مربی فوتبال یا اسطوره اخلاق!

۱) مردمانی دوست داشتنی هستیم ما، بت و بت سازی حتی اگر به زبان نیاوریم هم جزو همیشگی ذهن ماست، ما عادت داریم اسطوره بسازیم و بعد در نهایت بی رحمی خردش کنیم، نمونه هایش بی شمارند از علی پروین تا علی دایی و...
۲) چه ضعف یا چه مشکلی در ذهن ما جا خوش کرده که همیشه نیازمند کسی دیگر، کسی بهترهستیم! چرا همیشه مرغ همسایه غاز است؟
۳) آخرین مورد این پروسه افشین قطبی است، ساختار معیوبی که باید او را به علتی که آمده بود مورد بررسی قرار می داد، نگاه ها را متوجه شخصیت قطبی کرد، طوری که بعد از آن نظرسنجی برنامه ۹۰ اکثریت قریب به اتفاق مخاطبان علت موفقیت او را رفتار و کنش ظاهری او می دانستند نه مربیگری و دانش فنی اش!
۴) خواهشاً کمی صبر کنید و به این قضیه فکر کنید: قطبی به چه عنوانی وارد فوتبال ما شد؟ مربی فوتبال یا... اگر علت موفقیت او طبق گفته مخاطبان ۹۰ که اکثر فوتبالی ها را تشکیل می دهد، رفتار او باشد پس باید نتیجه بگیریم چون امسال آن منش خاص سال گذشته را کنار گذاشته پس حتماً موفق نمی شود! اکثر تحلیل های صورت گرفته در نشریات حول این محور می چرخد که رفتار قطبی عوض شده است، اخلاق او مثل سال گذشته نیست! بی ادب شده، سال گذشته هم فیلم بازی می کرد.در مورد کاری که او را به خاطر آن به ایران آورده ایم چه؟! جز در مواردی که از سر طعنه زدن او را ویدیوتکنسین خطاب کرده ایم، کدام مربی کارشناس و یا روزنامه نگار ورزشی مبنای کار خود را تحلیل فنی گذاشت و قطبی را از این زاویه به نقد کشید؟
۵) قطبی بهانه است، سیستم ستاره پروری، قهرمان سازی، و اسطوره سازی ما مشکل دارد. مشکل دارد چون روی کسی به عنوان الگو کار می کند که در جایگاه الگو شدن نیست، پتانسیل این کار را ندارد و برای این کار ساخته نشده است. اگر بحث را ریشه یابی کنیم به جاهای جالبی می رسیم، اوایل دهه ۶۰ بود که بحث الگوسازی از بین کسانی که محبوب مردم بودند مد روز بود، ستارگان سینما، ورزش، خصوصاً ورزشی های محبوب باید علاوه بر توانایی های فنی از لحاظ اخلاقی نیز طبق معیار آن روزها انسان های سالمی می بودند، خیلی ها در این غربال گیر کردند و نابود شدند.
زمان گذشت و تئوری ها نیز بنا به نیاز زمانه عوض شدند، تئوری جدید می گفت: یک فوتبالیست خوب لزوماً نباید یک الگوی اخلاقی نیز باشد که اگر باشد خوب است اما او بنابر حرفه اش ابتدا فوتبالیست است نه هیچ چیز دیگر.
۶) قطبی مربی فوتبال است، حرفه و تخصص او (اگر داشته باشد) فوتبال است، صد البته باید حداقل های اخلاقی جامعه ما و هر جامعه دیگری را که در آن فعالیت می کند، رعایت کند اما نباید این جنبه بیرونی کار اصلی او را پنهان کرده و تحلیل ها را از اصل موضوع به فرعیات منحرف کند، نشریات ورزشی را که مرور کنید به خوبی با سطح تحلیل ها و اهداف موردنظر آن تحلیل متوجه می شوید که فرعیات بر اصل فائق شده است. اگر نتیجه گرا باشیم، قطبی یک سال موفق را در پرسپولیس گذارند، اگر طرفدار فوتبال زیبا باشیم تیم دنیزلی بسیار بهتر بود و ضعف قطبی در این زمینه مشهود است و... در مورد الگوسازی و قهرمان پروری بزرگی گفته بود: وای به حال جامعه ای که نیازمند قهرمان باشد.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی