود.وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با تساهل و مدارا آمیخته است.
یعنی در واقع فرهنگ یعنی مدارا و سازش. اینک با گذشت دو سال از دولت اصولگرایان، صفارهرندی توانسته با کمترین عقب نشینی در مواضع خود ارشاد را اداره کند. تلقی درست یا نادرست من اینگونه است که صفارهرندی یا به دلیل نادیده گرفتن مشکلات ارشاد به بحث های کلان تر دولت می پردازد تا ارشاد را از کانون توجه فرهنگیان و دولت خارج کند یا اثرگذاری او باعث شده نقش بیشتری در مسائل کلان دولت داشته باشد.
هرچه هست این نکته را نباید فراموش کرد که وزارت ارشاد یکی از مهم ترین و پرسروصداترین وزارتخانه های جمهوری اسلامی بوده است. وزیرانی چون خاتمی، میرسلیم، مهاجرانی و احمد مسجدجامعی هر یک با ویژگی های منحصربه فردی که داشتند بر این مسند نشستند اما آب خوش از گلویشان پایین نرفت.
اینک اما ارشاد گویا بی سروصداتر از آن است که انتظارش می رفت. سکوت و آرامش بر حوزه فرهنگ حاکم است. نوعی تسلیم و رضا؛ آیا وضع این گونه باقی خواهد ماند. امیدواریم این آرامش قبل از توفان نباشد؛ آنچه اهمیت دارد فرهنگ است.
وزیران هر یک سلیقه و منشی دارند و ایدئولوژی ای خاص. فرهنگ اما تنها حیطه ای است که آیندگان درباره آن جدی قضاوت خواهند کرد و ملت ایران در این زمینه حافظه تاریخی بسیار قوی دارد و حتی اگر قرن ها بگذرد از خادمان فرهنگ قدردانی می کنند و یادشان را زنده نگاه می دارند و البته برعکس.

احمد غلامی

منبع : روزنامه شرق